Είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα: οι πολιτικοί συχνά προσπαθούν να «καβαλήσουν το κύμα», να εμφανίζονται δηλαδή ως συμπορευόμενοι με την κοινωνία όταν αυτή κινητοποιείται.

Στα Χανιά το είδαμε παλαιότερα με το κίνημα κατά των βάσεων. Όσο το κίνημα βρισκόταν στην κορύφωσή του, οι δήμαρχοι έσπευδαν να εκδώσουν ανακοινώσεις, να υιοθετούν ψηφίσματα και να συμμετέχουν ακόμη και σε πορείες. Όταν όμως η δυναμική ατόνησε, εξαφανίστηκαν. Το ίδιο συνέβη πρόσφατα με το δυστύχημα στα Τέμπη. Το είδαμε και με τις πορείες περηφάνειας και ορατότητας, όπου ο Δήμαρχος Χανίων δεν δίστασε να συμμετάσχει και ο ίδιος. Σήμερα, το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται με το ζήτημα της Γάζας.

Φυσικά, είναι επιθυμητό και απαραίτητο οι θεσμικοί φορείς να στέκονται δίπλα στους πολίτες. Όχι όμως μόνο όταν οι αντιδράσεις κορυφώνονται, αλλά και όταν η φωτιά σιγοκαίει.

Χρειαζόμαστε αρχές που τοποθετούνται όταν πρέπει – όχι επειδή το επιβάλλει η επικαιρότητα ή ένα κοινωνικό ρεύμα, αλλά επειδή αυτό υπαγορεύει η συνείδησή τους. Που δεν σιωπούν από πολιτικό υπολογισμό όταν διακυβεύονται δίκαια αιτήματα, ακόμη και αν αυτά δεν είναι «της μόδας». Που έχουν το θάρρος να πάνε κόντρα στο ρεύμα όταν αυτό απαιτεί η αξιακή τους πυξίδα.

Γι’ αυτό τις εκλέγουμε: όχι για να κάνουν δημόσιες σχέσεις, αλλά για να εφαρμόζουν πολιτικές και να τοποθετούνται πολιτικά. Χρειαζόμαστε αρχές με φωνή – με συνέπεια, ευθύνη και πολιτική βούληση.

Ζητάμε πολλά;