Πώς ανεχόμαστε την απειλή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου στο όνομά μας; Γιατί επιτρέπουμε ψέματα που δικαιολογούν αυτόν τον κίνδυνο; Η κλίμακα της κατήχησής μας, έγραφε ο διάσημος δημοσιογράφος Χάρολντ Πίντερ το 2014 σε άρθρο του στην Guardian λίγο μετά τη θηριωδία της Οδησσού, είναι μια “λαμπρή, ακόμη και πνευματώδης, εξαιρετικά επιτυχημένη προσπάθεια ύπνωσης”, σαν να μην υπήρξε ποτέ η αλήθεια “ακόμη και την ώρα που συνέβαινε”.
Κάθε χρόνο ο Αμερικανός ιστορικός William Blum δημοσιεύει την “επικαιροποιημένη σύνοψη του ιστορικού της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ”, η οποία δείχνει ότι, από το 1945, οι ΗΠΑ έχουν προσπαθήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, πολλές από τις οποίες ήταν δημοκρατικά εκλεγμένες, έχουν παρέμβει κατάφωρα στις εκλογές σε 30 χώρες, έχουν βομβαρδίσει τον άμαχο πληθυσμό 30 χωρών, έχουν χρησιμοποιήσει χημικά και βιολογικά όπλα και έχουν επιχειρήσει να δολοφονήσουν ξένους ηγέτες.
Σε πολλές περιπτώσεις η Βρετανία υπήρξε συνεργάτης.
Ο βαθμός της ανθρώπινης δυστυχίας, πόσο μάλλον των εγκλημάτων, αναγνωρίζεται ελάχιστα στη Δύση, παρά την παρουσία των πιο προηγμένων επικοινωνιών και της ονομαστικά πιο ελεύθερης δημοσιογραφίας στον κόσμο.
Το γεγονός ότι τα πολυπληθέστερα θύματα της τρομοκρατίας -της “δικής μας” τρομοκρατίας- είναι μουσουλμάνοι, είναι αδιαμφισβήτητο.
Ότι ο ακραίος τζιχαντισμός, που οδήγησε στην 11η Σεπτεμβρίου, καλλιεργήθηκε ως όπλο της αγγλοαμερικανικής πολιτικής (επιχείρηση “Κυκλώνας” στο Αφγανιστάν) αποσιωπάται.
Τον Απρίλιο το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών σημείωσε ότι, μετά την εκστρατεία του ΝΑΤΟ το 2011, “η Λιβύη έχει μετατραπεί σε ασφαλές καταφύγιο για τους τρομοκράτες”.
Το όνομα του “δικού μας” εχθρού αλλάζει με τα χρόνια. Από τον κομμουνισμό περάσαμε στον ισλαμισμό, αλλά γενικά εχθρός είναι κάθε κοινωνία που είναι ανεξάρτητη από τη δυτική εξουσία και καταλαμβάνει στρατηγικά χρήσιμα ή πλούσια σε πόρους εδάφη ή απλώς επιθυμεί να προσφέρει μια εναλλακτική πρόταση στην κυριαρχία των ΗΠΑ. Οι ηγέτες αυτών των εθνών που αποτελούν εμπόδια για την κυριαρχία των ΗΠΑ, συνήθως σπρώχνονται βίαια στην άκρη, όπως οι δημοκράτες Μοχάμεντ Μοσεντέκ στο Ιράν, Αρμπένζ στη Γουατεμάλα και Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή, ή δολοφονούνται όπως ο Πατρίς Λουμούμπα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Όλοι υπόκεινται σε μια εκστρατεία συκοφάντησης από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης – σκεφτείτε τον Φιντέλ Κάστρο, τον Ούγκο Τσάβες και τώρα τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο ρόλος της Ουάσινγκτον στην Ουκρανία διαφέρει μόνο ως προς τις επιπτώσεις για τους υπόλοιπους από εμάς.
Για πρώτη φορά μετά τα χρόνια του Ρίγκαν, οι ΗΠΑ απειλούν να οδηγήσουν τον κόσμο σε πόλεμο. Με την ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια να αποτελούν πλέον στρατιωτικά φυλάκια του ΝΑΤΟ, το τελευταίο “ρυθμιστικό κράτος” που συνορεύει με τη Ρωσία -η Ουκρανία- διαλύεται από φασιστικές δυνάμεις που έχουν εξαπολυθεί με την απόλυτη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Εμείς στη Δύση υποστηρίζουμε τώρα τους νεοναζί σε μια χώρα όπου οι Ουκρανοί ναζί υποστήριξαν τον Χίτλερ.
Έχοντας οργανώσει το πραξικόπημα τον Φεβρουάριο εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης στο Κίεβο, η σχεδιαζόμενη από την Ουάσινγκτον κατάληψη της ιστορικής, νόμιμης ναυτικής βάσης θερμών υδάτων της Ρωσίας στην Κριμαία απέτυχε.
Οι Ρώσοι υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους, όπως έκαναν απέναντι σε κάθε απειλή και εισβολή από τη Δύση εδώ και σχεδόν έναν αιώνα.
Όμως η στρατιωτική περικύκλωση του ΝΑΤΟ έχει επιταχυνθεί, μαζί με τις ενορχηστρωμένες από τις ΗΠΑ επιθέσεις κατά των εθνοτικών Ρώσων στην Ουκρανία. Εάν ο Πούτιν μπορεί να προκληθεί ώστε να έρθει σε βοήθεια, ο προκαθορισμένος ρόλος του ως “παρία” θα δικαιολογήσει έναν νατοϊκό ανταρτοπόλεμο που είναι πιθανό να ξεχυθεί στην ίδια τη Ρωσία.
Αντ’ αυτού, ο Πούτιν έχει μπερδέψει τους πολεμοχαρείς επιδιώκοντας μια διευθέτηση με την Ουάσιγκτον και την ΕΕ, αποσύροντας τα ρωσικά στρατεύματα από τα ουκρανικά σύνορα και προτρέποντας τους εθνοτικούς Ρώσους στην ανατολική Ουκρανία να εγκαταλείψουν το προκλητικό δημοψήφισμα του Σαββατοκύριακου.
Αυτοί οι ρωσόφωνοι και δίγλωσσοι άνθρωποι – το ένα τρίτο του πληθυσμού της Ουκρανίας – επιδιώκουν εδώ και καιρό μια δημοκρατική ομοσπονδία που θα αντικατοπτρίζει την εθνοτική ποικιλομορφία της χώρας και θα είναι τόσο αυτόνομη από το Κίεβο όσο και ανεξάρτητη από τη Μόσχα.
Οι περισσότεροι δεν είναι ούτε “αυτονομιστές” ούτε “επαναστάτες”, όπως τους αποκαλούν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, αλλά πολίτες που θέλουν να ζήσουν με ασφάλεια στην πατρίδα τους.
Όπως τα ερείπια του Ιράκ και του Αφγανιστάν, η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε θεματικό πάρκο της CIA – το οποίο διευθύνει προσωπικά ο διευθυντής της CIA Τζον Μπρέναν στο Κίεβο, με δεκάδες “ειδικές μονάδες” από τη CIA και το FBI να έχουν δημιουργήσει μια “δομή ασφαλείας” που επιβλέπει τις άγριες επιθέσεις εναντίον όσων αντιτάχθηκαν στο πραξικόπημα του Φεβρουαρίου.
Δείτε τα βίντεο, διαβάστε τις αναφορές αυτόπτων μαρτύρων από τη σφαγή στην Οδησσό αυτό το μήνα.
Οι φασίστες τραμπούκοι με λεωφορεία έκαψαν τα κεντρικά γραφεία των συνδικάτων, σκοτώνοντας 41 ανθρώπους που ήταν παγιδευμένοι μέσα. Δείτε την αστυνομία να στέκεται και να βλέπει τη σφαγή.
Ένας γιατρός περιέγραψε την προσπάθειά του να διασώσει ανθρώπους, “αλλά με σταμάτησαν φιλοουκρανοί ναζιστές ριζοσπάστες. Ένας από αυτούς με έσπρωξε αγενώς μακριά, υποσχόμενος ότι σύντομα εγώ και άλλοι Εβραίοι της Οδησσού θα έχουμε την ίδια μοίρα. Αυτό που συνέβη χθες δεν συνέβη καν κατά τη διάρκεια της φασιστικής κατοχής στην πόλη μου στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναρωτιέμαι, γιατί όλος ο κόσμος σιωπά”.
Οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί αγωνίζονται για την επιβίωση. Όταν ο Πούτιν ανακοίνωσε την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων από τα σύνορα, ο υπουργός Άμυνας της χούντας του Κιέβου, Andriy Parubiy – ιδρυτικό μέλος του φασιστικού κόμματος Svoboda – καυχήθηκε ότι οι επιθέσεις κατά των “ανταρτών” θα συνεχιστούν.
Σε οργουελικό ύφος, η προπαγάνδα στη Δύση αντέστρεψε αυτό το μήνυμα κατηγορώντας την Μόσχα που “προσπαθεί να ενορχηστρώσει συγκρούσεις και προκλήσεις”, σύμφωνα με τον Γουίλιαμ Χέιγκ.
Ο κυνισμός του συνδυάζεται με τα τραγελαφικά συγχαρητήρια του Ομπάμα προς την πραξικοπηματική χούντα για την “αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτησή της” μετά τη σφαγή της Οδησσού. Η χούντα, λέει ο Ομπάμα, είναι “δεόντως εκλεγμένη”.
Όπως είπε κάποτε ο Χένρι Κίσινγκερ:
“Δεν έχει σημασία τι είναι αλήθεια, αλλά τι γίνεται αντιληπτό ως αλήθεια”.
Στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης η θηριωδία της Οδησσού υποβαθμίστηκε ως “σκοτεινή” και παρουσιάστηκε ως μία “τραγωδία” κατά την οποία “εθνικιστές” (νεοναζί) επιτέθηκαν σε “αυτονομιστές” (ανθρώπους που συγκέντρωναν υπογραφές για ένα δημοψήφισμα για μια ομοσπονδιακή Ουκρανία).
Η Wall Street Journal του Ρούπερτ Μέρντοχ έσπευσε να καταδικάσει τα ίδια τα θύματα της ναζιστικής βίας: “Η θανατηφόρα πυρκαγιά στην Ουκρανία πιθανότατα προκλήθηκε από αντάρτες, λέει η κυβέρνηση”.
Η προπαγάνδα στη Γερμανία ήταν καθαρά ψυχροπολεμική, με την Frankfurter Allgemeine Zeitung να προειδοποιεί τους αναγνώστες της για τον “αδήλωτο πόλεμο” της Ρωσίας.
Για τους Γερμανούς, αποτελεί οδυνηρή ειρωνεία το γεγονός ότι ο Πούτιν είναι ο μόνος ηγέτης που καταδικάζει την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Μια δημοφιλής κοινοτοπία είναι ότι “ο κόσμος άλλαξε” μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Αλλά τι άλλαξε;
Σύμφωνα με τον μεγάλο πληροφοριοδότη Ντάνιελ Έλσμπεργκ, ένα σιωπηλό πραξικόπημα έλαβε χώρα στην Ουάσιγκτον και ο αχαλίνωτος μιλιταρισμός κυριαρχεί πλέον.
Το Πεντάγωνο διεξάγει σήμερα “ειδικές επιχειρήσεις” – μυστικούς πολέμους – σε 124 χώρες.
Στην πατρίδα μας, η αυξανόμενη φτώχεια και η απώλεια της ελευθερίας είναι το ιστορικό επακόλουθο ενός διαρκούς πολεμικού κράτους. Προσθέστε τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου και το ερώτημα είναι:
Γιατί το ανεχόμαστε αυτό;
www.johnpilger.com
Η ακόλουθη υποσημείωση προστέθηκε στις 16 Μαΐου 2014: Το απόσπασμα από έναν γιατρό που λέει ότι “τον σταμάτησαν φιλο-ουκρανοί ναζιστές ριζοσπάστες” προερχόταν από έναν λογαριασμό σε μια σελίδα στο Facebook που στη συνέχεια αφαιρέθηκε.