Όταν η Ελλάδα τηρεί στάση βασιλικότερη του βασιλέως – Λίγα λογια περί των ψευδαισθήσεων της ηγεσίας Μητσοτάκη στον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας
Τι άλλο να πούμε για την τραγική στάση της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανία όπου έσπευσε να τηρήσει στάση βασιλικότερη του βασιλέως, απειλώντας τη Ρωσία, εκφράζοντας θέσεις πιο ακραίες από χώρες που ιστορικά βρίσκονται σε σύγκρουση με τη Ρωσία με ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως η Πολωνία; Τι άλλο να πούμε όταν αυτές οι ακραίες θέσεις για εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο λήφθηκαν δίχως καμία συνεννόηση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας;
Η απόφαση της κυβέρνησης λήφθηκε στη βάση μίας κυρίαρχης ψευδαίσθησης που διαψεύδεται διαρκώς, όμως οι πολιτικές ηγεσίες φαίνονται ανίκανες να αντιληφθούν την πλάνη. Η κυρίαρχη ψευδαίσθηση ειναι ότι η συμπόρευση, η υπακοή, η υποτέλεια εν τέλει θα αναγνωριστούν και θα γίνουν σεβαστές από τους “συμμάχους” που θα επιβραβεύσουν την χώρα, όταν υπάρξει η ανάγκη.
Στη βάση αυτή της ψευδαίσθησης η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να εφαρμόσει σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία και να αποστείλει πολεμικο υλικό στην Ουκρανία ελπίζοντας σε αναλογη στήριξη από Ευρώπη και ΗΠΑ σε περίπτωση παρόμοιου εθνικου κινδύνου για την Ελλάδα για την Ελλάδα.
Η Ευρώπη όμως όπως και οι ΗΠΑ, δε λειτουργουν σε τέτοια βάση. Λειτουργούν κυνικά.
Αν τα συμφέροντα της Ευρώπης δε συμβαδιζανε με την παραμονή του στάτους κβο της Ουκρανίας ως έχει, η Ευρώπη μονο τυπικά θα αντιδρούσε. Αυτό είναι ξεκάθαρο από το γεγονός ότι από το 2014, 14.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας και 1.5 εκατομμύριο έχουν οδηγηθεί στην προσφυγιά όμως η Ευρώπη ποτέ δεν αντέδρασε.
Το πρόβλημα για την Ευρώπη δεν είναι η εισβολή αλλά ποιος και γιατί κάνει την εισβολή στην Ουκρανία. Το πρόβλημα είναι πώς πλήττονται στρατηγικά συμφέροντα των ισχυρών παικτών της Ευρώπης από αυτή την εισβολή.
Δεν ενδιαφέρεται η Ευρώπη για τους πολίτες της Ουκρανίας, όπως δεν ενδιαφερόταν εδώ και χρόνια που κυμαίνεται ο πόλεμος στο Ντομπάς. Όπως δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την κατοχή της μισής Κύπρου, χώρας που ανήκει στην Ευρώπη.
Η ψευδαίσθηση φανερώθηκε και σήμερα ως τέτοια, όταν η Τουρκία επανέλαβε ξανά ότι δεν πρόκειται να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν πέρα για πέρα χαλαρή, προφανώς γιατί η Τουρκία αποτελεί έναν εταίρο με τον οποίο οι ΗΠΑ δε θέλουν να συγκρουστούν.
Άραγε, τι είδους ψευδαίσθηση είναι αυτή σύμφωνα με την οποία επειδή δώσαμε καλάσνικοφ στην Ουκρανία οι ΗΠΑ θα συγκρουστούν με την Τουρκία; Τι είδους ιδεολογήματα τρέφουν τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις.
Το αποτέλεσμα της στήριξης ακόμα και με όπλα της Ουκρανίας μπορεί να αποδειχτεί καταστρεπτική. Δεν λαμβάνουμε τίποτα πίσω ενώ καταστρέφουμε τις σχέσεις με μια παραδοσιακά φιλική χώρα προς την Ελλάδα, την Ρωσία. Ακόμα χειρότερα, δεν τασσόμαστε υπέρ της ειρήνης, αλλά υπέρ μίας πλευράς που δέχεται μεν μία άγρια επίθεση από έναν πανίσχυρο αντιπαλο, σε μία πάντως εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση που έχει και ιστορικό υπόβαθρο.
Και τι είδους ψευδαίσθηση είναι αυτή σύμφωνα με την οποία η Ευρώπη που συμμετείχε στον βομβαρδισμό και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, που επιτρέπει ακόμα και σήμερα ευρωπαϊκό έδαφος στην Κυπρο να τελεί υπό κατοχή, θα πράξει τώρα διαφορετικά αν η Τουρκία απειλήσει την εθνική μας ακεραιότητα;
Αν κι εφόσον τα συμφέροντα της Τουρκίας συμβαδίζουν με αυτά της Γερμανίας, υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι η Γερμανία θα υποστηρίξει σθεναρά την Ελλάδα;
Αλήθεια κ. Μητσοτάκη; Και πήρατε μια τέτοια απόφαση δίχως να συσκεφθείτε με τους πολιτικούς αρχηγούς της χώρας;
"google ad"
Αγώνας της Κρήτης
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία.
Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.
Τι άλλο να πούμε για την τραγική στάση της ελληνικής κυβέρνησης στον πόλεμο Ρωσίας – Ουκρανία όπου έσπευσε να τηρήσει στάση βασιλικότερη του βασιλέως, απειλώντας τη Ρωσία, εκφράζοντας θέσεις πιο ακραίες από χώρες που ιστορικά βρίσκονται σε σύγκρουση με τη Ρωσία με ακροδεξιές κυβερνήσεις όπως η Πολωνία; Τι άλλο να πούμε όταν αυτές οι ακραίες θέσεις για εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο λήφθηκαν δίχως καμία συνεννόηση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας;
Η απόφαση της κυβέρνησης λήφθηκε στη βάση μίας κυρίαρχης ψευδαίσθησης που διαψεύδεται διαρκώς, όμως οι πολιτικές ηγεσίες φαίνονται ανίκανες να αντιληφθούν την πλάνη. Η κυρίαρχη ψευδαίσθηση ειναι ότι η συμπόρευση, η υπακοή, η υποτέλεια εν τέλει θα αναγνωριστούν και θα γίνουν σεβαστές από τους “συμμάχους” που θα επιβραβεύσουν την χώρα, όταν υπάρξει η ανάγκη.
Στη βάση αυτή της ψευδαίσθησης η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφάσισε να εφαρμόσει σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία και να αποστείλει πολεμικο υλικό στην Ουκρανία ελπίζοντας σε αναλογη στήριξη από Ευρώπη και ΗΠΑ σε περίπτωση παρόμοιου εθνικου κινδύνου για την Ελλάδα για την Ελλάδα.
Η Ευρώπη όμως όπως και οι ΗΠΑ, δε λειτουργουν σε τέτοια βάση. Λειτουργούν κυνικά.
Αν τα συμφέροντα της Ευρώπης δε συμβαδιζανε με την παραμονή του στάτους κβο της Ουκρανίας ως έχει, η Ευρώπη μονο τυπικά θα αντιδρούσε. Αυτό είναι ξεκάθαρο από το γεγονός ότι από το 2014, 14.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει στον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας και 1.5 εκατομμύριο έχουν οδηγηθεί στην προσφυγιά όμως η Ευρώπη ποτέ δεν αντέδρασε.
Το πρόβλημα για την Ευρώπη δεν είναι η εισβολή αλλά ποιος και γιατί κάνει την εισβολή στην Ουκρανία. Το πρόβλημα είναι πώς πλήττονται στρατηγικά συμφέροντα των ισχυρών παικτών της Ευρώπης από αυτή την εισβολή.
Δεν ενδιαφέρεται η Ευρώπη για τους πολίτες της Ουκρανίας, όπως δεν ενδιαφερόταν εδώ και χρόνια που κυμαίνεται ο πόλεμος στο Ντομπάς. Όπως δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για την κατοχή της μισής Κύπρου, χώρας που ανήκει στην Ευρώπη.
Η ψευδαίσθηση φανερώθηκε και σήμερα ως τέτοια, όταν η Τουρκία επανέλαβε ξανά ότι δεν πρόκειται να επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία. Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν πέρα για πέρα χαλαρή, προφανώς γιατί η Τουρκία αποτελεί έναν εταίρο με τον οποίο οι ΗΠΑ δε θέλουν να συγκρουστούν.
Άραγε, τι είδους ψευδαίσθηση είναι αυτή σύμφωνα με την οποία επειδή δώσαμε καλάσνικοφ στην Ουκρανία οι ΗΠΑ θα συγκρουστούν με την Τουρκία; Τι είδους ιδεολογήματα τρέφουν τέτοιου είδους ψευδαισθήσεις.
Το αποτέλεσμα της στήριξης ακόμα και με όπλα της Ουκρανίας μπορεί να αποδειχτεί καταστρεπτική. Δεν λαμβάνουμε τίποτα πίσω ενώ καταστρέφουμε τις σχέσεις με μια παραδοσιακά φιλική χώρα προς την Ελλάδα, την Ρωσία. Ακόμα χειρότερα, δεν τασσόμαστε υπέρ της ειρήνης, αλλά υπέρ μίας πλευράς που δέχεται μεν μία άγρια επίθεση από έναν πανίσχυρο αντιπαλο, σε μία πάντως εξαιρετικά πολύπλοκη κατάσταση που έχει και ιστορικό υπόβαθρο.