Κάποτε, στα χρόνια της χούντας, σε μια από τις πολλές επισκέψεις μου στο Καστρί, στο Γέρο της Δημοκρατίας, στον Γεώργιο Παπανδρέου, κουβεντιάζοντας μου είπε μεταξύ άλλων: «Για τη δικτατορία δεν ευθύνεται μονάχα ο βασιλιάς που την οργάνωσε για να προασπίσει τον θρόνο του, από τις απειλές που καθημερινά εκτόξευαν από τα μπαλκόνια ορισμένοι νεαροί πολιτικοί. Εγώ πάντα τους έλεγα: όσο εσείς τους απειλείται, τόσο εκείνοι θα απαντούν και θα απειλούν με δικτατορία. Όπερ και εγένετο». 
Στο δεύτερο σκέλος από το σκεπτικό του Γέρου συμφωνούσα. Πως η δικτατορία έγινε σαν απάντηση στις απειλές του Αντρέα. Για το πρώτο σκέλος βέβαια, στο ότι δεν έπρεπε να στενοχωρούμε τα ανάκτορα για τον προδοτικό ρόλο που κατά καιρούς παίζανε σε βάρος της χώρας μας, δε συμφωνούσα καθόλου με το Γέρο και του το έδειξε με ένα μειδίαμα. Ποιος όμως θα μπορούσε να αντιδράσει στο πολιτικό εκτόπισμα του Γέρου της Δημοκρατίας; Αυτός ο πρόλογος έγινε, για να αποτελέσει για πολλοστή φορά απάντηση στον εγγονό, τον Γιώργη Παπανδρέου – τον μικρό – πως όσο εκείνος θα επιμένει να μας ζαλίζει τα ούμπαλα πως τάχα το ΔΝΤ ήταν μονόδρομος για τη χώρα μας, όσο επιμένει με συνειδητά ψέμματα να μας πείσει πως έφθασε στο σημείο που θα έπρεπε να διαλέξει ή το ΔΝΤ ή το χάος, τόσο εμείς θα επαναλαμβάνουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, πως μας λέει ψέμματα. Πως μας κοροϊδεύει. Όχι κύριε Παπανδρέου: Όταν γίνατε με ψέμματα πρωθυπουργός – όταν μας κλέψατε την ψήφο μας – όταν μου κλέψατε την ψήφο, το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος. Εσείς κλείσατε τους άλλους δρόμους που ο προκάτοχός σας – ο κατά τα άλλα ανύπαρκτος πρωθυπουργός – με αδέξιους χειρισμούς, και με κίνδυνο να φάει το κεφάλι του, είχε ανοίξει.
Η χώρα μας κύριε Παπανδρέου – όταν με ψέμματα αναρριχηθήκατε στην πρωθυπουργία – ήταν στην ευχάριστη συγκυρία να έχει στη διάθεσή της δύο λεωφόρους να διαλέξει, την προσφορά του Πούτιν και της Κίνας, και εσείς κύριε Παπανδρέου προτιμήσατε να μας βάλετε συνειδητά και προσχεδιασμένα σε μια στενωπό. Σε μια στενωπό που όποια χώρα περάσει το κατώφλι της, όποια χώρα μπλεχτεί στα δίχτυα της, δεν βγαίνει αν δεν επέλθει η πλήρης εξαθλίωση. Ο τρόπος που αναρριχηθήκατε στην πρωθυπουργία κύριε Παπανδρέου, δίδει το δικαίωμα στο λαό να πιστεύει πως δεν εκλεγήκατε αλλά στην ουσία χρηστήκατε πρωθυπουργός. Χρηστήκατε έχοντας αναλάβει μια διατεταγμένη αποστολή, να σύρετε τη χώρα σε εθνικές μειοδοσίες. Αυτά πιστεύει σήμερα ο λαός για τον πρωθυπουργό του, και όσο στο μυαλό του λαού υπάρχουν τέτοιες σκέψεις, ο πρωθυπουργός αυτός μοιάζει ευνουχισμένος.
Ο πρωθυπουργός αυτός μοιάζει σα στυμμένη λεμονόκουπα. Ο πρωθυπουργός αυτός, αν στ’ αλήθεια αισθάνεται αγάπη για τη χώρα της καταγωγής του, πρέπει το ταχύτερο να τα μαζεύει και να φεύγει. Οι σκέψεις για εκλογές, η ταπεινή μου γνώμη και το στενό μου μυαλό λένε, πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα που θα προκύψει από αυτές, θα είναι μια από τα ίδια.
Οι ίδιοι άνθρωποι θα κληθούνε να δώσουν τη λύση που χρειάζεται η χώρα, για να βγει από την κρίση. Και επειδή οι νάνοι δε μπορεί από τη μία μέρα στην άλλη να γίνουνε γίγαντες, οι εκλογές θα αποδειχτούνε μια τρύπα στο νερό. Η χώρα για να βγει από τον φαύλο κύκλο που την έβαλαν οι φαύλοι πολιτικοί της, χρειάζεται καινούργιους ανθρώπους, με καινούργιο μπούσουλα, με καινούργιες ιδέες. Άνθρωποι που να αγαπούν τη χώρα τους, μ’ ένα καινούργιο τρόπο. Άνθρωποι που να μας λένε πως δε χρωστούν σε κανένα κερατά, και να το εννοούν. Μα προπαντώς Άνθρωποι που να γνωρίζουν από ηθική. Άνθρωποι που να διακρίνουν το νόμιμο από το ανήθικο, και να βάζουν πάνω απ’ όλα το συμφέρον της χώρας τους. Από τα παραπάνω όμως, τίποτα δεν έχουν να μας επιδείξουν οι σημερινοί πολιτικοί. Να γιατί η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές, αλλά καινούργιους Ανθρώπους.
Κώστας Π. Μανιάς