Της Ιωάννας Λιούτα

Η κυβέρνηση μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη.

Την ώρα που καταθέτει έναν προϋπολογισμό λιτότητας, περικοπών και υπερπλεονασμάτων, καταφέρνει ταυτόχρονα να θάβει ένα σκάνδαλο εκατομμυρίων με την ίδια ευκολία που θάβει τα κοινωνικά δικαιώματα.

Η εμφάνιση του κ. Ξυλούρη γνωστού ως «Φραπέ»,«Τζιτζή» ή όπως αλλιώς τον αναγνωρίζουν στα κυβερνητικά πηγαδάκια, στην εξεταστική επιτροπή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν απολύτως εναρμονισμένη με το κυβερνητικό αφήγημα, κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν είδε, όλοι αθώοι.

Ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης άσκησε το δικαίωμα της σιωπής επιλεκτικά. Μιλούσε όταν δεν υπήρχε κίνδυνος και σιωπούσε όταν οι ερωτήσεις πλησίαζαν το Μαξίμου. Και η Νέα Δημοκρατία, πιστή στον ρόλο της, τον προστάτευσε. Αρνήθηκε τη βίαιη προσαγωγή του. Αρνήθηκε την αυτόφωρη διαδικασία. Αρνήθηκε να αφήσει την εξεταστική να λειτουργήσει ως αυτό που είναι, εισαγγελικό όργανο της Βουλής.

Η συγκάλυψη δεν είναι ατύχημα. Είναι πολιτική επιλογή. Όπως πολιτική επιλογή είναι και ο προϋπολογισμός που συζητάμε αυτές τις ημέρες.

Γιατί ενώ για τους ισχυρούς υπάρχει σιωπή, ανοχή και θεσμική προστασία, για την κοινωνία υπάρχει μόνο λιτότητα και ηθική με δελτία τύπου.

Την ίδια στιγμή που κουκουλώνονται τα εκατομμύρια του ΟΠΕΚΕΠΕ, ο προϋπολογισμός του 2026 μειώνει δαπάνες, παγώνει εισοδήματα και βαφτίζει την κοινωνική αφαίμαξη «δημοσιονομική υπευθυνότητα». Τα υπερπλεονάσματα δεν προκύπτουν από ανάπτυξη και δικαιοσύνη, αλλά από υπερφορολόγηση, ακρίβεια και μη πληρωμή υποχρεώσεων του Δημοσίου.

Η κυβέρνηση παράγει πλεονάσματα όχι επειδή ευημερεί η χώρα, αλλά επειδή στεγνώνει την κοινωνία. Και την ίδια ώρα, όταν πρόκειται για φίλους, ημέτερους και διαδρομές εξουσίας, η αυστηρότητα εξαφανίζεται.

Η ειρωνεία είναι προκλητική:

Οι αγρότες που βγήκαν στον δρόμο για να επιβιώσουν βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση». Οι άνθρωποι που μοίραζαν πορτοκάλια, πατάτες και μανταρίνια παρουσιάζονται ως απειλή για τη δημοκρατία.

Αντίθετα, όσοι φέρονται να διαχειρίστηκαν ευρωπαϊκά κονδύλια σαν προσωπικό τους ταμείο, αντιμετωπίζονται με κατανόηση, σιωπή και θεσμική προστασία.

Αυτή είναι η πραγματική «αναδιανομή» της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Σιωπή και ασυλία για τους πάνω.

Λιτότητα, ερικοπές και απαξίωση για τους κάτω.

Ο προϋπολογισμός που ψηφίζεται δεν είναι απλώς κοινωνικά άδικος.Είναι η άλλη όψη της συγκάλυψης. Όταν το κράτος μαθαίνει να κλείνει τα μάτια στα σκάνδαλα, μαθαίνει ταυτόχρονα να ανοίγει το χέρι μόνο προς μία κατεύθυνση, προς τις τσέπες των πολλών.

Και όσο η κυβέρνηση μιλά για «σταθερότητα» και «αξιοπιστία»,τόσο γίνεται πιο καθαρό ότι η σταθερότητα αφορά τις σχέσεις εξουσίας και η αξιοπιστία αφορά μόνο τις αγορές.όχι την κοινωνία.

Το ερώτημα,τελικά, είναι:

Πόσα υπερπλεονάσματα χρειάζονται για να ξεπλυθεί ένα σκάνδαλο; Και πόση σιωπή χρειάζεται για να πειστεί η κοινωνία ότι δεν βλέπει αυτό που βλέπει;

Η απάντηση έρχεται καθημερινά, στους λογαριασμούς, στο σούπερ μάρκετ, στο χωράφι, στο νοσοκομείο.

tvxs.gr