Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής EJ/IFJ

Ποιος είπε πως τα φαντάσματα ανήκουν στο παρελθόν; Ο Σημίτης επιχείρησε να το διαψεύσει επανεμφανιζόμενος μπροστά στη διαφαινόμενη συνολική χρεοκοπία του σημερινού πολιτικού συστήματος για να μας θυμίσει την «ισχυρή Ελλάδα» της εποχής του χρηματιστήριου, τη «λάμψη» της μεγάλης αρπαχτής των ολυμπιακών αγώνων, τότε που όλοι αφιονισμένοι με το δηλητήριο της «ανάπτυξης», βουτηγμένοι στην απέραντη καταναλωτική κολυμβήθρα και την ευφορία της μεγάλης «ευρωπαϊκής προοπτικής» και του «ισχυρού ευρώ», όδευαν ανέμελα στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Πέρασε καιρός από τότε. Τότε που χιλιάδες ξένοι εργάτες σκοτώνονταν στη δουλειά στα γιαπιά και τα εργοστάσια, ζούσαν σε τρώγλες κι έχτιζαν την «ισχυρή Ελλάδα», μαζί με τους Έλληνες εργαζόμενους που φτωχοί έζησαν στην «ανάπτυξη» και άνεργοι βρέθηκαν στη κρίση. Τότε που το λαμπερό lifestyle των Realities υποσχόταν σε όλους μια ζωή μέσα στη χλίδα. Τότε που άρχισε η εγκατάλειψη της παραγωγής, άνθισε ο τριτογενής τομέας και οι «υπηρεσίες», τότε που χαλαρώσαμε και αρχίσαμε να έχουμε και …μεταφυσικές ανησυχίες, αντάμα με τον «εθελοντισμό» και τα διακοποδάνεια της παρακμής.

Μετά ήρθε η κρίση. «Μαζί τα φάγαμε» είπε και ελάλησε ο άλλοτε συνεργάτης του Σημίτη, Πάγκαλος. Τελεία και παύλα.  Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Η σημερινή εικόνα, κάτι παραπάνω από θλιβερή μαζί με την εκκωφαντική σιωπή της ήττας που γεμίζει τις μέρες μας.

1^ο μνημόνιο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Πετσόκομμα μισθών, πετσόκομμα συντάξεων, κατάργηση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων, δουλειά τις Κυριακές, κοινωνικός μεσαίωνας. Οι ξένοι εργάτες της «αναπτυξιακής» εποχής, τρίβουν τα μάτια τους.

Ο παρασιτικός καπιταλισμός σήμερα στα καλύτερά του. Ανακεφαλαιώνουμε τις τράπεζες, αποδεχόμαστε τις μειώσεις, ζούμε με την ανεργία, αποδεχόμαστε όλα τα ξεπουλήματα, μετράμε τις πενταροδεκάρες που κρύβουμε στα στρώματα κι αναρωτιόμαστε πόσο μπορούμε ακόμη να αντέξουμε. Έχει και παρακάτω; Και πόσο παρακάτω;

Στη κατηφόρα φρένο δεν υπάρχει να κρατήσει. Μοναδική εναλλακτική η αλλαγή κατεύθυνσης. Μεταβολή και ανηφόρα. Ναι, θα είναι δύσκολη η ανηφόρα. Θα ιδροκοπήσουμε. Θα λαχανιάσουμε. Θα παιδευτούμε, αλλά δεν θα τσακιστούμε.

Είμαστε η πλειοψηφία που σιωπά μπροστά στην διεύρυνση της φορολογικής βάσης, στις ομαδικές απολύσεις, στις άμισθες «μαθητείες» δεκαπεντάχρονων προσφύγων στα χωράφια, εν γένει, μπροστά  στην δημοσιονομική προσαρμογή της μιζέριας που συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς και οι φοβισμένοι ντόπιοι καπιταλιστές σπεύδουν να μεταφράσουν αυτή την σιωπή ως την απόδειξη της επιτυχίας της πολιτικής τους. Όμως, όσο και αν ελπίζουν στην επ’ αόριστον συνέχιση αυτής της σιωπής, σύντομα οι πολλοί θα επιστρέψουν για την τελική έκβαση και αυτή τη φορά θα ξέρουν ότι το απαραίτητο βήμα θα πρέπει να το κάνουν οι ίδιοι.

Η συνολική αμφισβήτηση του κοινωνικού φαντασιακού των προηγούμενων δεκαετιών και η απόρριψη της αυταπάτης του «θέλω τη ζωή μου πίσω», γιατί τότε δεν ζούσαμε, ή «ζούσαμε» υπο προθεσμία, είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη δημιουργία ενός νέου απελευθερωτικού κινήματος από τα κάτω και στους δρόμους,  μοναδική προοπτική που έχει η κοινωνία στις μέρες μας. Ένα τέτοιο κοινωνικό κίνημα δεν μπορεί να βασιστεί ούτε να χρησιμοποιήσει τα υλικά από το παρελθόν. Καλείται να ανακαλύψει νέα. Καλείται να εγκαταλείψει κάθε λογική ανάθεσης δίνοντας στον καθένα τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσει από κοινού με όλους τους υπόλοιπους τα προτάγματα και τις δράσεις που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες. Οφείλει να δώσει θέση στην έκφραση της οργής, να απελευθερώσει ενέργεια, να δημιουργήσει δικές του δομές, να αμφισβητήσει συνολικά τη σημερινή κοινωνική οργάνωση και να την ανατρέψει.