Του Γιάννη Αγγελάκη
Το πρόβλημα που έχουν οι Παλαιστίνιοι δεν είναι με τους Εβραίους ή τους Ισραηλινούς, είναι με τους κατακτητές. Το πρόβλημα δεν είναι οι Εβραίοι, είναι η Κατοχή! Δε θα έπαυαν να αντιστέκονται αν απέναντί τους είχαν Αιγύπτιους, ή Τούρκους, ή Έλληνες ή Λίβυους. Το πρόβλημα είναι πολιτικό, όχι θρησκευτικό ή φυλετικό ή εθνικιστικό.
Όμως, όταν διαμαρτύρονται για την κατοχή ειρηνικά επειδή απέναντί τους βρίσκονται Εβραίοι, τους κατηγορούν ότι είναι αντισημίτες. Και όταν Εβραίοι διαμαρτύρονται για τα εγκλήματα των Ισραηλινών, πρέπει να είναι Εβραίοι που μισούνε τη φυλή τους. Δεν μπορούν να είναι αγωνιστές υπέρ της ειρήνης, αλλά εβραίοι που μισούνε τη φυλή τους.
Τι μπορούν λοιπόν να κάνουν;
Αν κάθε ειρηνικός τρόπος να διεκδικήσεις το δίκιο σου απαγορεύεται, αν κάθε πράξη αντίστασης χαρακτηρίζεται αντισημιτική και καταδικαστέα. Αν η ειρήνη είναι τρομοκρατική, όπως τρομοκρατική χαρακτηριζόταν επί χρόνια η οργάνωση του Γιασέρ Αραφάτ PLO, τότε ανοίγεις τον δρόμο σε οργανώσεις όπως η Χαμάς. Η Χαμάς στηρίχθηκε άλλωστε από το Ισραήλ για να αποτελέσει αντίπαλο δέος της Φατάχ που επιζητούσε ειρηνική διευθέτηση της Κατοχής.
Ο πρέσβης της Παλαιστίνης στην Αγγλία Husam S. Zomlot είπε κάτι πολύ σωστό. Είπε ότι η άνοδος της Χαμάς συμβάδιζε με την αποτυχία της Συμφωνίας του Οσλο που υπέγραψε το PLO και η Φατάχ με το Ισραήλ.
Η Παλαιστίνη τήρησε τη Συμφωνία, όμως το Ισραήλ δεν την τήρησε. Αντιθέτως επέκτεινε τους εποικισμούς, εξόπλισε τους έποικους με όπλα, σκότωσε τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν ειρηνικά για τις βαναυσότητες, εμβάθυνε την κατοχή. Η Δύση μπροστά σε αυτά τα εγκλήματα σιώπησε, δεν πίεσε το Ισραήλ για να τηρήσει τη Συμφωνία, οι εικόνες των εγκλημάτων ποτέ δεν προβλήθηκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες, οι ανταποκρίσεις από την Παλαιστίνη ελαττώθηκαν. Λάμβαναν ελάχιστο χώρο δημοσιότητας ακόμη και στο διαδίκτυο.
Κι ως εκ τούτου οι Παλαιστίνιοι – ειδικά στη Γάζα – έχασαν την πίστη τους στις ειρηνικές πολιτικές δυνάμεις. Έχασαν την πίστη τους ότι η ειρηνική διαμαρτυρία μπορεί να φέρει λύση. Ένιωσαν προδομένοι από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που μιλούσαν για ειρήνη, οι δυνάμεις που υπέγραψαν τη Συμφωνία του Όσλο για πολλούς Παλαιστίνιους μετατράπηκαν σε δυνάμεις που υπέγραψαν μια προδοτική συμφωνία. Και από το έδαφος αυτής της αποτυχίας ξεπήδησε η Χαμάς. Ξεπήδησε η βία.
Στη θέση της πολυπολιτισμικής Παλαιστίνης στην οποία θα μπορούσαν να συνυπάρξουν Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι ξεπήδησε για μερίδα Παλαιστίνιων το όραμα μια μουσουλμανικής Παλαιστίνης: ένα μουσουλμανικό έθνος.
Στην πραγματικότητα, οι φασιστικές πρακτικές του κράτους του Ισραήλ ιδιαίτερα κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας του Ισραήλ από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου εξέθρεψαν τη Χαμάς. Η Χαμάς ήταν ο εχθρός που επιθυμούσε το Ισραήλ να είχε απέναντι και αυτός ο εχθρός επιτέθηκε στο Ισραήλ. Όμως το γεγονός ότι η Χαμάς επιτέθηκε κι είχε τα χαρακτηριστικά που επιθυμούσε το Ισραήλ να εχει για να προβάλλει ως μία δύναμη λογικής ενάντια στον παραλογισμό του φονταμενταλισμό δεν αναιρεί ότι το έδαφος της καταστροφής λιπάνθηκε με κάθε τρόπο από το Ισραήλ και τη Δύση. Η Χαμάς είναι δημιούργημα της Δύσης.
Οι Παλαιστίνιοι είναι τα θύματα των θυμάτων (Εβραίοι) της Ευρώπης. Είναι τα θύματα της αγγλικής αποικιοκρατίας. Και όμως αντιμετωπίζονται ως οι ένοχοι μίας καταστροφής της οποίας είναι τα πρώτα θύματα.
Κανένα iron dome δε μπορεί να προστατέψει την ισραηλινή κοινωνία από τον συσσωρευμένο πόνο και την αδικία που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι. Το σκοτάδι που επέβαλλε το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του στη Δύση, εξέθρεψε το τέρας της Χαμάς που καταβρόχθισε γυναίκες και παιδιά στο Ισραήλ για να τιμωρείται τώρα συλλογικά ο λαός της Γάζας.
O Αιγύπτιος κωμικός Μπάσεμ Γιουσέφ σε συνέντευξή του στον Πηρς Μόργκαν είπε:
“Ας πούμε ότι πράγματι η Χαμάς είναι το πρόβλημα. Ας πούμε ότι εξαφανίστηκε η Χαμάς. Αυτή τη στιγμή ένα 20% των Παλαιστινίων θα περάσει κάποια στιγμή στη ζωή του από φυλακή του Ισραήλ. Είτε θα συλληφθεί, είτε θα του γίνει ανάκριση, είτε θα υποστεί βασανιστήρια. Όμως και οι υπόλοιποι Παλαιστίνιοι ζουν με μια καθημερινή καταπίεση, βλέπουν τους κόπους μιας ζωής, τα σπίτια, τα εδάφη τους, τη γη τους να χάνονται και να μη μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Αν εσύ ζούσες έτσι επί δεκαετίες, θα συμπαθούσες τον δυνάστη σου ή εκείνους που ισχυρίζονται ότι μάχονται για εσένα;”.
Για να προσθέσει:
“Ίσως μια λύση θα ήταν να σκοτώσουμε όσους περισσότερους Παλαιστίνιους μπορούμε και να αφήσουμε κάποιους να επιβιώσουν ως είδος υπό εξαφάνιση που δεν θα μας ενοχλει πια. Και να κάνουμε κάθε τόσο μια καμπάνια για τη διάσωση αυτών των λίγων που θα απομείνουν”.
Το πρόβλημα των Παλαιστίνιων δεν είναι οι Εβραίοι, είναι η κατοχή.
Και δε γίνεται αυτός ο οποίος προχωρά στην κατοχή να αμύνεται. Η ιδέα ότι το Ισραήλ αυτή τη στιγμή αμύνεται είναι τόσο παράλογη όσο να υποστηρίζεις ότι ο βιαστής αμύνεται από την επίθεση αυτού του ανθρώπου τον οποίο βιάζει.
Δεν πρόκειται για μία σχέση ίσων, για μία μάχη μεταξύ δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Πρόκειται για τη μάχη που δίνει το θύμα εις βάρος του θύτη του εγκλήματος.
Γιατί το Ισραήλ έχει υπό την κατοχή του την Παλαιστίνη, όχι το αντίθετο. Και οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται με όποιο μέσο έχουν στην καταστροφή των ζωών τους.
Αντιστέκονται στην κανονικοποίηση της ιδέας ότι μπορούν να είναι δεύτερης κατηγορίας πολίτες στον ίδιο τους τον τόπο και ότι η αντίσταση σε αυτή την πραγματικότητα βλάπτει την ειρήνη.
Αντιστέκονται στην ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα.
