Και αφού η κατάληψη της ασφάλειας στον Λόφο της Ελευθερίας συνεχίζεται,
η πόλη γίνεται όλο κ πιο βαθιά δικιά μας …
Χάρη σε σας,
που αναγκασατε με την βία, τον αγώνα της Ελευθερίας να απλωθει,
και από έναν λοφο τον σκορπισατε σ’ όλη την πόλη..
Ναι αγαπημένοι,αδελφοί της ασφάλειας..
χάρη σε σας,ολόφρεσκιες ιδέες Ελευθερίας,κυκλοφορούν πια καθε μέρα ανάμεσα μας…
Ενεργοποιούν την συνειδηση των υπνωτισμένων εφήβων μας,
ανανεώνουν τις κουρασμένες ελπίδες των παραιτημένων αγωνιστών,
κ χειροκροτούν την αντοχή των περιθωριοποιημένων ονειρευτών,ενός αληθινού κόσμου..
χάρη σε σας,
χορευουνε και τραγουδάνε τα παιδιά όχι μόνο πάνω στον λόφο μα γύρω πια απ’ αυτον..
Ενώνονται και με άλλα παιδιά..
μικρά,πολύ μικρά..
και μεγάλα, πολύ μεγαλα..
Χαρη σε σας,
ολη η πόλη πια αισθάνεται
πως,
Αναρχία, δεν είναι ένα σωρό
άγριοι λύκοι που αλυχτουν άνομα εναντίον αθώων προβάτων…
Αναρχία είναι, ένας θαυμαστός πολιτισμός οργανικής δικαιοσύνης,
ένας πολιτισμός του αληθινού “μαζί”,
ενός μαζί,που ακομη δεν έχει αντιληφθεί η τρομοκρατουμενη ιδιοκτησιακή σας λογική..
Από όταν όμως διοχετευσατε ασυνείδητα την ελευθερία σε όλη την πόλη,
όλο κ περισσότεροι εγκαταλείπουν τον φόβο πάνω στον οποίο είχε χτιστεί η επιβολή της καταθλιμενης σας τάξης..
Οι άνθρωποι ζωντανεύουν, θυμούνται,χορεύουν..
συμμετέχουν κ συνδιαμορφώνουν πια,
την κοινωνική τους θεραπεία μαζι…
Γιατί,η αναρχία είναι Φως, Καρδιά και Γιορτή.
Κ αν έως τώρα την βλέπατε ντυμένη στα μαύρα να σκορπίζει οργή,είναι γιατί καθρεφτιζε το σκοτάδι
στο οποίο είχατε εγκλωβίσει τα χρώματα κ τις χαρές του κόσμου..
Όμως εκείνο για το οποίο στην πραγματικότητα φροντίζει η Αναρχία είναι όλοι οι άνθρωποι να είναι ίσοι, ελεύθεροι, και βαθιά χαρούμενοι …
Με μια χαρά τόσο αληθινή,σαν παιδική..
Γιατί στην πραγματικότητα,
Αναρχία είναι,
αυτό το πολύ γλυκό τραγούδι που λέει
“αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια….”
Και στον κύκλο αυτόν,υπάρχει χώρος για να αφυπνιστειτε ακόμα κ εσείς,αδελφοί της σκουριασμενης αστικής ασφάλειας…
γιαγιά Φιλίτσα
