Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σε ακούω να ψελλίζεις ότι, δεν σε εκφράζει καμία εικόνα του Ιησού όταν αποζητάς στην απεικόνιση, το θείο βλέμμα…
– Σε ακούω να ψελλίζεις ότι διατρέχεις πινακοθήκες με αγιογραφίες αλλά δεν σε εκφράζει καμία στην απεικόνιση του θείου βλέμματος…
– Σε ακούω να ξαναψελλίζεις ότι ανοίγεις εγκυκλοπαίδειες και θρησκευτικά βιβλία αλλά δεν σε εκφράζει καμιά που να απεικονίζει το θείο βλέμμα…
– Σε ακούω να μου λες: “Πες μου εσύ” και σε καλώ να έρθεις σιμά μου, σε μια από κοινού περιδιάβαση, επειδή κι εμένα με ταλανίζει αυτή σου η αναζήτηση…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που υπάκουσες και σίμωσες να με ακούσεις, γιατί κι εγώ για χρόνια αποζητώ τούτο το θείο βλέμμα, καθώς είμαι θιασώτης –ή αν θες “εραστής”- της υπαρξιακής αναζήτησης, σε όλες τις εκφάνσεις της…
Άκου λοιπόν αδερφέ:
- Κοιτάζω τα μάτια των ανθρώπων σε μια προσπάθεια να δω μια προσομοίωση στο θείο βλέμμα, μα δεν τη βρίσκω, καθώς οι πιότεροι, σπάνια αντιλαμβάνονται όπως βλέπουν. Συνήθως βλέπουν, όπως αντιλαμβάνονται… Προσπερνούν αδιάφορα ή σταματούν, μόνο εάν ταιριάζει στα όποια ενδιαφέροντα το ερέθισμα της όρασης…Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο…
- Κοιτάζω τα μάτια του `Αρχοντα:…Βλέμμα σκληρό και αδυσώπητο με ανταύγειες αλαζονείας και έπαρσης!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του επαίτη: Βλέμμα κλαψιάρικο!…Πασχίζω να το δω αν είναι κίβδηλο ή αυθεντικό…Λυπησιάρικο εξ’ ορισμού σαν είναι, συγχέω την ικεσία με την πλάνη!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του ξωμάχου:…Βλέμμα κουρασμένο, φλογισμένο από την αρμύρα του ιδρώτα που ρέει απ’ του μετώπου τα αυλάκια, χαμένο στις ατραπούς της αβεβαιότητας!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του διανοούμενου: Βλέμμα χαμένο στις νεφέλες της αναζήτησης!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του ναυτικού: Βλέμμα αγέρωχο, ματιά αετίσια σαν χρόνια τη γυμνάζει στις ανοιχτές θαλάσσιες στράτες, μα τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του πολιτικού: Βλέμμα αβέβαιο, διφορούμενο, διπλωματικό, φευγαλέο!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του ιερωμένου: Βλέμμα διαφορετικό, ανάλογα με το σκαλί της ιεροσύνης όπου στέκεται…Το προσπαθεί ο υψηλόβαθμος να δώσει βλέμμα θείο, τις περισσότερες φορές εξελίσσεται αστείο στη νόηση του νοήμονος, ελάχιστες οι εξαιρέσεις που αγκιστρώνεις τη ματιά σε βλέμμα προικισμένου (κατά τα ανθρώπινα μετράδια) Αρχιερέα…Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο…Μα και το βλέμμα του απλού ιερωμένου, εκείνου του παπά της ενορίας, απέχει τις πιότερες φορές από το θείο βλέμμα της αγάπης με απουσία πονηριάς…Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια του ερημίτη: Βλέμμα σβησμένο απ’ τις ηθελημένες τις σαρκικές στερήσεις. Αγάπης ανταύγειες πηγάζουν απ’ του βυθού τη δίνη, μα τούτο μόνο σε περιπτώσεις σπάνιες…Και δεν τα έχω τα ανάκαρα να διατρέξω σκήτες και μοναστήρια δυσπρόσιτα στην αναζήτηση του θείου βλέμματος σε μοναχούς της ερημιάς!…Απομακρύνομαι…
- Κοιτάζω τα μάτια της γυναίκας: Βλέμμα διεισδυτικό, ερευνητικό μέσα απ’ τα φτιασιδωμένα ματοτσίνορα, μ’ ανταύγειες εξυπνάδας που πιότερο θυμίζουν πονηριά…Αγάπη δείχνει το βλέμμα της μάνας. Μα μόνο για το σπλάχνο το εσώτερο, από τα μέσα της βγαλμένο!…Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο!…Απομακρύνομαι…
- Συναντώ ένα παιδί…Κοιτάζω τα μάτια του: Βλέμμα καθάριο, αγνό, ξεκάθαρο, ξάστερο και ανέφελο από ιδιοτέλεια ενηλίκων, αληθινό, πλέρια η αθωότητα και η γαλήνη εντός του, ξάστερο από και σκιές ανθρώπινης αμφισβήτησης, εικόνα αφτιασίδωτη, ίδια με τα καθάρια του εσώψυχα. Μα όλα τούτα, συνθέτουν συνιστώσες αγάπης, συνθέτουν Βλέμμα Χριστού! Κι ως με παρατηρεί κι εκείνο, είναι σαν να με καλεί σε αγκαλιά αγάπης, αγγελικής, άδολης…Βλέμμα Χριστού!…Μα τούτο άραγες δεν το αποζητούσα ζωή ολάκερη σαν περιέφερα σαρκίο, νόηση και βλέμμα, στη μοναξιά του πλήθους; Νοιώθω πως δικαιώθηκα στην αναζήτηση!… Δεν σέρνω τα βήματά μου ως παρέκει…Δικαιώθηκα στη σκέψη τούτη, πως κάπου θα συναντήσω ατόφιο το θείο βλέμμα. Βλέμμα Χριστού!…
Το συνάντησα στα μάτια του παιδιού…Σταμάτησα την περιπλάνηση…Χαλάλι ο κάματος ζωής!…
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ:
– Αδερφέ, τούτη είναι η αλήθεια…Βλέμμα Χριστού, θα βρεις σε γήινο βλέμμα ανθρώπινο, μόνο εις τη ματιά μικρού παιδιού…Και να μην ψάξεις χρώμα, φυλή, καταγωγή…Παιδί!…Μόνο το παιδί έχει βλέμμα Χριστού, όπου Γης!…Μην το αποζητάς σε αγιογραφίες, βιβλία και πινακοθήκες μήτε στα μάτια ενηλίκων!…
Τούτοι δεν είν’ ξεκάθαροι εις την επιλογή κακού ή καλού, σαν τούτα τα δυο αντίθετα ψυχοπαλεύουν στα εντός του, και αλλοιώνουν βλέμμα και ματιά!…
– Αδερφέ, μην με ευχαριστείς…Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό…ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου…ελπίζω, κάπως να το μπόρεσα!…