Κάθε εκλογική περίοδος στην νεότερη Ελλάδα, όσα πράγματα και αν αλλάξουν, όσα πρόσωπα και αν παρέλθουν, όσες προγραμματικές δηλώσεις και αν εγκαταλειφθούν, εξηγείται από μια ελληνική ταινία που δεν είναι καν… εκλογική.
Το 1998 ο Σταύρος Τσιώλης, ο μεγαλύτερος εν ζωή έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος (χωρίς καμία απολύτως υπερβολή), έφτιαξε το «Ας περιμένουν οι γυναίκες». Τρεις μπατζανάκηδες συναντιούνται σε μια απεριόριστα σουρεαλιστική συνθήκη και αναβιώνουν, εξηγούν και αναλύουν, σε ομάδες των δύο ή των τριών, όλη την κοινωνικοπολιτική ιστορία της Ελλάδας από το 1975 μέχρι, όχι μόνο το ’98 που γυρίστηκε η ταινία, αλλά και μέχρι πιο πρόσφατα.
Κάθε φορά που στήνονται κάλπες, οι ατάκες αναβιώνουν. Η «Κίνηση της Βόλβης», η προσπάθεια δηλαδή των τότε νεολαίων της ΝΔ και ειδικότερα, του σημερινού προέδρου της Βουλής Βαγγέλη Μεϊμαράκη να μετατρέψουν τη ΝΔ «από προσωποπαγές κόμμα, σε κόμμα αρχών», παραλίγο να δώσει το όνομά της στην ταινία. Αρχικά, ο Τσιώλης είχε ονομάσει το έργο «Το ιστορικό συνέδριο της Βόλβης», πριν τον τελικό τίτλο.
Οι τρεις μπατζανάκηδες, οι Αργύρης Μπακιρτζής, Γιάννης Ζουγανέλης και ο αξέχαστος Σάκης Μπουλάς, λένε όλη την αλήθεια. Άνθρωποι που ψηφίζουν επειδή τους έταξε κάτι ο συγγενής, ο φίλος, το αφεντικό, έτοιμοι να ξεσπαθώσουν εναντίον της αδικίας και την ίδια στιγμή να ξεχάσουν το λόγο για τον οποίο θύμωσαν, άνθρωποι ισορροπιστές, άνθρωποι του κόμματος. Η Αρχοντούλα και η φίλη της που ακούνε την ιστορία του Μπουλά και αποφασίζουν να ψηφίσουν κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο. Όλο το ντεκόρ της ταινίας, από το Φολκσβάγκεν-κλούβα μέχρι το κάμπριο του τύπου με τη νεαρή σύντροφο που σταματάει κάπου δίπλα στη Βόλβη, είναι αυτό που ζήσαμε μέχρι τώρα.
Ο Μπουλάς για παράδειγμα, με κοστούμι και Μερτσέντες σε όλη την ταινία, ενώ όλοι οι υπόλοιποι γυρνάνε με βερμούδες, είναι η βικιπαιδεία του ΠΑΣΟΚ. Ξέρει όλες τις ατάκες, ξέρει τα συνέδρια, ξέρει τη γραμμή. Άλλωστε, «ο πατέρας του ήτανε δημοκράτης από την Παπαδίτσα».
Η απόλυτη αποθέωση του σεναρίου όμως, είναι η στιγμή που ο Μπουλάς-Αντώνης μαθαίνει ότι η μάνα του ψήφισε Νέα Δημοκρατία, γιατί ο μπαγαπόντης μπατζανάκης του Πάνος, συνεργεία του τρίτου της παρέας Μιχάλη, της έδωσαν σταυρωμένο ψηφοδέλτιο επειδή το τάξανε στο αφεντικό τους. «Ψήφισε η μάνα μου Νέα Δημοκρατία;». «Ναι, το ψηφοδέλτιο το φίλησε, το σταύρωσε τρεις φορές με το χέρι της και το ‘ριξε». Ίσως η ατάκα που σφραγίζει την εκλογική διαδικασία από τη μεταπολίτευση και ‘δώθε…
Φυσικά, η ταινία δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια συνεχής διακωμώδηση όλων των συνδρόμων μας ως μελών αυτής της κοινωνίας, κυρίως με τον επίπεδο τρόπο που αφηγείται ο Μπακιρτζής και με τις μαϊμουδιές του Ζουγανέλη. Κάθε φορά όμως που έρχονται εκλογές, προσωπικά της ρίχνω και από μια παρακολούθηση, περιμένοντας πως και πώς να ακούσω τις μεγάλες ατάκες.
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=pf0hr2kLghU”]
