Είναι μία απλή αλήθεια και επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση της επιδημίας του κορωνοϊού.
Ο κορωνοϊός δεν επηρεάζει στον ίδιο βαθμό όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι δίκαιος. Οι φτωχοί περπατούν πάντα ξυπόλητοι στα αγκάθια.
Αυτό διαπίστωσε και η New York Times με άρθρο της το οποίο αναδημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας.
Τα στοιχεία είναι πράγματι συγκλονιστικά.
Οι φτωχοί όχι μόνο έχουν πολύ υψηλότερες πιθανότητες να πεθάνουν αλλά ακόμα και αυτοί που θα παραμείνουν υγιείς θα βρεθούν την επόμενη μέρα της επιδημίας σε πολύ χειρότερη οικονομική κατάσταση η οποία θα συντελέσει στη χειροτέρευση της σωματικής και ψυχικής υγείας τους.
Την ίδια στιγμή, οι οικονομικές ανισότητες λειτουργούν ως πολλαπλασιαστής της ταχύτητας διάδοσης του ιού και στη φονική ισχύ του.
Η φτώχια είναι ο κρίσιμος παράγοντας. Ο φτωχός δεν έχει τα μέσα να αμυνθεί αποτελεσματικά απέναντι στην επιδημία, στις ΗΠΑ δεν έχει επαρκή πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, ήδη μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που είναι φτωχοί είναι επιβαρρυμένο από ασθένειες αλλά και από τις συνέπειες της ζωής στο κοινωνικό και πολιτιστικό περιθώριο, αναγκάζεται να βγει έξω και να διακινδυνέψει δουλεύοντας, γιατί δε μπορεί να κάτσει σπίτι και να εργαστεί από απόσταση. Ο κορωνοϊός χτυπα περισσότερο τις περιοχές που ζούνε φτωχοί γιατί εκεί είναι τα πιο ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας.
Και ως εκ τούτου και τα αποτελέσματα της επιδημίας του κορωνοϊού θα είναι πιο έντονα σε αυτές τις περιοχές. Όταν η επιδημία θα έχει τελειώσει, οι φτωχοί θα είναι φτωχότεροι, οι αντιθέσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγαλύτερες, οι θάνατοι από απελπισία περισσότεροι, περισσότεροι άνθρωποι θα ζουν εξαρτημένοι από ναρκωτικά και από το αλκόολ, περισσότεροι θα αυτοκτονούν, περισσότερο θα αναπτύξουν χρόνιες ασθένειες.
Όλα είναι μία αλυσίδα.
“Προϋπάρχουσες κοινωνικές ευπάθειες χειροτερεύουν πάντα μετά από μία καταστροφή”, είπε η Nicole A. Errett, ειδικός στον τομέα της δημόσιας υγείας που συνδιευθύνει το Κέντρο για Ακραία Συμβάντα στο Πανεπιστήμιο του Washington στην εφημερίδα.
Η πραγματικότητα του πόσο πιο φονικός είναι ο κορωνοϊός για τους φτωχούς αποτυπώνεται και σε πρόσφατες έρευνες.
Η αύξηση των οικονομικών ανισοτήτων που καταγράφεται τις τελευταίες δεκαετίες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού γιγάντωσε και το χάσμα στο επίπεδο της παροχής υπηρεσιών υγείας που είναι πλέον αντίστοιχο της οικονομικής κατάστασης.
Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι New York Times.
Τα στοιχεία είναι αδυσώπητα Οι φτωχοί έχουν 10% μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν καποια χρόνια ασθένιεα.
Οι φτωχοί όχι μόνο έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν κάποια χρόνια ασθένεια αλλά την αναπτύσσουν 5 με 15 χρόνια νωρίτερα στη ζωή τους.
Και η ανάπτυξη χρόνιων ασθενειών μπορούν να κάνουν τον κορωνοϊο ως 10 φορές πιο φονικό.
Αυτό που προκύπτει είναι ότι ένας φτωχός έχει διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνει από τον κορωνοϊό από έναν άλλο άνθρωπο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι άνθρωποι των 70 ετών και άνω κινδυνεύουν περισσότερο να πεθάνουν από τον κορωνοϊό. Όμως, αν είναι κάποιος φτωχός, το όριο πέφτει στα 55 έτη!
Οι φτωχοί απλά δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Τα στοιχεία υπάρχουν. Οι φτωχοί αναβάλλουν την υγειονομική τους περίθαλψη, δεν λαμβάνουν τα φάρμακα που πρέπει, δεν προχωρούν σε προγραμματισμένα ιατρικά τεστ. Όχι επειδή δε θέλουν αλλά επειδή δεν μπορούν οικονομικά. Επιπροσθέτως, το άγχος της διαβίωσης μέσα στη φτώχια και οι απογοητεύσεις της ζωής δημιουργεί επιπρόσθετα προβλήματα υγείας, εξαρτήσεις και ψυχικές διαταραχές.
Οι φτωχοί είναι τα κοινωνικά αποκαϊδια, τα ξερόχαρτα που πάνω τους φουντώνει ο ιός και επεκτείνεται σα φονική πυρκαγιά που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Όχι ο ιός, η φτώχια.
Η έλλειψη μέτρων πρόληψης για να μην εξελειχθεί ο ιός σε φονική πυρκαγιά.
Το μόνο αποτελεσματικό μέτρο πρόληψης ήταν η καταπολέμηση της φτώχιας και η ενδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας.
Τώρα, υπάρχουν και στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται εγκλωβισμένοι.
Ανησυχούν για την υγεία τους και θέλουν να τηρήσουν τα μέτρα, όμως τα χρήματα τελειώνουν και δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποιο ταμείο για στήριξη.
Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που δε μπορούν να δουλέψουν από απόσταση και δουλεύουν μαύρα.
Αυτοί οι άνθρωποι, κάποια στιγμή θα βγούνε έξω για να δουλέψουν, ανεξαρτήτως του πόσο υψηλό είναι το πρόστιμο.
Ήδη αρκετοί από αυτούς δουλεύουν. Στα κρυφά, γιατί δε μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Όπως δε μπορούν να κάνουν αλλιώς οι άστεγοι, οι τοξικοεξαρτημένοι, οι άνθρωποι του περιθωρίου που τα 10 χρόνια του “πικρού φαρμάκου” που μας ανάγκασε η Ευρώπη να πιούμε με τη συμφωνία μεγάλου τμήματος του πολιτικού συστήματος της χώρας, αυξήθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Για όλους αυτούς ελάχιστα έχουν γίνει.
Αλλά όταν μια επιδημία χτυπά ένα τμήμα της κοινωνίας, είναι αναπόφευκτο, θα χτυπήσει ολόκληρη την κοινωνία.
Ακόμα και τους πλούσιους που φεύγουν μακριά ή κρύβονται σε καταφύγια περιμένωντας να τελειώσει όλη αυτή η δυσάρεστη υπόθεση, δωρίζοντας κάποια χρήματα – ως σωστοί φιλάνθρωποι – σε κάποιο νοσοκομείο.
Δεν είμαστε όλοι μαζί σε αυτή την επιδημία.
Απλά, κάποιοι είναι πολύ πολύ χειρότερα.
Είναι αυτοί που είναι ήδη εγκλωβισμένοι σε ένα φαύλο κύκλο όπου η φτώχια τους τροφοδοτεί την αρρώστια και η αρρώστια γιγαντώνει επιπλέον τη φτώχεια τους.
Και αν κάποιος που είναι γέρος ή ανήκει σε ευπαθής ομάδα μπορεί να λάβει μέτρα προστασίας, μπορεί να κάτσει σπίτι του, ο φτωχός δε μπορεί να προστατευθεί από τη φτώχια του.
Ο φτωχός δεν μπορεί να κρυφθεί ή να βρει άσυλο πουθενά.