Το καπέλωμα είναι μία συνήθης πρακτική στην Ελλάδα.
Πολιτικά κόμματα αλλά και χώροι όταν διαβλέπουν ότι κοινωνικές δυνάμεις συσπειρώνονται, όταν βλέπουν ότι δημιουργούνται κινήματα – μετά τη δημιουργία τους – σπεύδουν και θέλουν πάνω στον αγώνα άλλων να βρεθούν αφεντικά. Να γίνουν ινστούκτορες, ηγέτες, ή απλά να καπελώσουν τους αγώνες με τις δικές τους δράσεις – γιατί αυτοί πάντα ξέρουν καλύτερα.
Βεβαίως, είναι να διερωτάται κανείς, αν πράγματι ξέρουν καλύτερα, γιατί δεν κατορθώνουν να συσπειρώσουν τους πολίτες γύρω από τα δικά τους προτάγματα; Γιατί δεν πείθουν; Φταίει το σύστημα ή κάτι κάνουν και αυτοί λάθος;
Ας ελπίσουμε ότι δε θα συμβεί το ίδιο με τον αγώνα για τα Τέμπη, ότι θα σεβαστούν τους νεκρούς και τους γονείς των νεκρών.
Όλοι έχουν θέση στον αγώνα που δίνεται, με τα πιστεύω και τις ιδέες τους, από το μετερίζι τους, με τις δικές τους πρωτοβουλίες, κανείς όμως δεν έχει δικαίωμα να προσπαθήσει να καπελώσει αυτό που συμβαίνει. Κανείς.



