Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Πώς να θυμώσει άλλωστε σ’ αυτό το πλάσμα; Ξέρει πως δεν φταίει. Ξέρει πως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα… Ξέρει.
Έχει περάσει πάνω από μισή ώρα. Εκεί. Δυο φράσεις στοιχειώνουν μια όμορφη στιγμή. Έχει γενέθλια σήμερα κι είναι σε παιδότοπο. Θα’ πρεπε να παίζει ασταμάτητα. Κι όμως. Δυο φράσεις του στερούν τα πάντα. Εμμονή.
Μια από τις πολλές. Θ’ ακολουθήσουν κι άλλες. Το ξέρει..Προσπαθεί να του δώσει να καταλάβει. Αδύνατον.
Ρίχνει μια ματιά γύρω της. Βλέμματα γεμάτα επίκριση. Κυρίες με την επίπληξη κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.
Την επικρίνουν που μεγαλώνει ένα ..κακομαθημένο παιδί. Που δεν μπορεί να του επιβληθεί. Που δεν τον παίρνει να φύγει να μην τους χαλάει την ησυχία.
Νομίζουν εκείνες είναι καλύτερες μητέρες. Αργότερα, μπαίνοντας στο σπίτι θα πουν στους συζύγους τους πώς έχουν τα καλύτερα παιδιά! Με τρόπους, όχι κακομαθημένα.. και θα’ ναι περήφανες για τα παιδιά τους. Γιατί το συμπέρασμα βγήκε.
…
[youtube id=”32yDLNFWFnY” width=”620″ height=”360″]
Έχει γενέθλια σήμερα κι είμαστε οι τρεις μας σε παιδότοπο. Δεν μπορεί να κάνει πάρτι. Έξι μήνες δεν έχουν πάρει φράγκο από το Ταμείο αλλά εκείνοι πληρώνουν. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παιδοψυχολόγος. Κι ακόμη… θεατρικό παιχνίδι, θεραπευτική ιππασία..ότι μπορεί να του δώσει εφόδια. Να το εξοπλίσει για το αύριο. Να μπορεί να «σταθεί» στο πέρασμα του χρόνου.
Γιατί τα παιδιά με αυτισμό, γίνονται έφηβοι με αυτισμό. Κι έφηβοι, γίνονται ενήλικες. Ζουν ανάμεσά μας. Κι από «κακομαθημένα» πιτσιρίκια, γίνονται (στην καλύτερη βέβαια των περιπτώσεων) «ιδιότροποι» έφηβοι. Κι ύστερα «μονόχνοτοι» ενήλικες.
Και κάποτε οι γονείς φεύγουν. Κι εκείνα μπαίνουν στο περιθώριο. Και κάποτε χάνονται κι εκείνα.
………………….
Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.
Μη κρίνεις μωρέ, μη κρίνεις. Δε μεγαλώνει ένα κακομαθημένο. Ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού μεγαλώνει. Και δίνει μάχη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Μάχη η ζωή της. Μάχη κι η δική του. Κάθε στιγμή θα δίνει μάχη. Να μεγαλώσει, να μάθει, να γίνει κατανοητός, να μαζεύει το μυαλό του, να τακτοποιεί τις σκέψεις του, να καταπραΰνει τα συναισθήματα του, να διαχειρίζεται τις εμμονές του, να επιβιώσει σ’ ένα κόσμο που δεν αντέχει την διαφορετικότητα, που κρεμάει ταμπέλες κι απορρίπτει… Να ζήσει.
Μια μάχη όλη του η ζωή…
…
Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.
Θέλει να σηκωθεί πάνω και να τους πετάξει στα μούτρα την επίκριση. Να τους πει πως το παιδί της είναι αλλιώτικο. Αλλά είναι το παιδί της. Κι αν δεν μπορεί να διαχειριστεί την εμμονή του, δεν πειράζει. Εκείνη είναι περήφανη γιατί είναι το παιδί της που δίνει μάχες κάθε στιγμή και τις κερδίζει.
Την κοιτάζω να προχωρά προς την έξοδο αγέρωχη κρατώντας τον από το χέρι. Μένω πίσω να τους κοιτάζω. Μάνα και γιος. Περπατάνε οι δυο τους και είναι σαν να βλέπω το μέλλον. Έτσι θα περπατάνε πάντα. Μαζί. Μέχρι τον αποχαιρετισμό. Κι από κοντά κι ο πατέρας. Μέχρι το τέλος. Θα περπατάνε και κάθε βήμα τους θα’ ναι μια μάχη ζωής.
Μένω πίσω να τους κοιτάζω… Τα μάτια μου βουρκώνουν .Όχι από οίκτο. Από περηφάνια μόνο. Ίσως κι από αγανάκτηση. Ναι, κι από αγανάκτηση. Για τις κυρίες με την κρεμασμένη επίκριση. Για την κοινωνία που δεν συγχωρεί. Για την πολιτεία που δεν νοιάζεται. Για την φύση που κάνει.. «λάθη».
Για τον ίδιο τον Θεό…
(Η ταινία που θα δείτε με τίτλο «Όλα τα κομμάτια μαζί» έχει θέμα τον αυτισμό. Είναι μια συλλογική προσπάθεια, βασισμένη σε μια δική μου ιδέα κι έγινε στα πλαίσια της πτυχιακής μου εργασίας. Ο καθένας από όσους δούλεψαν γι’ αυτή έχει (καρμικό; διαβολικό;) μια κάποια «σχέση» με τον αυτισμό κι έχει έτσι μια δική του ιστορία να σας διηγηθεί. Όσα διαβάσατε παραπάνω είναι η δική μου ιστορία κι ήταν η αιτία για να γίνει η ταινία. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι έκαναν την ιδέα μου πραγματικότητα. Πιο πολύ όμως ευχαριστώ τον Λευτέρη που δίνει μάχες, τις κερδίζει και μου δίνει το παράδειγμα…)
Μαίρη Καριωτάκη
