Αυτοί, οι Τροϊκανοί, εντεταλμένοι υπάλληλοι των δανειστών κι εντολοδόχοι της κυβέρνησης των Ολετήρων, έχουν το μοντέλο τους… Τι μοντέλο, δηλαδή, ένα κατάστιχο έχουνε. Θετικές αποκλίσεις από δω, αρνητικές αποκλίσεις από κει, τόσα μαζέψατε, τόσα φάγατε, αυτή είναι η σούμα, το λέει και το κομπιούτερ, τόσα λείπουν, αμοληθείτε και βρείτε τα.
Με δυο κουβέντες, αυτά υπογράψανε είτε τα είχανε είτε δεν τα είχανε διαβάσει.
Κι όσο υπάρχει υστέρηση στις εισροές από το προγραμματισμένο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ή από την καθυστέρηση στις τυφλές απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων ή από τη συνεχιζόμενη, παρά τις περικοπές, σπατάλη στα νοσοκομεία και παντού, τόσο θα μεγαλώνει κι η μαύρη τρύπα.
Κι επειδή είναι από πάνω κι ανίκανοι οι κυβερνήτες μας, όταν -χειρότερα- δεν είναι διαπλεκόμενοι με τις διάφορες συνομοταξίες παρασίτων ή -τρισχειρότερα- δεν είναι καταχωρισμένοι στις λίστες των «λίσταρχων», καθυστερούν εσκεμμένα ή από απλή ανικανότητα και φόβο για το πολιτικό κόστος που οι κουτοπόνηροι άφρονες έτσι κι αλλιώς το έχουν ήδη αναλάβει και συνυπογράψει. Έτσι καθυστερούν κι οι εξοικονομήσεις που έχουν προβλεφθεί στα κουτουρού, από το ξεχαρβάλωμα των δομών κοινωνικής πρόνοιας.
Κι όσο δε χτυπιέται η φοροδιαφυγή και δε σταματάει η σπατάλη και οι κλεψιές, αυτό το βιολί θα συνεχίζεται, θα επιβάλλονται νέοι φόροι· σπιράλ φόρων που όλο και περισσότεροι ανάμεσα μας -κι οι πιο νομοταγείς ακόμα, δε θα μπορούμε πια να τους πληρώνουμε.
Χιλιοειπωμένα πράγματα, γνωστά και στους χειρότερους σπουδαστές της οικονομικής θεωρίας: οι υψηλότεροι φόροι δημιουργούν μεγαλύτερα κίνητρα για φοροδιαφυγή και μαζί φέρνουν και περισσότερα λουκέτα, περισσότερα διαμαρτυρημένα γραμμάτια, περισσότερα δικόγραφα…
Φρενήρης ο χαρτοπόλεμος μεταξύ των συνδίκων των νομικών πτωμάτων, βροχή και τα αληθινά κορμιά, τα ανθρώπινα, που πέφτουν από τις ταράτσες. Σπάνε, λες, σαν πορσελάνινες κούκλες πάνω στα βρώμικα πεζοδρόμια κι απομένουν με τα μάτια ανοιχτά και παγωμένα από την ακαριαία έκπληξη της σύγκρουσης. Απλανή μάτια, να αντικαθρεφτίζουν σιγά-σιγά τη λίμνη του αίματος που πηχτό, σχεδόν πάντα αρχίζει να απλώνεται, στην αρχή δισταχτικά, σχηματίζοντας το σκοτεινό φωτοστέφανο άλλης μιας χαμένης ψυχής.
Όλοι ξέρομε ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ.
Κι όμως, παρόλο που τα πολιτικά σκύβαλα επιστρέφουν το ένα μετά το άλλο με ακροβατικές κυβιστήσεις που θα τις ζήλευε και πρωταθλητής γυμναστής, κάποιοι ανάμεσα μας έχουν απομείνει να ελπίζουν!
Την ώρα που τρέχουν οι Αχρησίμευτοι να κρυφτούν στο μαντρί, υποτελείς και θλιβεροί, να ενισχύσουν τη νέα κυβέρνηση των Ολετήρων, κύριος οίδε με τι ανταλλάγματα, κάποιοι ανάμεσα μας, συνεχίζουν να ελπίζουν με εκείνον τον τρόπο τον μυστικιστικό κι ορθόδοξο, μαζί και παράδοξο, αυτόν τον τρόπο που ταιριάζει και χαρακτηρίζει τη φυλή μας: έχει ο Θεός, αυτός θα βάλει το χέρι Του.
Ελπίζουν και κάποιοι γέροντες που ψήφιζαν τον παππού, ψήφιζαν και τον πατέρα ή τον θείο, ψηφίζουν τώρα και τον εγγονό. Ελπίζουν οι καημένοι, ότι μέσα από αυτόν τον εσμό των ανεπάγγελτων, των ψυχικά διαταραγμένων, των βουλιμικών για κάθε είδους εξουσία, αυτών που με την πρόσκληση για το φαγοπότι στο χέρι -πρόσκληση κερδισμένη με τις δικές μας ψήφους- περιμένουν στην ουρά για να σερβιριστούν από τον μπουφέ της εξουσίας και να γλεντοκοπήσουν εις υγεία ημών των κορόιδων, αυτοί οι γέροντες -με έναν τέτοιο μιλούσα σήμερα- ελπίζουν ότι ο δικός τους άνθρωπος, αυτός που ψήφισαν εκείνοι, θα το ορθώσει το ανάστημά του.
Ελπίζουν ότι ανάμεσά στους βουλευτές αυτούς, που έναν χρόνο τώρα υποστηρίζουν τον αφανισμό μας, το δικό τους το παιδί, ο βουλευτής που ψήφισαν για να κάνει άλλα απ’αυτά που κάνει, θα είναι ανάμεσα σ΄ εκείνα τα πολιτικά υποκείμενα που τους έχει απομένει ακόμα λίγη αξιοπρέπεια κι αύριο ή μεθαύριο το πολύ, δεν μπορεί, αυτός, ο δικός τους τουλάχιστον, θα το πει το μεγάλο “όχι”…
Φρούδες ελπίδες, θα μου πεις…
Ναι… Θα συμφωνήσω, φρούδες οι ελπίδες…
http://my-pillow-book.blogspot.gr