Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Δεν πίστευα στα όνειρα ,έπειτα όμως από το όνειρο αυτό – και ενώ γνώριζα καλά την κοπέλα που το είδε – άρχισα να πιστεύω.
Ήταν πληγωμένη η Έλλη από την ίδια της την ζωή.Γεννήθηκε και ζούσε κάτω από άθλιες συνθήκες φτώχιας.Στα είκοσι της και όταν ήταν έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της έχασε σε τροχαίο ατύχημα το ένα της πόδι. Λίγο καιρό μετά, χάνει και τους δύο της γονείς σε ένα εργατικό ατύχημα στο εργοστάσιο που δούλευαν.Η ζωή την χτύπησε αλύπητα, ήδη πριν προλάβει να κάνει άλματα σε αυτή.
Δεν το έβαλε όμως κάτω και πολέμησε.Έβαλε ξύλινο πόδι, ένα “υποκατάστατο” όπως έλεγε και έτρεχε όπως τρέχουν τα ελάφια στους αγρούς…
Βρήκε μια αξιοπρεπέστατη δουλειά σε γραφείο όπου της επέτρεπε να ζει με άνεση και στη συνέχεια,παντρεύτηκε.Γέννησε ένα πανέμορφο κοριτσάκι και το καμάρωνε να μεγαλώνει και να της παίρνει το μυαλό με τα νάζια του.
Η μοίρα όμως, ή η τύχη, ή το πεπρωμένο -που θα έλεγαν κάποιοι -χτύπησε ξανά την πόρτα της.Για να της θυμίσει πως οι χαρές δεν είναι για πολύ.
Έχασε το μονάκριβο της!Έτσι ξαφνικά στα δώδεκα του χρόνια ,στην αυλή της ανατολής, εκείνο έκλεισε τα μάτια αθόρυβα και έφυγε στην άλλη διάσταση.
…Τώρα η κοπέλα πονάει ,διπλώνεται στα δυο μα πάλι δε το βάζει κάτω.Και όταν καμιά φόρα την σφυροκοπάει η αδυναμία να ζήσει, θυμάται και μου εξιστορεί το όνειρο:
«Άννα μου,ξέρεις τι θα πει πόνος;Άννα μου ξέρεις τι θα πει να προχωράς στην ζωή συντροφιά μαζί του; Τον συνηθίζεις βέβαια, αλλά το πόνο να χάνεις το παιδί σου δεν μπορείς να τον διαπραγματευτείς, ούτε με τις πιο κερδοφόρες ελπίδες.Όταν ήμουν παιδί ακόμα ,πριν έρθει η μαύρη μοίρα να με βρει θυμάμαι ,έβλεπα μέρες ένα όνειρο.Τότε δεν μπορούσα να το ξεδιαλύνω.Τώρα όμως όλα καθάρισαν και αν κάτι με κρατά πριν την παραφροσύνη είναι εκείνο.Θες να το ακούσεις;Γιατί εκείνο μου έμεινε:Ένα όνειρο»!
«Μίλα μου Έλλη.Ξέρεις πως δεν πιστεύω,μα έμαθα πως στη ζωή τίποτε δεν έρχεται τυχαία.Ακόμα και τα όνειρα».
«Άκου λοιπόν:Ήμουν παιδί και έτρεχα σε ένα λιβάδι ,όταν είδα στην κορυφή ενός καταπράσινου λόφου μια εκκλησία. Πλησίaσα να τη δω από κοντά. Ένας ιερέας λειτουργούσε μέσα και έξω στην αυλή υπήρχαν δυο τάφοι.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά στον ένα τάφο έμενα εγώ μέσα .Ήταν αυτό το σπίτι μου.Στον άλλο ήταν κάποιος,που δεν ήξερα.Όταν σταμάτησε τη λειτουργία ο ιερέας, μου ζήτησε να φύγω».
«Πρέπει να μου αδειάσεις τον χώρο ,θέλω να βάλω ένα πεθαμένο».
«Μα και εγώ πεθαμένη είμαι», του είπα.
«Εσύ;Όχι δεν είσαι!!», μου απάντησε.
«Στεναχωρημένη, στοίχησα σε μια σειρά τα ρούχα μου που ήταν κόκκινα ,πράσινα,γαλάζια και άσπρα.Κλαίγοντας, τα έβαλα σε μια βαλίτσα.
Κοίταξα πίσω μου για λίγο και είδα τον ιερέα, στο δικό μου τάφο να βάζει ένα άλλο άνθρωπο που όντως είχε πεθάνει και ήταν πολύ μεγάλος σε ηλικία. Τον κοίταξα με απορία και με ένα πικρό “γιατί” που με ξερίζωσε από εκεί.Μου έκανε νεύμα να πάω λίγο κοντά του.Όταν τον πλησίασα, εκείνος μου είπε ψιθυριστά στο αυτί:
«Αυτός εδώ που μπαίνει μέσα στο τάφο το δικό σου, έχει κάνει το χρέος του σε αυτή την ζωή. Εσύ έχεις ακόμα “χρέη”! Φύγε τώρα!»…
«Και έφυγα»…
Αφού τελείωσε την αφήγηση η Έλλη, με κοίταξε με ένα βλέμμα από εκείνα τα παρακλητικά που ψάχνουν να βρουν στον άλλο την λύτρωση.Σαν να με ικέτευε να κάνω την πιο αισιόδοξη ερμηνεία.Το έβλεπα στα θολά μαύρα μάτια της, ότι κάτι ήταν ακόμα που την κρατούσε στην ζωή αυτή.
Με μια γρήγορη ανάλυση της ζωή της στην δική μου σκέψη,της απάντησα:
«Έλλη μην σταματάς, έχεις ακόμη ζωή.Δεν είσαι χαμένη…Κάποιος ή κάτι δεν σε θέλει θαμμένη,ούτε στις αναμνήσεις,ούτε στο τώρα.Ίσως έχεις ένα καινούργιο δρόμο να διαβείς πιο κόκκινο,πιο γαλάζιο, πιο άσπρο.Μου θύμισες ένα ποίημα Άννα που διάβασα κάποτε:
Το όνειρο ήταν θολό χαμένο μες στο χρόνο.
Φωνές- τεράστιες κραυγές- έσπασαν την σιωπή τους.
Για να φωνάξουν πως μπορούν ακόμα να αντέξουν,
Καρδιές που ματωθήκανε στο πέρασμα του χρόνου!»
…Και προχώρησε η Έλλη… Είναι έγκυος τώρα… Έχει ακόμα “χρέος”!…
