Του Βασίλη Χαρμόλυπου
Σε ένα μικρό, ξεχασμένο χωριό της Κρήτης, ανάμεσα σε απόκρημνα βουνά και την ανήσυχη θάλασσα, ζούσε ένα νεαρό κορίτσι που το έλεγαν Μαρία. Ο κόσμος της ήταν ένα ταπεινό πέτρινο σπιτάκι, το οποίο μοιραζόταν με τους γονείς της, οι οποίοι μοχθούσαν από το πρωί ως το βράδυ, αλλά με το ζόρι έβγαζαν αρκετά χρήματα για να κρατήσουν την πείνα μακριά. Η φτώχεια ήταν ο απρόσκλητος, επίμονος επισκέπτης τους.
Τα Χριστούγεννα στο χωριό ήταν μια εποχή χαράς και γιορτής, σε πλήρη αντίθεση με τη ζοφερότητα του σπιτιού της Μαρίας. Παρακολουθούσε, με τα μάτια ορθάνοιχτα και τη λαχτάρα της καρδιάς της, τα άλλα παιδιά να επιδεικνύουν τα καινούργια τους παιχνίδια και τα φανταχτερά τους ρούχα, δώρα που προέρχονταν από μια ευημερία που εκείνη δεν μπορούσε να φανταστεί. Οι γονείς της, με τα χέρια τους ταλαιπωρημένα από τη σκληρή δουλειά, δεν μπορούσαν να της προσφέρουν τίποτε άλλο παρά την ακλόνητη αγάπη τους. Της ψιθύριζαν ειλικρινή λόγια, λέγοντάς της ότι η αγάπη ήταν το μεγαλύτερο δώρο απ’ όλα. Αλλά για τη νεαρή Μαρία, αυτά τα λόγια ήταν σαν τον χειμωνιάτικο άνεμο – αισθητός, αλλά αόρατος και κρύος.
“Γιατί δεν παίρνω δώρα όπως τα άλλα παιδιά;” αναρωτιόταν συχνά η Μαρία, με ένα κατσούφιασμα στο νεανικό της μέτωπο. Η καρδιά της πονούσε για τις κούκλες και τα γλυκά που έμοιαζαν να ξεχειλίζουν στα άλλα σπίτια. Δεν έβλεπε τον πλούτο στις τρυφερές αγκαλιές των γονιών της και στις ιστορίες που μοιράζονταν στο φως των κεριών που τρεμόπαιζαν. Η αγάπη τους, βαθιά και απέραντη, χάθηκε από τη νεανική αθωότητά της.
Τα χρόνια πέρασαν και ο τροχός του χρόνου γύρισε και η Μαρία από παιδί έγινε γυναίκα. Η ζωή την έφερε μακριά από το χωριό, μέσα από μονοπάτια εκπαίδευσης και εμπειρίες που διεύρυναν την αντίληψή της για τον κόσμο. Ήταν ένα ταξίδι με χαρές και λύπες, με κέρδη και απώλειες.
Κάποια ήσυχα Χριστούγεννα, η Μαρία βρέθηκε να περπατάει στους γνωστούς, πλακόστρωτους δρόμους των παιδικών της χρόνων. Οι αναμνήσεις επέστρεφαν κατά ριπάς, η κάθε μία από αυτές αποτελούσε έναν οξύ πόνο στην ώριμη καρδιά της. Συνειδητοποίησε, με μια διαύγεια που τσιμπούσε, πόσο τυφλή ήταν απέναντι στον πλούτο της αγάπης που της είχαν προσφέρει οι γονείς της. Με τον τρόπο τους, της είχαν δώσει τον κόσμο.
Στεκόμενη μπροστά στους τάφους τους, στολισμένους με την αγκαλιά του χρόνου, η Μαρία άφησε ένα μπουκέτο αγριολούλουδα – ένα ταπεινό αλλά βαθύ σύμβολο της συνειδητοποίησής της. Δάκρυα ανέβλυζαν στα μάτια της καθώς ψιθύριζε: “Σας ευχαριστώ, μαμά, μπαμπά. Τώρα καταλαβαίνω. Η αγάπη σας ήταν το μεγαλύτερο δώρο μου”.
Εκείνη τη στιγμή, κάτω από την απαλή λάμψη ενός χριστουγεννιάτικου αστεριού, η Μαρία ένιωσε μια ζεστασιά που δεν είχε γνωρίσει ως παιδί. Ήταν η ζεστασιά της άνευ όρων αγάπης, πιο πολύτιμη από τα ωραιότερα δώρα, πιο διαρκής από τον ίδιο τον χρόνο.
Tώρα γνώριζε. Η αγάπη ήταν το πιο όμορφο δώρο των Χριστουγέννων.