Του αρχιμανδρίτη Ιγνάτιου Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγου – τ. Λυκειάρχη
Όσο και να κάνουμε πολλές φορές τους αυτάρκεις και τους πλήρεις, εκ φύσεως συμβαίνει το αντίθετο. Η καρδιά μας ζητά το alterego, τον άλλον εαυτό μας, το πλησίον του συνανθρώπου μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε δίχως του. Βαρεία έως αβάσταχτη η μοναξιά. Θέλουμε να δώσουμε και να πάρουμε. Θέλουμε την συνομιλία. Θέλουμε την συμπαράσταση του. Έτσι πλασμένοι είμαστε.
Πολλά μπορούμε να δώσουμε στους συνανθρώπους μας. Από υλικά μέχρι πνευματικά. Μπορούμε να τους συμπαρασταθούμε και κατά την εκάστου ιδίαν χρείαν, και προπαντός με την αγάπην μας, προϊόν της πίστεως μας στον Θεόν. Πολλές φορές η πίστη μας βοηθά τους συνανθρώπους μας. Μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον ακόμα και αν αυτός δεν πιστεύει. Μετά από αυτό ανοίγεται ο δρόμος της πίστεως και ποιος ξέρει, μπορεί να τον βαδίσει. Γι’ αυτό έχουμε χρέος ως χριστιανοί να βοηθούμε, και δια της προσευχής μας, και μάλιστα και για την σωματική και για την ψυχική υγεία των συνανθρώπων μας. Με λίγα λόγια τονίζουμε ότι πολύ μετρά η πίστη όχι μόνο για μας αλλά και για τον πλησίον μας.
Η περίπτωση του Παραλυτικού της Καπερναούμ είναι εξόχως αποκαλυπτική: Τέσσερις άνθρωποι φέρνουν στα πόδια του Χριστού έναν παραλυτικόν. Ο Χριστός συγκινείται και αμείβει την πίστην των τεσσάρων: «Ιδών δε ο Ιησούς την πίστην αυτήν λέγει τω παραλυτικώ, τέκνον αφέωνταίσοι οι αμαρτίαι σου… σοι λέγω έγειρε και άρον τον κρέβατόν σου και ύπαγε εφ τον οίκον σου…» (Μαρκ. 2,5 – 11).»
Είναι περίεργο πως δεν μιλεί το Ευαγγέλιο για τη πίστη του παραλυτικού, αλλά για την πίστη αυτών που τον πήγαν στο Χριστό, και γεννάται ευλόγως το ερώτημα: «υπάρχει, άραγε, αντιπροσωπευτική πίστη; Όπως ξέρουμε, και όπως είπαμε και παραπάνω, μπορεί να προσεύχεται κανείς για τον άλλον. Άλλωστε, είναι γνωστή η πίστη της εκκλησίας μας η πρεσβεία και η μεσιτεία των αγίων. Πολλά είναι τα τροπάρια προς την Παναγία και τους Αγίους για την μεσιτεία τους: «Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών…» και τόσα άλλα. Το ίδιο και για τους αγίους: «Ικετεύσατε υπέρ ημών Άγιοι Απόστολοι και Άγιοι Πάντες». «Κύριε ει μη τους Αγίους είχαμε πρεσβευτάς. «Τη πρεσβεία, Κύριε πάντων των αγίων και της Θεοτόκου». Άλλωστε: «Οφθαλμοί Κυρίου επί δικαίους, και όλα αυτών εφ δέησιν αυτών» (ψαλμ. 33,16), κάτι που επικαλείται και ο αδελφόθεος Ιάκωβος: (Ιακώβου 3,12) και ο απόστολος Παύλος σε πολλά σημεία, όπως π.χ. Β’ Κορινθ. 1,11 και Φιλιπ. 1,19).
Μπορεί λοιπόν και πρέπει, να ωφελήσει τον πλησίον μας η δυνατή πίστη μας και να ενισχύσει την αδύνατη πίστη του άλλου; Ναι, μας απαντά ο Χριστός. Όπως στο ανθρώπινο σώμα τα γερά κύτταρα δυναμώνουν τα εξασθενημένα, έτσι και στο Σώμα του Χριστού, την εκκλησία. Η δύναμη της πίστεως των αγίων και ευσεβών χριστιανών βοηθά την χαλαρή πίστη των άλλων. Εδώ άλλωστε βρίσκουν τη δικαιοσύνη τους και οι προσευχές και τα δάκρυα μετάνοιας των λειτουργών του Θεού και ξεχωριστά των αληθινών μοναχών.
Ο αδελφόθεος Ιάκωβος, θα μας προτρέψει: «εύχεστε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε. Πολύ ισχύει δέησης δικαίου ενεργούμενη» (Ιακ. 5,16).
Εκεί που προσευχόμαστε για τον εαυτό μας, ας προσευχόμαστε και για τους άλλους. Και γι’ αυτούς ακόμη που μας μισούν και μας αδικούν. Είναι κι αυτό μια σημαντική αγαθοποίηση προς τον συνάνθρωπο μας (Λουκ. 6,35).
Εκεί που κοιτάζουμε πως εμείς θα βολευθούμε, ας κοιτάζουμε και τους ανήμπορους, αυτούς που δεν έχουν τα όποια μέσα και τις όποιες «προσβάσεις» και τους μοναχικούς. Είναι δικοί μας. Αδελφοί μας είναι. Ας βοηθά ο ένας τον άλλον «κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν… κατά την αναλογίαν της πίστεως» (Ρωμ. 12,6). Και μη ξεχνάμε την μεγάλη αλήθεια: «Αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά και υψηλή, ισχύει δε ώσπερ τεθεμελιωμένον βασίλειον» (Παροιμ. 18,19).