Μια σημαντική διάκριση, η οποία για όσους την γνωρίζουν δεν αποτελεί έκπληξη, έλαβε πριν λίγες ημέρες η νοσηλεύτρια Μαριρένα Ανδρουλάκη, από τα χέρια της Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Όπως έγινε γνωστό, στη εκδήλωση για τον εορτασμό της 47ης επετείου από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απένειμε στη κ. Ανδρουλάκη, τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος της Ευποιίας.
Και όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης Ευγένιος Δαφνής, ” το γεγονός αυτό αποτελεί μια έμπρακτη αναγνώριση του ήθους, της εργατικότητας και της δημιουργικότητας με την οποία ασκεί το λειτούργημα της, ενώ στο πρόσωπο της κ. Ανδρουλάκη τιμήθηκαν οι αφανείς νοσηλεύτριες/τες, των οποίων ο καθοριστικός ρόλος στη λειτουργία ενός δημοσίου συστήματος υγείας αναδείχθηκε περίτρανα στην τρέχουσα πανδημία”.
Αναλυτικά ο καθηγητής τονίζει:
“Με μεγάλο ενθουσιασμό, χαρά και υπερηφάνεια, ασθενείς, παλιοί συνεργάτες νοσηλευτές και γιατροί της Νεφρολογικής κλινικής του ΠΑΓΝΗ υποδεχθήκαμε τη μεγάλη διάκριση της νοσηλεύτριας κ. Μαριρένας Ανδρουλάκη.
Η τιμητική αυτή διάκριση αποτελεί μεγάλη τιμή για την ίδια αλλά και για τα νοσοκομεία στα οποία υπηρέτησε και υπηρετεί η κυρία Ανδρουλάκη, ΠΑΓΝΗ και Γενικό Νοσοκομείο Ιεράπετρας. Αποτελεί επίσης μια έμπρακτη αναγνώριση του ήθους, της εργατικότητας και της δημιουργικότητας με την οποία ασκεί το λειτούργημα της νοσηλεύτριας κάτω από τις δυσμενείς συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της τρέχουσας πανδημίας. Κύριο χαρακτηριστικό της η σεμνότητα, η ανιδιοτέλεια και η αποφυγή κάθε προσωπικής προβολής. Η διάκριση αυτή αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς ότι η κ. Ανδρουλάκη είναι μητέρα μονογονικής οικογένειας με τρία παιδιά ενώ παράλληλα ασκεί το νοσηλευτικό της λειτούργημα με ζήλο και αξιοπρέπεια.
Αυτό που καθιστά μοναδική την κυρία Ανδρουλάκη, είναι ότι παράλληλα με το αξιοθαύμαστο νοσηλευτικό της έργο, ασκεί και σημαντικό επιστημονικό έργο. Είναι προικισμένη με ερευνητική διάθεση, οργανωτική δραστηριότητα και δημιουργικότητα. Είναι κάτοχος δυο μεταπτυχιακών τίτλων και έχει μετεκπαίδευση στη Φιλανδία με υποτροφία του ΙΚΥ. Η κ. Ανδρουλάκη είχε ενεργό συμμετοχή στο ερευνητικό έργο της Νεφρολογικής κλινικής ΠΑΓΝΗ με ουσιαστική συμβολή σε πολλές εργασίες. Μια από αυτές απέσπασε και πρώτο βραβείο σε παγκόσμιο συνέδριο.
Οι νοσηλευτές και οι γιατροί του ΠΑΓΝΗ που είχαν τη τύχη να εργαστούν μαζί της επί 20 χρόνια νιώθουν περήφανοι. Στο πρόσωπο της κ. Ανδρουλάκη τιμήθηκαν οι αφανείς νοσηλεύτριες/τες, των οποίων ο καθοριστικός ρόλος στη λειτουργία ενός δημοσίου συστήματος υγείας αναδείχθηκε περίτρανα στην τρέχουσα πανδημία.
H συνεργασία της με τη νεφρολογική κλινική του ΠΑΓΝΗ άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν προσελήφθη με ειδικό καθεστώς από τον αείμνηστο καθηγητή Δημήτρη Εμμανουήλ, προκειμένου να συνδράμει στην ανάπτυξη της Μονάδας Περιτοναϊκής Κάθαρσης. Κριτήριο για την πρόσληψη της ήταν η μετεκπαίδευση της στη Φιλανδία περίπτωση σπάνια εκείνα τα χρόνια για την Ελληνική πραγματικότητα. Η διορατικότητα του κυρίου Εμμανουήλ για τα προσόντα της κυρίας Ανδρουλάκη αποδείχθηκε πολύ εύστοχη. Ο διευθυντής της Μονάδας της Περιτοναϊκής Κάθαρσης κ. Κώστας Περάκης, μαζί με τη Προϊσταμένη κ. Δοσία Χανιωτάκη και την κ. Ανδρουλάκη, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της μονάδας, την κατέστησαν μια από τις μεγαλύτερες της χώρας και απάλλαξαν τους νεφροπαθείς από πολύωρα ταξίδια προκειμένου να υποβληθούν σε αιμοκάθαρση. Πέρα από τα βραβεία και διακρίσεις σε διεθνή συνέδρια, έμπρακτη αναγνώριση της πολύπλευρης δράσης της ήταν η συμμετοχή της σε διεθνή πρωτόκολλα για τη διαχείριση μυελοδυσπλαστικών συνδρόμων μετά από πρόταση του Αμερικανικού Συλλόγου Νοσηλευτών.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί ένας άνθρωπος που εργάζεται σεμνά, αθόρυβα και με μετριοφροσύνη είναι η σιωπή. Η τιμητική διάκριση όμως μιας νοσηλεύτριας η οποία υπηρετεί στο νοτιότερο νοσοκομείο της χώρας όπου προσφέρει πολλά και παίρνει ελάχιστα, δημιουργεί την υποχρέωση σε όλους όσους συνεργαστήκαμε μαζί της να την τιμήσουμε και να την προβάλουμε στο ευρύτερο κοινό ως παράδειγμα προς μίμηση και ως σύμβολο των ανωνύμων νοσηλευτών, τους μεγάλους ήρωες του πόνου και της ασθένειας, ο ρόλος των οποίων ακόμα και σήμερα, σπάνια αναγνωρίζεται”.