Την ποινή της ισόβιας κάθειρξης επέβαλλε το το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χανίων, στον 45χρονο κατηγορούμενο για τη δολοφονία του 22χρονου Κώστα Χαριτάκη στο Αργουλιό Μυλοποτάμου, κρίνοντας τον ένοχο, χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό – όπως ήταν και η εισαγγελική πρόταση. Στον κατηγορούμενο δεν αναγνωρίστηκε ούτε ότι βρισκόταν “εν βρασμώ ψυχικής οργής”.
Καταδικάστηκε επίσης σε 2+1 χρόνια φυλάκιση για την οπλοφορία και οπλοχρησία.
Μετά την ανακοίνωση της απόφασης μέλη της οικογένειας του θύματος επιτέθηκαν φραστικά στον κατηγορούμενο φωνάζοντας “πήρες αυτό που άξιζες ” και “φονιά” , ενώ ακολούθησε η απομάκρυνση τους από την αίθουσα από τους αστυνομικούς.
Νωρίτερα ο 45χρονος, στην απολογία του, o κατηγορούμενος ζήτησε συγνώμη, τονίζοντας ότι ποτέ δεν σχεδίασε τη δολοφονία του 22χρονου συντοπίτη του. Παράλληλα, αναφερόμενος στην ημέρα του εγκλήματος, αναφέρθηκε στο γεγονός της φόρτισής του, αφού ήταν το μνημόσυνο του πατέρα του, ενώ επέμεινε στον ισχυρισμό ότι το θύμα σε συναντήσεις που είχε με τον αδερφό του αλλά και τον ίδιο, έβριζε απροκάλυπτα και χυδαία την οικογένειά του. Μάλιστα υποστήριξε ότι δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει τον νεαρό πατέρα, αλλά να τον εκφοβίσει μόνο.
Ακολούθησε η αγόρευση του Εισαγγελέα, ο οποίος επέμεινε ότι πρόκειται για ανθρωποκτονία τελεσθείσα με δόλο, αφού ο κατηγορούμενος σημάδεψε και πυροβόλησε το θύμα στην περιοχή της λεκάνης. Παράλληλα ζήτησε να μην μετατραπεί η κατηγορία της «ανθρωποκτονίας από πρόθεση» σε «ανθρωποκτονία σε βρασμό ψυχικής ορμής» και πρότεινε την καταδίκη του δράστη, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών.
Το φονικό στο Αργουλιό πέρυσι, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, ήταν μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει την τοπική κοινωνία αλλά και ολόκληρη την Κρήτη. Το θύμα, ο 22χρονος Κώστας, ο οποίος είχε γίνει πατέρας ένα μόλις μήνα νωρίτερα, έπεφτε νεκρός μπροστά στα μάτια μελών της οικογένειας του, από τα πυρά του συγχωριανού του.
Οι δύο οικογένειες θύματος και δράστη, όπως έλεγαν οι συγχωριανοί τους, είχαν μεταξύ τους προστριβές και ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν στον ίδιο τόπο, πόσο μάλλον σε ένα τόσο μικρό χωριό όπου αναπόφευκτα τα βήματα του ενός έπεφταν πάνω στου άλλου.