Του Θανάση Οικονόμου
«Ο κόσμος υποφέρει από μια δικτατορία απουσίας εναλλακτικών». 
Αυτή η κεντρική παραδοχή, από την οποία ξεκινά η σύγχρονη αναζήτηση για τον ρόλο της Κεντροαριστεράς, διατυπώνει και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η καθημερινότητα των ανθρώπων που δεν βιώνουν μόνο την πίεση που ασκεί η συγκυρία, αλλά και τον φόβο που προκύπτει από το γεγονός ότι εκείνοι που θα έπρεπε να ξέρουν «πού πρέπει να πάμε» δεν ξέρουν.
Πέρα από την οικονομική κρίση, αυτό που διαπιστώνεται παντού – και στα καθ’ ημάς με ακόμη χειρότερο τρόπο – είναι ότι δεν εκπληρώνεται η κεντρική υπόσχεση της δημοκρατίας, που είναι η πραγμάτωση των δημιουργικών δυνατοτήτων των ανθρώπων σε μια κοινωνία που θα υπερασπίζεται τον τελικό στόχο της ισότητας και της ελευθερίας.
Στη δική μας περίπτωση, αυτό λοιπόν που απαιτείται σήμερα είναι μια καθαρή και σαφής επανατοποθέτηση της Κεντροαριστεράς, η οποία δεν θα πελαγοδρομεί ανάμεσα στον κρατισμό και στον εγκλωβισμό στα κλισέ της Μεταπολίτευσης αφενός και αφετέρου στην υλοποίηση των αυστηρών υποχρεώσεων που θα απορρέουν για όσες χώρες συμμετέχουν στον ζωτικό στόχο της νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και του ευρώ.
Χρειαζόμαστε λοιπόν μια εναλλακτική, αντισυστημική – με βάση αυτά που ξέραμε έως τώρα – Κεντροαριστερά, η οποία θα δομήσει ένα εθνικό σχέδιο στη βάση δύο πρωταρχικών αιτημάτων: την εμβάθυνση της δημοκρατίας και τον εκδημοκρατισμό της αγοράς. Ωστε να αποκτήσει η κοινωνία μας την ικανότητα να παράγει λύσεις μέσα από έναν ουσιαστικό πλουραλισμό δυνάμεων, όπως αυτός οφείλει να εκφράζεται αλλά και να εκφράζει τη δημοκρατία.
Στη βάση αυτού του σκεπτικού, το οποίο είναι η φυσική ιστορική συνέχεια της αντίληψης που έχει η Κεντροαριστερά για τον κόσμο, σε ξεκάθαρη διαφοροποίηση από τον φιλελευθερισμό, λαμβάνουν το νόημά τους τρεις προτεραιότητες που εκτιμώ ότι είναι απολύτως καθοριστικές.
Πρώτον, η αλλαγή της νοοτροπίας και τελικά της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος, ώστε το πολιτικό προσωπικό να εκπροσωπεί την κοινωνία και όχι να την υπερβαίνει αυτοεξαιρούμενο από το πλαίσιο κανόνων.
Δεύτερον, μια νέα εποπτική και στρατηγική λειτουργία του κράτους, απαλλαγμένου από την επικυριαρχία των καθεστωτικών συντεχνιών και τις συμπαιγνίες, ώστε να επιστρέφει στην κοινωνία προστιθέμενη αξία.
Τρίτον, η διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, στο οποίο το κράτος θα φτιάχνει τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και η υγιής επιχειρηματικότητα, ώστε να μην είναι το ίδιο η προϋπόθεση για τον πλουτισμό των ημετέρων. Ενώ παράλληλα θα ποντάρει σοβαρά στην περιφέρεια.
Συνεπώς αυτό που έχει να προτείνει σήμερα η Κεντροαριστερά είναι πολύ περισσότερο και από πρακτικές και από πρόσωπα. Είναι μια καθαρή θεώρηση για τη δημοκρατία, ώστε να είναι ταυτόσημη με τον εθνικό στόχο και παράλληλα να νοηματοδοτεί μια αξιοπρεπή ζωή με κοινωνική δικαιοσύνη για τους πολίτες. Δίνοντας τέλος στη δικτατορία της απουσίας εναλλακτικών, προσπερνώντας κλισέ που ήδη έχουν τελειώσει, ενοποιώντας το παραδοσιακό δίλημμα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση» που έχουν όσοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο σε «επαναστατική μεταρρύθμιση».
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
