Συχνά κυκλοφορώντας στους δρόμους της πόλης μας, γίνομαι αποδέκτης… βαθυστόχαστων διαπιστώσεων, όπως πχ «Και οι 300 το ίδιο είναι!!» Περιορίζομαι να τους ρωτώ: «Μ’ αυτή την κεφαλή πάτε στον μπαρμπέρη;» Πράγματι απορίας άξιον είναι πως καταφέρνουν και βγάζουν τέτοια… πορίσματα, άνθρωποι που δεν μπορούν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα!
Και σαν συμπέρασμα προκύπτει πως αν ήξεραν, δεν θα είμαστε σ’ αυτά τα χάλια! Τους ρωτώ δήθεν… αθώα: Και οι τριακόσιοι βρε παλληκάρια είναι το ίδιο, κι αυτοί που το κόμμα τους δεν κυβέρνησε; Ή ξεροκαταπίνουν ή λένε: Κι αυτοί που εννοείς το ίδιο είναι , γιατί δέχονται να παίρνουν μεγάλα βουλευτικά μιστά ! Δηλαδή, ρωτώ, θέλετε να προκαλέσουν την οργή – πιθανώς και τη βία – των βουλευτών που στέλνετε λεβεδιές μου στη βουλή;
Όμως ας τα’ αφήσουμε αυτά κι ας διερωτηθούμε – βλέποντας τα δηλωθέντα μέσω του «πόθεν έσχες» – ακίνητα: Με τόσα ακίνητα, είναι δυνατόν να αγωνίζονται, αυτοί οι… γονείς – πατέρες και μητέρες- του έθνους, για ψήφιση νομοσχεδίων που θα βοηθούσαν στην βελτίωση της ζωής των λαϊκών στρωμάτων; Θα μου πείτε, ποιών λαϊκών στρωμάτων; Όλοι σχεδόν αυτοί, γόνοι αστικών οικογενειών, γαλουχημένοι με τα φιλολαϊκά διδάγματα από τα σπίτια των, σπουδασμένοι με τρόπο που να μετατρέπουν το μαύρο σε άσπρο και με την ψευδαίσθηση πως αποτελούν τα προνομιούχα στρώματα των τριτοκοσμικών πληθυσμών της χώρας «όπου ανθεί φαιδρά προτοκαλέα», πως περιμένατε να πράττουν στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής διαδικασίας;
Αφού κιόλας … ορκίζονται από τον γενειοφόρο τοποτηρητή των «εθνικών» στεγανών! Μην τρελαθούμε κιόλας! Το ίδιο είναι ένας – μια που έχουν δέκα – είκοσι ή και παραπάνω ακίνητα, με έναν που νοικιάζει και κοντεύει να βρεθεί ανά πάσα στιγμή στο … ξενοδοχείο των αστέρων; Ή το ίδιο είναι ένας που έχει καταθέσεις παχυλές – μέσα ή εκτός της χώρας – με έναν συνταξιούχο ή μισθοσυντήρητο ο οποίος τα φέρνει τσίμα – τσίμα βόλτα; Όχι για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή! Αφού ούτως ή άλλως, συχνά δεν ξέρουμε τι κάνουμε: Δίνουμε τις ψήφους μας σ’ αυτούς με τα παραπάνω ακίνητα, την ευχέρεια να κάνουν κι άλλα!
Και θα μπορούσε ένας γκρινιάρης να πει – εγώ δεν το λέω – «Καλά μας κάνουνε τέτοιοι που είμαστε!» Δηλαδή αξίζουμε τίποτε καλύτερο; «Κατά το αφεντικό και τα κοπέλια του» λέει μια παροιμία. Με τη διαφορά πως τα κοπέλια – τρομάρα τους βοηθούν να τους φέρνεται έτσι το αφεντικό! Ντε τη μια, ντε τις δύο, επιμένουν τα καημένα τα κοπέλια στην … μονοκαλλιέργεια ζιζανίων που πνίγουν τα σιτηρά, απ’ όπου θα χόρταιναν ψωμί! Κι ενώ παρουσιάζεται… αστοχία στη συγκομιδή του σταριού, βγαίνει ένα χοντρόπετσο και χοντροκοίλικο γομάρι και λέει, με όλο το θράσος της φάρα του πως «Μαζί τα φάγαμε»!
Το ερώτημα είναι: Πότε ο ταλαίπωρος αυτός λαός θα καθαρίσει αυτή την αρχαία σκουριά, που μας έρχεται από την εποχή της «Πρώτης Εθνικής συνέλευσης» και μας βασανίζει μέχρι σήμερα; Και έπεται συνέχεια με αυτή… την κεφαλή που κρατάμε!! Πότε θα γίνουν – αν γίνουν- πειστήρια αρετής και εντίμου πολιτικού βίου τα «πόθεν έσχες» αντί να εισπνέουμε την δυσοσμία τους; Από μας εξαρτάται! Και αν απαξιώνουμε, στα πρόσωπα των πολιτικών αυτών, το πολιτικό σύστημα, απλώς επιτρέπουμε την συνταγματική τους διάρκεια. Πράγμα που παράγει την ίδια ή περισσότερη δυσοσμία. Δείτε το… Αν και αμφιβάλω περί τούτου…