Του Ευάγγελου Πάλλα,
δημοσιογράφου ΑΠΕ-ΜΠΕ
Στο εργοστάσιο φτάσαμε περίπου στις 4 η ώρα. Δεν είναι δύσκολο να το βρεις. Σε σταματάνε τα πανό στο δρόμο, που εύχονται νίκη στο δίκαιο αγώνα των απεργών.
Ο Αντώνης κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και με περιμένει. Με κοιτάει με ανυπόμονο βλέμμα. Σαν να βιάζεται να παραδώσει στους απεργούς, την οικονομική στήριξη από το σωματείο του. Τα κατάφερα και τα πήρα αυτά τα λεφτά και ας κλώτσαγαν οι μαλάκες οι Πασκίτες , μου είχε πει στο αυτοκίνητο.
Στη πύλη είναι μαζεμένοι 30 εργάτες γύρω από τη φωτιά. Ρωτάμε που να δώσουμε τα χρήματα. Μας λένε παιδιά, μιλήστε με το πρόεδρο. Μας παραπέμπουν σε ένα κοντό, με λίγα γκρι σπαστά μακριά μαλλιά και ακόμα λιγότερα δόντια. Όταν ξεκινάει και σου μιλάει, καταλαβαίνεις πόσο καπνό έχει ρουφήξει από τη φωτιά της μηχανής, σε κάθε του λέξη. Η φωνή του είναι τραχειά, βαθειά. Σε κάθε δεύτερη του πρόταση διακόπτει το λόγο του ένας ξερός βήχας.
Παίρνουν τα χρήματα και μας δίνουν απόδειξη. Θέλετε να πείτε κάτι στο μικρόφωνο, μας ρωτάνε. Τι να πούμε εμείς σε εσάς αναρωτιέται ο Αντώνης. Μιλάτε εσείς για εμάς με πράξεις, σκέφτομαι. Άλλωστε δε μιλάω και πολύ, δεν έχω τι να πω. Αλήθεια δε πιστεύω ότι έχω κάτι να πω. Εδώ ήρθα για να ακούσω.
Ο πρόεδρος μας προτρέπει να μη φύγουμε. Καθίστε να μιλήσετε με τα παιδιά μας λέει. Και αυτό κάναμε. Ο Δ ήταν πολύ ανοιχτός. Έβλεπες ότι ήθελε να μας μιλήσει, να μας πει τι περνάει. Εδώ μου λέει κοιτώντας με στα μάτια θυμωμένος, εδώ, σ’ αυτό το εργοστάσιο, έχουν σκοτωθεί 7 άνθρωποι! Πέρσι σκοτώθηκε ένας συνάδελφος και αυτός που ήταν μαζί του θα περπατήσει ξανά σε δυο χρόνια είπαν οι γιατροί. Τον πρώτο μου χρόνο εδώ, μου κοψε το χέρι η μηχανή. Ευτυχώς όχι τελείως αλλά έκοψε τα νεύρα. Μου δείχνει τις ουλές στο χέρι του, που είναι πρησμένο μόνιμα. Ο γιατρός μου είπε είμαι τυχερός αλλά μου ζήτησε 700 ευρώ. Κανονικά παίρνει 800 μου είπε. 800 του δωσα και εγώ γιατί είμαι εργάτης αλλά έχω αξιοπρέπεια. Εγώ από την άλλη όση ώρα μου μιλούσε για το χέρι του, δεν μπορούσα παρά να σκέφτομαι το χέρι του Τζαξον. Έτσι όπως το αφηγείται ο Τζακ Λόντον, στη σιδερένια φτέρνα. Για μένα αυτό ήταν το χέρι του Τζάξον.
Στην αρχή δουλεύαμε 2 Σάββατα το μήνα, 4 υπερωρίες και τις νυχτερινές βάρδιες. Κουτσά στραβά καθάριζα δυόμιση χιλιάρικα μας λέει ο Δ. Μετά ήρθε η κρίση. Κόπηκαν στην αρχή τα Σάββατα, μετά οι υπερωρίες, μετά τα νυχτερινά. Μ’ αυτά και μ’ αυτά έφτασα να παίρνω σκάρτα 1000 ευρώ. 960, 950, το χιλιάρικο δε το έβλεπα ποτέ. Και τώρα, τον ρωτάω. Τώρα ήρθε η εργοδοσία και μας είπε να δουλεύουμε πέντε ώρες την ημέρα, μ’ αυτούς τους νόμους τους καινούριους, ξέρεις… Και πόσα θα παίρνεις, ρωτάει ο Αντώνης. 55ο ευρώ για να δουλεύω εδώ μέσα! Με κοιτάζει ξανά θυμωμένος, όπως πριν όταν μου μιλούσε για τους νεκρούς. Θυμωμένος ίσως όχι μαζί μου. Εγώ όμως ήμουν θυμωμένος με τον εαυτό μου, θυμωμένος γιατί ξύπνησα αργά. Μετά από 22 μέρες απεργία και αφού είδα αυτό το χέρι του Τζάξον.
Με τις απολύσεις τι έγινε ρωτάμε. Τους πρώτους τους απέλυσε πέντε παρά είκοσι το πρωί, για να μην είναι το σωματείο εδώ. Μετά από αυτό ο πρόεδρος κοιμόταν εδώ τα βράδια. Τέσσερα βράδια τα έβγαλε εδώ στο καναπέ. Μας δείχνει ένα παράθυρο που είναι το γραφείο του προσωπάρχη. Ξέρεις τι κάνανε; Στείλανε τις απολύσεις με δικαστικό κλητήρα! Άνοιξε ο συνάδελφος τη πόρτα και είδε δυο κουστουμάτος με τη καταγγελία της σύμβασης στο ένα χέρι και μια επιταγή στο άλλο. Η αποζημίωση του. Δελεαστική επιταγή δε μπορείς να πεις. 820 ευρώ. Γελάει. Την ίδια μέρα μαζευτήκαμε στη πύλη 400 άτομα. Όλοι ήταν εδώ. Ξέρεις τι κάναν οι πούστηδες; Απολύσαν τους μισούς στις 29 και τους άλλους μισούς στις 1 του μήνα. Για να είναι μέσα σε αυτό το 5%. Έχει πέσει και η δουλειά όμως σχολιάζω. Έχει πέσει; Όχι μου λέει. Το ανάποδο. Το 2009 βγάλαμε 170 χιλιάδες τόνους. Το 2010 βγάλαμε 220 χιλιάδες και φέτος μέχρι τον Οκτώβρη που του σταματήσαμε τη παραγωγή, είχαμε βγάλει 230 χιλιάδες.
Ο πρόεδρος μας διακόπτει. Θέλει τον Δ. Μόλις έχει έρθει ένας πιτσιρικάς. Πάνω του είχε δεν είχε 50, 100 ευρώ για στήριξη. Το σωματείο του δεν έκανε τίποτα για να δείξει αλληλεγγύη στους απεργούς. Δεν ήξερε τι να κάνει. Λογαριασμό δεν είχε ακούσει, πήρε τα λεφτά του και ήρθε. Τόσα είχε, τόσα μπόρεσε. Τα έβαλε στη τσέπη του και ξεκίνησε για τη χαλυβουργία.
Πως τα πάτε από λεφτά ρωτάω τον Δ. Δεν έχουμε παράπονο μου απαντά. Μας στηρίζουν όλοι. Έχουμε ψηφίσματα ακόμα και από την Ινδία και τη Μαλαισία. Είστε 400 στόματα του λέω, τα λεφτά είναι λίγα… Είναι και οι οικογένειες με διορθώνει, μη της ξεχνάς, από εμάς περιμένουν. Δεν έχουμε παράπονο όμως. Να τώρα δώσαμε σε κάθε συνάδελφο από 50 ευρώ. Εντάξει δεν είναι πολλά, αλλά φτάνουν για τις βενζίνες να έρχονται στην απεργία. Σε κάποιους συναδέλφους που έχουν πρόβλημα δώσαμε 100 και 150. Έχω κι εγώ ένα παιδί που σπουδάζει στην επαρχία και περιμένει, Δε ξέρω, θα δω τι θα κάνω.
Ο Δ φεύγει, έχει κάποιες δουλειές. Μας χαιρετά συντροφικά και πάει δίπλα στη φωτιά. Εϊναι η ώρα να φύγουμε και εμείς. Φεύγοντας σταματάμε να χαιρετήσουμε το πρόεδρο. Εκείνη την ώρα μιλάει με το Γιώργο. Ο Γιώργος είναι συνδικαλιστής στην Ελευσίνα. Πρόεδρε, του λέει, θα φέρουμε αύριο δυο μπουζούκια να βάλουμε φωτιά και κρέας να περάσουμε φίνα. Και που θα το βρούμε το κρέας, ρε Γιώργο απαντά. Εμείς πρόεδρε, εμείς θα το βάλουμε, απαντά και ο Γιώργος και ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Ανοίγοντας τη πόρτα του αυτοκινήτου και βλέποντας το πούλμαν με τους συλλόγους γονέων που έχει παρκάρει απέξω, ήρθαν να δηλώσουν στήριξη και αυτοί, δε μπορώ παρά να κοιτάξω το ρολόι μου. Το ρολόι μου που πάει λάθος και ακόμα σε κάποιο πείσμα αισιοδοξίας γυρνάει δεξιόστροφα. Όχι. Τα αληθινά ρολόγια θα έπρεπε να γυρνάνε αριστερόστροφα. Έτσι κάνουν. Μέχρι να βρούνε εκείνη τη στιγμή στο μεσαίωνα και να παγώσουν για πάντα.
Κομμουνιστής έγινα από μια αφορμή και για μια υπόσχεση. Η αφορμή ήταν η βιογραφία του Τσε Γκερβάρα και η υπόσχεση ήταν μία.
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!