Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν είναι τρελός – είναι ένας «ριζοσπαστικά Ορθολογικός» ηγέτης, που έχει ποντάρει στη σταδιακή εξάντληση της Δύσης, ώστε να την οδηγήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και σε ένα ευνοϊκό για τη Ρωσία τέλος του πολέμου στην Ουκρανία. Ή τουλάχιστον αυτό υποστήριξε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ μιλώντας στο Politico.

Ο Ολάντ βρέθηκε στην προεδρία από το 2012 έως και το 2017, με αποτέλεσμα να έχει άποψη για τον Πούτιν από πρώτο χέρι. Μαζί με την τότε καγκελάριο της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ, ήταν επικεφαλής του λεγόμενου «σχήματος της Νορμανδίας» το 2014, όταν η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία και υποστήριξε τους αυτονομιστές της περιοχής του Ντονμπάς.

Φυσικά, οι προσπάθειες αυτές δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τον πλήρης κλίμακας πόλεμο του σήμερα, με τον Ολάντ να λέει πως οι μετέπειτα εξελίξεις έδειξαν πως ο Πούτιν αντιλαμβάνεται μόνο την ισχύ – γεγονός που καθιστά αμφίβολη και την αξία μελλοντικών συζητήσεων μαζί του.

Ριζοσπαστικά ορθολογικός

«Είναι ένας ριζοσπαστικά ορθολογικός άνθρωπος, αν θέλετε», είπε ο πρώην ηγέτης της Γαλλίας, όταν ερωτήθηκε από τον Νίκολας Βινόκουρ του Politico αν υπάρχει περίπτωση ο ρώσος πρόεδρος να επιθυμεί επέκταση του πολέμου σε επιπλέον μέτωπα. «Έχει τη δική του λογική και μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει βία. Το μόνο που είναι σε θέση να καταλάβει, είναι την ισχύ που καταφέρνουμε να προβάλουμε εναντίον του».

Λίγο πριν ο πόλεμος συμπληρώσει έναν ολόκληρο χρόνο, ο Πούτιν, κατά τη γνώμη του Ολάντ, ενδέχεται να επιχειρήσει να «σιγουρέψει τις κατακτήσεις του για να σταθεροποιήσει τη σύγκρουση, ελπίζοντας πως η κοινή γνώμη θα κουραστεί και οι Ευρωπαίοι θα φοβηθούν την κλιμάκωση. Έπειτα θα επιχειρήσει διαπραγματεύσεις».

Όμως σε αντίθεση με την περίοδο της προεδρίας του Ολάντ, το βάρος της διαιτησίας πιθανότατα θα πέσει στην Τουρκία ή την Κίνα – «γεγονός που δεν καθησυχάζει κανέναν», συμπλήρωσε.

Αν και θεωρεί πως οι προσπάθειες διαλόγου με τη Ρωσία είναι πλέον ανώφελες, δεν επικρίνει τον Εμανουέλ Μακρόν (υπουργό οικονομικών της κυβέρνησής του) για τις δικές του απόπειρες, ούτε πείθεται από επιχειρήματα περί μετατόπισης της ευρωπαϊκής ισχύος προς τα ανατολικά και συγκεκριμένα σε κράτη όπως η Πολωνία, που υποστηρίζουν πιο μαχητικά την Ουκρανία.

Κατά τη γνώμη του, η σκληρή στάση των ανατολικών και βόρειων χωρών γίνεται μάλλον εκ του ασφαλούς. «Αυτές οι χώρες, ιδίως τα κράτη της Βαλτικής και οι Σκανδιναβοί, είναι ουσιαστικά προσκολλημένοι στις ΗΠΑ. Αντιμετωπίζουν ως ασπίδα την αμερικανική προστασία».

«Μέχρι τώρα», συμπλήρωσε ο Ολάντ, ο Μπάιντεν έχει δείξει «παραδειγματική αλληλεγγύη και έχει ανταποκριθεί άψογα στον ρόλο του στο εσωτερικό της υπερατλαντικής συμμαχίας. Όμως στο μέλλον, με έναν άλλο πρόεδρο και ένα Κογκρέσο γεμάτο οπαδούς του απομονωτισμού – ή τουλάχιστον λιγότερο πρόθυμους για έξοδα – θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να διατηρήσουν την ίδια στάση;»

«Πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας στην ΕΕ ότι είναι ζήτημα αρχών και πολιτικών αξιών. Δεν πρέπει να ξεστρατίσουμε από αυτές, όμως η συνεργασία μπορεί επίσης να προσφέρει πολύτιμες και στιβαρές εγγυήσεις ασφαλείας».