ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Με το άρθρο 19 του Ν. 1911/1990 όπως ισχύει , η προστασία και η συμπαράσταση του Κράτους στις οικογένειες των μόνιμων στελεχών των ενόπλων δυνάμεων που αποβιώνουν κατά την εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας ή ένεκα αυτής, επεκτείνεται και σε αυτές των εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών γενικώς. Η προστασία αυτή πραγματώνεται με το δικαίωμα διορισμού που παρέχεται στα μέλη των οικογενειών που υπέστησαν το πλήγμα της απώλειας των δικών τους ανθρώπων, ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση των θυμάτων και κατά σειρά προτεραιότητας που ορίζει ο νόμος.
Ενόψει του σκοπού της παραπάνω διάταξης παρίσταται αναγκαία η διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής της και στις περιπτώσεις θανάσιμου εκούσιου αυτοτραυματισμού ειδικά των οπλιτών, που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια ένοπλης διατεταγμένης υπηρεσίας, όπως αυτής της σκοπιάς. Η επέκταση αυτή του ευεργετήματος των παραπάνω διατάξεων δικαιολογείται από την αναντίρρητη αναγκαιότητα να ενισχυθεί και να προστατευθεί η οικογένεια του, κατά τεκμήριο νεαρού, παθόντα, ανεξάρτητα από δικό του πταίσμα, η διαπίστωση του οποίου άλλωστε είναι ιδιαιτέρως δυσχερής, καθώς σε περιπτώσεις θανάσιμου αυτοτραυματισμού τα πραγματικά αίτια και οι ακριβείς συνθήκες, κάτω απ’ τις οποίες έλαβε χώρα, σπάνια διαφωτίζονται επαρκώς.
ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ-ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στο άρθρο 19 του Ν. 1911/1990 (ΦΕΚ 166 Α) προστίθεται παράγρ. ως εξής:
«Της κατά το άρθρο 19 του Ν. 1911/1990 (ΦΕΚ 166 Α) προστασίας απολαμβάνουν και οι σύζυγοι ή ένα από τα τέκνα οπλιτών που αποβιώνουν μετά από εκούσιο αυτοτραυματισμό τους, κατά την εκτέλεση ένοπλης διατεταγμένης υπηρεσίας στα πλαίσια των στρατιωτικών κανονισμών εντός στρατοπέδου (σκοπιά). Σε περίπτωση που οι αποβιώσαντες δεν έχουν σύζυγο ή τέκνα, το δικαίωμα διορισμού παρέχεται κατά προτεραιότητα σε ένα από τους γονείς η μια αδελφή ή ένα αδελφό του αποβιώσαντος».
Ο προτείνων Βουλευτής
Χρήστος Μαρκογιαννάκης
Βουλευτής Χανίων
