Το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) δημιουργήθηκε αρχικά με διάρκεια ζωής τεσσάρων ετών, η οποία, με την εφαρμογή του δεύτερου μνημονίου, επεκτάθηκε για ακόμα τέσσερα χρόνια — συνολικά δηλαδή για οκτώ. Ωστόσο, με το πολυνομοσχέδιο του τέταρτου μνημονίου, ήρθε η μεγάλη ανατροπή: η ίδρυση του λεγόμενου «Υπερταμείου» με χρονικό ορίζοντα λειτουργίας τα 99 χρόνια.

Το νέο αυτό ταμείο, ουσιαστικά, συγκέντρωσε στο σύνολό τους τις ιδιοκτησίες του ελληνικού δημοσίου — δηλαδή την περιουσία του ελληνικού λαού. Το Υπερταμείο οργανώθηκε με τέσσερα υποταμεία:

1. Το ΤΧΣ, που διαχειριζόταν τις μετοχές των ελληνικών τραπεζών αξίας περίπου 6 δισεκατομμυρίων ευρώ,

2. Το ΤΑΙΠΕΔ,

3. Το ταμείο των ΔΕΚΟ (όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ κ.ά.),

4. Και την ΕΤΑΔ, που έχει στην κυριότητά της όλα τα ακίνητα του ελληνικού κράτους.

Ο επίσημος στόχος του Υπερταμείου είναι η αξιοποίηση και πώληση της δημόσιας περιουσίας, ώστε τα μισά έσοδα από την εκποίηση να χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή μέρους του δημοσίου χρέους. Το υπόλοιπο 50% θα διαχειρίζεται το ελληνικό κράτος — μέσω του Υπουργείου Οικονομικών — υποτίθεται για επενδύσεις ή άλλους σκοπούς.

Ωστόσο, η κεντρική ιδέα πίσω από αυτήν την κατασκευή δεν είναι απλώς λανθασμένη. Είναι ό,τι πιο αντιαναπτυξιακό έχει σκεφτεί ποτέ ανθρώπινος νους. Δεν υπάρχει προηγούμενο διεθνώς — παρά μόνο δύο σκοτεινές εξαιρέσεις: στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου και στη σημερινή Βόρεια Κορέα. Εκεί μόνο επιχειρήθηκε η αποπληρωμή κρατικού χρέους μέσω της εκποίησης εθνικού πλούτου.

Η λογική του Υπερταμείου υποθέτει ότι η Ελλάδα για τα επόμενα 99 χρόνια δεν θα μπορεί να ανακυκλώνει το χρέος της μέσω των αγορών, ούτε θα καταφέρει να αυξήσει το ΑΕΠ της με ρυθμούς ταχύτερους από την αύξηση των τόκων. Ως εκ τούτου, για έναν αιώνα, η χώρα θα υποχρεούται να πληρώνει τους τόκους της ξεπουλώντας ακίνητα, δημόσιες επιχειρήσεις, λιμάνια, ενεργειακές υποδομές και κάθε άλλο περιουσιακό στοιχείο του λαού της.

Αντί να χτίζονται σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες και σύγχρονα λιμάνια από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων — δηλαδή να επενδύονται τα χρήματα για να βελτιώσουν τις ζωές των πολιτών — η Ελλάδα αναγκάζεται να τα παραδίδει για την πληρωμή των τόκων του χρέους. Με «μπαγιόκο» από τα διεθνή ενεχυροδανειστήρια των εθνών.

Πρόκειται για τη χειρότερη, την πιο αποικιοκρατική, την πιο εξευτελιστική συμφωνία που έχει υπογραφεί εις βάρος της χώρας από την ίδρυση του ελληνικού κράτους.

Το πιο απίστευτο είναι ότι προσπαθούν να μας πείσουν πως αυτό το ξεπούλημα συνιστά κάποιο είδος «ανάπτυξης» και «ευκαιρίας». Ότι το να παραδώσουμε τα ασημικά του έθνους, τα λιμάνια, τα νερά μας, τη γη μας, είναι προς όφελος του λαού. Πρόκειται για αυταπάτες που ούτε τα πιο ανεκτικά μυαλά δεν μπορούν να αποδεχθούν.

Πούλησαν το μέλλον μας για 99 χρόνια. Και το παρουσιάζουν ως εθνικό καθήκον.

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται να ξεπουληθεί για να σωθεί. Χρειάζεται ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση και πραγματική πολιτική ανεξαρτησία. Το Υπερταμείο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μηχανισμός μόνιμης αποικιοκρατίας και οικονομικής υποδούλωσης.

Το ερώτημα που μένει είναι ένα:

Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτή την προσβολή;