Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
«Δίκαιοι εις τον αιώνα ζήσονται
και εν Κυρίω ο μισθός αυτών… παρά
Υψίστω. Δια τούτο λήψονται… και
το διάδημα του κάλλους εκ χειρός Κυρίου»
(Σοφ. Σολομ. 5,15-16)
Πέρασαν τρία χρόνια από την εκδημία του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου, Ημέρα αποφράδα. Μεγάλη Τρίτη πρωί 30 Απριλίου 2013. Οι Εκκλησιές μαυροντυμένες κι οι καμπάνες να προαναγγέλλουν τα πάθη του Θεανθρώπου. Έτσι μαυροντύθηκαν οι καρδιές μας με το άκουσμα της εκδημίας του Δασκάλου και Επισκόπου μας Ειρηναίου. Χάσαμε ένα προσκυνητάρι που οι ασκητικές του ανταύγειες μας φώτιζαν, μας δίδασκαν, μας γαλήνευαν. Τον ζούσαμε, και ως μαθητούδια κρεμόμασταν από τα χείλη του και αφυπνιζόμαστε από το προφητικό παράστημά του. Χείμαρρος γνώσεων με παιδαγωγικό ύφος και συναρπαστικότητα. Δεν μας ξεχνούσε, και σ’ αυτές ακόμη τις διακοπές μας έγραφε μέσω του Περιοδικού της Τοπικής Εκκλησίας βαθυστόχαστα γράμματα, που μετά την κοίμησή του εκδόθηκαν σε καλαίσθητο βιβλίο.
Εργάστηκε, έσπειρε λόγον πνευματικόν, ευεργέτησε, ομολόγησε, έθρεψε σώματα και ψυχές, ανάστησε ελπίδες, κτύπησε την αδικία, υπερασπίσθηκε τα όσια και ιερά της Πίστεως και της Πατρίδας.
Παρά την φήμην και το κυλαυγές κύρος του, παρέμεινε απλός, ταπεινός μακρυά από φαντασιώσεις και χρυσοπλούμιστες αμφιέσεις…
Και θυμάμαι όταν πρωτοπήγε, μετά την ενθρόνισή του, επίσκεψη στην Παλαιόχωρα, όπου τον περίμενε πλήθος πιστών και τον περίμεναν με κάποια λιμουζίνα και εμφάνταστον, είδαν να καταφθάνει ένας απλός κληρικός. Έτσι έμεινε έως τα έσχατά του. Είχε όμως τον πλούτον του Θεού και «το διάδημα του κάλλους δια χειρός Κυρίου».
Εθυσίασε τα πάντα για τον «αγαπημένο του Χριστόν» και τον συνάνθρωπό του. Έγινε και εφήρμοζε πάντοτε τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω» (Α’ Κορινθ. 9,22).
Επρόσφερε τα πάντα, «εσκόρπισεν, έδωκεν τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Β’ Κορινθ. 9,9). Προσφερόμενος και διαδιδόμενος, λύπας γενόμενος τοις πάσι κατά την παραγγελία του αποστόλου Παύλου «Τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α’ Τιμοθ. 4,12).
Αυτόν τον δρόμον βάδισε κι αυτόν μας παρέδωσε ο ηγαπημένος Διδάσκαλος και Επίσκοπός μας μακαριστός Ειρηναίος. Αυτήν την λυτρωτική παρακαταθήκη μας άφησε η αγιασμένη αυτή μορφή. Την έχομε πάντα κατά νουν και είναι σαν ν’ ακούμε τον απόστολο Παύλον γράφοντα στα έσχατά του στον μαθητήν του Τιμόθεον «Την καλήν παρακαταθήκην φύλαξον δια Πνεύματος Αγίου του ενοικούντος εν ημίν» (Β’ Τιμοθ. 1,14). Παρακαλούμε τον Θεόν να φανούμε αντάξια παιδιά του φυλάσσοντες την άγια παρακαταθήκη του «εις τύπον και τόπον Χριστού» (Αγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος) μακαριστού Δασκάλου μας, Πατέρα μας και Επισκόπου μας Ειρηναίου.
Μέσα στην αφ’ ημών απουσία του Μεγάλου Ιεράρχη Ειρηναίου, αισθανόμαστε και εκείνην του αειμνήστου κατά σάρκα αδελφού του Αθανασίου, του φιλόχριστου και φιλάγιου αυτού Χριστιανού ομολογητή και αφανούς φιλανθρώπου. Είχε δε την ευλογία να αποκτήσει μια εξαίρετη και ενάρετη σύζυγο την σεβαστή και αγαπητή μας κ. Αγγέλα, το γένος Σαριδάκη, από τον Κεφαλά Αποκορώνου, και να δημιουργήσουν μια υποδειγματική πολύτεκνη οικογένεια με τα ευλογημένα παιδιά: Τον Γιώργο (επέθανε σε ηλικία 30 ετών), τον Μιχάλη, την Σοφία, την Αθηνά, την Μαρία, τον Γιάννη και την Νεκταρία.
Τους καλοτυχίζομε που είχαν θείον τους τον Άγιο Γέροντα – Επίσκοπο Ειρηναίο, και τους εαυτούς μας που υπήρξαμε παιδιά του και τον έχομε παρρησία προς τον Θεόν, που τόσο αγάπησε και διακόνησε.