Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος-Συγγραφέας
Σ’ ένα λιβάδι, κομμάτι της αρχέγονης της φύσης ντυμένης με τις καλύτερές της φορεσιές σ’όλες τις αποχρώσεις του πράσινου που τo διάκοπταν οι χρωματικές αντιθέσεις από τ’ αγριολούλουδα κι από την ποικιλία των ανθέων θάμνων και δένδρων, ζούσανε μια φορά κι ένα καιρό αρμονικά, δίποδα και τετράποδα, ζουζούνια, ερπετά, φτερωτά και άφτερα πλάσματα.
Κάποια από τούτα, ως χάραζε η αυγή η ηλιοθώρητη κ’ έφευγε ο Μορφέας, κινούσαν μια καθημερινότητα ίδια κι απαράλλαχτη αιώνες, ως την καθόρισαν οι συνταγές της φύσης και άλλα, σαν έπεφτε η νύχτα στο λιβάδι κι ερχόταν ο Μορφέας για τα περισσότερα τα ζωντανά, κινούσαν μια αλλιώτικη νυχτιάτικη δραστηριότητα. Κι ο άχρονος ο χρόνος για κείνη την ήσυχη γωνιά της φύσης κύλαγε τον τροχό του αργά κι ανέμελα, ήσυχα και απλά….
…Από τους πρώτους που κίναγαν για τον κάματο της μέρας, ο μέρμηγκας, ζωσμένος τα εργαλεία του: την όσφρηση, τη γεύση την αφή. Με την όσφρηση οσμιζόταν το αθέατο χημικό μονοπάτι της φερομονικής ουσίας που είχε αφήσει από αργά εχτές ο ιχνηλάτης μέρμηγκας της φωλιάς, για να βρει την πηγή της τροφής ο μέρμηγκας-εργάτης. Με τη γεύση και την αφή έκανε το «τεστ καταλληλότητας» στο είδος της τροφής. Και σαν όλα τα έκρινε σωστά, άρχιζε το ατέλειωτο πήγαινε-έλα μέχρι τη φωλιά και πάλι πίσω, κουβαλώντας την πολύτιμη διατροφική σοδειά…
…Θα ’ταν ο ήλιος δυο πήχες πάνω από την οριογραμμή της ανατολής, σαν βγήκε ο Άρχοντας ο τζίτζικας στο θεωρείο του κι άρχισε το ασίγαστο τραγούδι που επρόκειτο να διαρκέσει και κείνη την ημέρα μέχρι να πάρει το δίσκο του ο ήλιος πίσω από την οριογραμμή της δύσης. Αγκομαχώντας και ιδροκοπώντας ο μέρμηγκας, είχε ήδη κουβαλήσει με πολύ κόπο αρκετούς κόκκους σιταριού στη φωλιά του. Σαν άκουσε τις πρώτες νότες απ’ την στριγγιά φωνή του τζίτζικα, τον πήρε το παράπονο:
– « Ποιος τον όρισε `Αρχοντα τούτο τον ακαμάτη τραγουδάρη;…» διερωτήθηκε.
Δεν δίστασε να τον ρωτήσει μία μέρα που ο ήλιος είχε τσουρουφλίσει για τα καλά το μαυρισμένο του κορμί, ενώ ο τζίτζικας, καλά προφυλαγμένος από τις καυτερές ηλιακτίδες μέσα σε μια συστάδα φύλλων του γερο-πλάτανου, έψελνε για ώρες με κείνη τη μονότονη φωνή του.
-« Γιατί’ σαι του λόγου σου ο Άρχοντας; » του απεύθυνε το λόγο.
– «Είμαι ο Αρχοντας των ζουζουνιών, των ερπετών και των εντόμων, γιατί και ο πατέρας μου ήταν Αρχοντας και ο παππούς μα και ο προπάππος μου… Θα’ναι αύριο και τα παιδιά μου…», απάντησε ο τζίτζικας.
– « Εγώ, δηλαδή, δεν κάνω για Αρχοντας;», ρώτησε ο μέρμηγκας θαρρετά.
– «Όχι βέβαια, γιατί εσύ είσαι μυρμήγκι…»…
– «Και τι θα πει αυτό; », ρώτησε όλο περιέργεια ο μέρμηγκας.
– «Θα πει, πως είσαι φτιαγμένος μόνο για να δουλεύεις. Δεν κάνεις για Αρχοντας εσύ, όπως δεν έκανε ούτε ο πατέρας σου, ούτε ο παππούς ή ο προπάππος σου και δεν θα κάνουν αύριο και τα παιδιά σου…», τον έκοψε ο τζίτζικας και άρχισε ξανά το μονότονο σκοπό του.
Κατάλαβε ο μέρμηγκας πως η…ακρόαση με τον `Αρχοντα τζίτζικα, είχε πάρει τέλος. Πικραμένος, συνέχισε την ανηφορική πορεία του για τη φωλιά του σπρώχνοντας με κόπο ένα κόκκο καλαμποκιού, την ίδια ώρα που ο ήλιος τέλειωνε την κατηφορική του την πορεία πίσω από τις βουνοκορφές της δύσης…
…Ο μέρμηγκας, άναψε το λυχνάρι και φώτισε τη φτωχική του τη φωλιά. Ανέβηκε σ’ ένα σκαμνί και άρχισε να ψαχουλεύει τα βιβλία του στα ράφια. Διάλεξε ένα μικρό βιβλίο που όριζε τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των κατοίκων του λιβαδιού. Διάβασε στο άρθρο 2, πως: «…όλοι οι κάτοικοι του λιβαδιού είναι ίσοι απέναντι στους νόμους κι έχουνε τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις…».
Θύμωσε ο μέρμηγκας:
– « Ποιος το ’γραψε τούτο το φιρμάνι που τα λέει σωστά και ποιος το αλλάζει στην πράξη; Γιατί δηλαδή δεν κάνουν τα μυρμηγκάκια μου για Αρχοντες;…», άρχισε να φωνάζει νευριασμένος. Τα μυρμηγκάκια τρόμαξαν με το ξέσπασμα του γονιού.
Κι εκείνος, έβαλε ένα φυλλαράκι στη σελίδα με το άρθρο 2, για να τη δείξει στη σοφή την κουκουβάγια στην επόμενη σύναξη του λιβαδιού για να εκλέξουν νέο `Αρχοντα για τα ζουζούνια, τα έντομα και τα ερπετά. Γιατί ως όριζαν οι νομικές γραφές εις το λιβάδι, κάθε δυο καλοκαίρια συνάζονταν οι κάτοικοι-υπήκοοι για να εκλέξουν νέο `Αρχοντα. Βέβαια, συνήθως ήταν υποψήφια και άλλα πλάσματα, ζουζούνια κι ερπετά, μα κάθε φορά πάλι τζίτζικας εκλέγονταν για Αρχοντας για τα επόμενα δυο καλοκαίρια.
…Πέρασε καιρός…Πλησίαζε η μέρα της σύναξης για την εκλογή του νέου `Αρχοντα. Όλο αυτό το διάστημα ο μέρμηγκας πήγαινε κι ερχόταν στη φωλιά του σοδιάζοντας κι ετοιμάζοντας προμήθειες για το χειμώνα που πλησίαζε, μα ωρίμαζε και στο μυαλό του η ιδέα η τολμηρή να ’ναι και κείνος υποψήφιος. Για το σκοπό τούτο μίλησε με τ’ άλλα πλάσματα, τη μέλισσα, την πεταλούδα, το γαιοσκώληκα, τη σαύρα…Πήρε υποσχέσεις και ελπίδες…Και ο καιρός περνούσε…
…Σαν έφτασε η μέρα της εκλογής, συνάχτηκαν τα πλάσματα του λιβαδιού. Στριμώχτηκαν σ’ ένα παλιό αλώνι και η κουκουβάγια ανέλαβε το ρόλο του «δικαστικού» για να ’ναι «αδιάβλητη» η εκλογή. `Ηταν και άλλοι υποψήφιοι, ήταν κι ο μέρμηγκας κι ο τζίτζικας. Η διαδικασία ήταν σύντομη και πάλι εκλέχτηκε για Αρχοντας των ζουζουνιών, των εντόμων και των ερπετών για τα επόμενα δυο καλοκαίρια ο τζίτζικας!
Τότε ο μέρμηγκας, πήρε το λόγο και στράφηκε στην κουκουβάγια:
– « Πες μας του λόγου σου σοφό πουλί, γιατί δεν το μπορεί να είναι Αρχοντας άλλο ζωντανό πέρα του τζίτζικα, καθώς το άρθρο 2 στις νομικές γραφές, αλλιώς τα γράφει; και γιατί τα μυρμηγκάκια μου λόγου χάρη δεν κάνουν για `Αρχοντες; Και γιατί ο τζίτζικας σαν γίνει `Αρχοντας για δύο καλοκαίρια του δίνεις σύνταξη για όλη την υπόλοιπη ζωή; Ενώ του λόγου μου, δουλεύω τριάντα δύο καλοκαίρια και πρέπει να δουλέψω ακόμη άλλα τριάντα δύο για να παίρνω 10 σπυριά σιτάρι κάθε χρονιά για σύνταξη;…»
Ξερόβηξε η κουκουβάγια, άρθρωσε λόγο κομπιαστό, καθησυχαστικό:
– « Ξέρεις κυρ-μέρμηγκα, του τζίτζικα ο γονιός αλλά και ο παππούς και ο προπάππους, ήτανε `Αρχοντες γιατί δεν κουράζονται να μιλούν και να τραγουδούν στο λαό….ενώ εσύ είσαι μυρμήγκι!…»…
– « Ε, και λοιπόν;…», αγρίεψε ο μέρμηγκας.
– « Μυρμήγκι θα πει, είσαι ταγμένο εξ’ ορισμού για να δουλεύεις. Κι αν συνεχίσεις να διαφωνείς, ίσως ο `Αρχοντας να σ’ αφαιρέσει και το δικαίωμα να λες αυτά που λες…»
– « Αλλιώς τα λένε οι νομικές γραφές…», επέμεινε ο μέρμηγκας.
Ξερόβηξε η κουκουβάγια, κόμπιασε:
– « Ξέρεις…υπάρχουν και οι άγραφοι οι νόμοι…», είπε και πέταξε μέχρι του γεροπλάτανου την πυκνή τη φυλλωσιά, όπου και κρύφτηκε…
Κατάλαβε ο μέρμηγκας…Η διαδικασία και η κουβέντα είχαν αμετάκλητα πάρει τέλος…
…Με βαριά βήματα και πικραμένος, πήρε το δρόμο της επιστροφής, μουρμουρίζοντας με παράπονο:
– « Ποιος τους ορίζει τους άγραφους τους νόμους; »