«Το κλάμα καθαρίζει τα μάτια, τους πνεύμονες, την όραση, καθαρίζει την όψη, κατευνάζει το θυμό — γι’ αυτό να κλαίτε συχνά» έλεγε ο Κάρολος Ντίκενς.
Είναι γεγονός πως τα δάκρυα, με όποιον τρόπο και αν εκδηλώνονται, έχουν τη σημασία τους. Είναι χαράς, είναι λύπης, είναι ανακούφισης, είναι υπερπροσπάθειας.
Κάπως έτσι μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τα δάκρυα της κολυμβήτριας Άννας Ντουντουνάκη, στον ημιτελικό στα 100 μέτρα πεταλούδα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Η ελληνίδα κολυμβήτρια έχασε την πρόκριση για μόλις 6 δέκατα του δευτερολέπτου, ωστόσο ο αγώνας της ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστικός.
Το «λίγο ακόμα» που μας έκανε υπερήφανους
Η Άννα έδωσε τα πάντα της, έδωσε τον εαυτό της, έκανε αυτό που ήξερε πολύ καλά, και μάς έκανε όλους περήφανους. Παρόλο που δεν εξασφάλισε μία θέση στην 8άδα του τελικού, έκανε όμως πανελλήνιο ρεκόρ (57.25). Δυστυχώς, ο αποκλεισμός της για «τόσο δα» μάς κάνει να αναρωτιόμαστε: « Γιατί να μην υπάρχουν άνθρωποι αντί για χρονόμετρα;». Είναι η στιγμή που εύχεσαι το ρολόι να κάνει «τα στραβά μάτια», όχι όμως να σου χαριστεί.
Τίποτα δε χαρίστηκε στην Άννα, και ακόμα και αν γινόταν το θαύμα, πάλι δε θα μιλούσαμε για χάρες. Η προσπάθεια είναι όλη δική της και με το παραπάνω. Ο άγγλος φιλόσοφος Τζον Λοκ έλεγε πως, εάν σε κάτι προσθέσεις το μόχθο σου, τότε σου ανήκει. Και αυτό που πέτυχε η Άννα τής ανήκει κατηγορηματικά και δικαιωματικά. Ήταν η προσπάθειά της βγαλμένη από τα σωθικά, ήταν η ψυχή της. Και αυτό είναι η επιτυχία της.
Το 2019 είχε κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στα 100 μ. πεταλούδα στο Ευρωπαϊκό 25άρας πισίνας. Μπορεί όπως είπε η ίδια να ήταν το όνειρό της η πρόκριση στην 8άδα του τελικού, ωστόσο το Μάιο του 2021 είχε προηγηθεί το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης, μάλιστα με νέο πανελλήνιο ρεκόρ στα 57.37. Ένα στα δύο για την Ντουντουνάκη, με το μέλλον να της ανήκει.
Το κλάμα της Ντουντουνάκη είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο. Σίγουρα, για εκείνη, εκφράζοντάς το εκείνη τη στιγμή, είχε πολλές ερμηνείες. Ήταν λύπη, χαρά, ανακούφιση,υπερένταση, περηφάνια. Ωστόσο, ήταν και το «γαμώτο». Γιατί και αυτό είναι δεκτό. Ό,τι και να ήταν, είχε κάθε δικαίωμα να το εκφράσει, γιατί είναι άνθρωπος και όχι ρομπότ. Ίσως να δάκρυζαν ακόμα και τα ρομπότ σε μία τέτοια κατάσταση.
Η προσπάθεια της Άννας, όπως και το ξέσπασμά της, έκανε πολλούς να ταυτιστούν μαζί της. Οι ειδικές συνθήκες που επέβαλε η πανδημία του κοροναϊού επηρέασαν την κοινωνία στο σύνολό της. Ειδικότερα δε στον αθλητισμό τα πράγματα ήταν τραγικά.
Για τους αθλητές, και δη αυτούς που θα έκαναν την προσπάθειά τους με στόχο τούς ήδη μία φορά αναβληθέντες Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, ήταν ακόμη πιο δύσκολες οι καταστάσεις.
Ωστόσο αυτό το γεγονός, δεν αποτελεί δικαιολογία για τις επιδόσεις τους. Ούτε φυσικά και κάτι αρνητικό.
Η Άννα Ντουντουνάκη έκανε υπερπροσπάθεια και μας έδειξε πώς πρέπει να παλεύουμε σε κάθε «αγώνα» μας. Ο αγώνας που γίνεται από την ψυχή είναι η αλήθεια μας και με το κλάμα της η Άννα φανέρωσε την αλήθεια της στον κόσμο μας.
Σεβασμός και περηφάνια
Άλλωστε, δεν είναι πάντα η νίκη ή η πρόκριση ο στόχος. Αν έρθει, καλώς, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα ούτε του αθλητισμού ούτε της ζωής. Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και αφορά όλες τις εκφάνσεις της, είτε θετικές είτε αρνητικές.
Δεν είναι σωστό να μπαίνει κανείς στη λογική τού «Τι θα γινόταν αν». Είναι η ερώτηση στην οποία υπάρχουν μόνο λάθος απαντήσεις, καθώς το μυαλό δημιουργεί τους δικούς του «δαίμονες». Η Άννα κατάφερε να τους αποτάξει, και το κλάμα της τη λύτρωσε.
Έτσι λοιπόν, όταν έκλαψε η Άννα Ντουντουνάκη, μας φανέρωσε το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων και τα ιδεώδη που αυτό πρεσβεύει. Τα δάκρυα μπορεί να στερέψουν, η ψυχή όμως ποτέ.