Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σε βλέπω να οδύρεσαι για το θάνατο του φίλου σου, και ως ένα σημείο σε δικαιολογώ καθώς, δεν έχεις εμβαθύνει σε θέματα ζωής και θανάτου.
– Σε ακούω να φωνάζεις: «Γιατί Θεέ μου;» λες και ο Θεός είναι ανθρωποβρώστης και σου στέρησε το φίλο σου τόσο “άπονα”, καθώς λες.
– Μα πάλι σε βλέπω να είσαι απαρηγόρητος και με εκπλήσσεις, γιατί θαρρώ πως δεν είσαι νοήμων.
– Σε ακούω να μου λες: «Δεν σε καταλαβαίνω…πες μου τι εννοείς» και σε καλώ να έρθεις σιμά μου, μα εσύ προτιμάς να μένεις στην πλάνη της σκιάς του θανάτου που σε καλύπτει με τα μαύρα κρέπια της…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
…- Σ’ ευχαριστώ που υπάκουσες και πλησίασες να με ακούσεις, και δεν σου κρύβω πως κι εγώ μονολογούσα κάποτε τα ίδια, σαν ήμουν σε θέση παρόμοια με τη δική σου…Μα προσπάθησα να ξεφύγω από την επιφάνεια του γεγονότος και να βουτήξω στα βαθιά, εκεί που η ψυχή κρατά σφιχτά τις απαντήσεις, μα πρέπει πρώτα να νικήσεις τα “δαιμόνια”, τις αμφιβολίες που σε ταλανίζουν για να’ χεις αποτέλεσμα…Αλλιώς, θα χαθείς στην πλάνη της επιφάνειας…
…Όλα λοιπόν τούτα που θα σου αραδιάσω είναι προϊόν σκέψης, καλλιέργειας πνεύματος, αυτοσυγκέντρωσης και αυτοδιάγνωσης μα και μελέτης χρόνων, που μόνο σαν μου άσπρισαν του χρόνου οι καταιγίδες τα μαλλιά, κατόρθωσα –θαρρώ- να έχω άποψη καθαρή και γνώμη και απάντηση στο θέμα τούτο που σε ταλανίζει τόσο, τούτες τις ώρες…
Άκου λοιπόν, αδερφέ:
…- Κατέταξα το θάνατο σε σωματικό και συναισθηματικό. Αυτό που συνέβη στο φίλο σου, είναι ο σωματικός θάνατος. Πέθανε δηλαδή το σώμα του, το ένδυμα αν θες, της ψυχής του. Μα ήταν φθαρτό, ήρθε “η ώρα του”…Ε, και λοιπόν; Η ψυχή του δεν πέθανε. Ζει και θα ζει στους αιώνες, κατά που λένε οι ιερές Γραφές και τα δόγματα όπου Γης, αλλά και οι παραδοχές και οι απόψεις Φιλοσόφων από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι σήμερα. Κατά τον μεγάλο στοχαστή και φιλόσοφο του περασμένου αιώνα, τον Αυστριακό Rudolf Steiner, στον κόσμο των ψυχών υπάρχει πλήρης ενσυνειδησία και συντροφικότης…Από αυτά τα λίγα –μα θεωρώ μεστά- που σου αράδιασα, καταλαβαίνεις ότι θα συναντηθείς με το φίλο σου στο επέκεινα σε συντροφικότητα αιώνια…Κατάλαβέ το! Σφούγγισε λοιπόν τα δάκρυά σου…αλλά, θα συμφωνήσω μαζί σου ως προς τη ροή των δακρύων μόνο στο ότι αποτελούν το καλλίτερο θυμίαμα στη μνημοσύνη του φίλου που απλά άλλαξε κόσμο, και αυτή η αλλαγή κόσμων, είναι και η ουσία του σωματικού θανάτου. Γιατί θάνατος στην κυριολεξία δεν υπάρχει, εφόσον υφίσταται η αθανασία της ψυχής, αδερφέ μου!… …Και ας έρθουμε στον συναισθηματικό θάνατο. Είναι ο πιο οδυνηρός ετούτος, καθώς δεν είναι στιγμιαίος, έχει διάρκεια και υποφέρει μαζί με το φθαρτό κορμί, και η αθάνατη ψυχή. Και ποιο είναι το θανατερό βέλος τούτου του θανάτου; Μα η προδοσία, αδερφέ μου! Πολλοί σου στέλνουν τέτοια βέλη στην ψυχή, μα ας περιοριστούμε στο φίλο, μιας και αυτός είναι το επίκεντρο της κουβέντας μας…. Όταν λοιπόν ο φίλος αρχίσει να σου πληγιάζει τα εσώψυχα και ‘σύ αρχίζεις να αισθάνεσαι θλίψη, δες τον καλλίτερα και θα διαπιστώσεις ότι σε πλησίασε για να αποκομίσει όφελος και μόνο, από τις όποιες αρετές σου. Δεν ήταν φίλος. Καιροσκόπος ήταν, κι εσύ –καλός κα’γαθός- τον πίστεψες….του δόθηκες συναισθηματικά….Και μην ξεχνάς τη διαχρονική ρήση του μεγάλου Αριστοτέλη: “…φιλία δ’ εστί η των αγαθών σχέσις και κατ’ αρετήν ομοίων…”. Αν την μελετήσεις τούτη, θα διαπιστώσεις τη διαφορά στον κόσμο τον εσώτερο τον δικό σου και εκείνου…Και καθώς θα νοιώθεις προδομένος, θα διαπιστώσεις –πρέπει να διαπιστώσεις- ότι ο “φίλος” εκείνος πέθανε συναισθηματικά για σένα! Ήρθε στα εσώψυχά σου ο συναισθηματικός θάνατός του, και η Ανάσταση των τρωθέντων συναισθημάτων σου…Και δεν έχει θέση τώρα πια “η δεύτερη ευκαιρία” για εκείνον, καθώς δεν μπορεί να αλλάξει την απατηλή ψυχοσύνθεσή του, μα το διδάσκει και η διαχρονική ρήση κάποιου σοφού προγόνου μας:
«Δοκιμασμένο άνθρωπο μην ξαναδοκιμάσεις,
γιατί και κόπο και ψυχή και υπόληψη θα χάσεις…»
Τι κάνεις λοιπόν αδερφέ; Τραβάς ένα νοητό Χ στον καιροσκόπο “φίλο” (ο οποίος πέθανε συναισθηματικά για σένα) και συνεχίζεις το μονόδρομό σου, με μια ακόμη εμπειρία στη φαρέτρα των εμπειριών σου…και θα νοιώσεις καλλίτερα!… Μην το ξεχνάς!
ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
…-Αδερφέ, βλέπω τα μάτια σου στεγνά, βλέπω ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στα χείλη σου…Όχι… μη με ευχαριστείς…Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό…ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου…ελπίζω, κάπως να το μπόρεσα!…
