Τρίτη βράδυ. Ένα συνηθισμένο βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, με τον κόσμο να γυρίζει από την δουλειά του, να απολαμβάνει την βόλτα του και γενικώς να βρίσκεται σε ρυθμούς συνηθισμένους για μία μεγαλούπολη.
Την ησυχία σπάει ένας ήχος μαγικός, από τα βάθη της Καραγιώργη Σερβίας. Ήχος αρχέγονος, εκείνος που νανούριζε τον Δία, εκείνος που ξεκίνησε το πέμπτο ζάλο της επανάστασης του Δασκαλογιάννη. Λύρα. Δοξασμένη, μαζί με τους συντρόφους της , τα λαούτα.
Μία λύρα, δύο λαούτα και μία κιθάρα αρκούσαν. Ξαφνικά η Αθήνα μεταμορφώνεται από το πάλαι ποτέ κέντρο του κοσμοπολιτισμού σε εκείνο της παράδοσης. Η φοιτητική Ένωση Κρητών Αττικής, βγήκε στην Ερμού και … έπιασε τις κοντυλιές, τα συρτά και τα κεράσματα.
Φυσικά, από την καθιερωμένη καντάδα των σύντεκνων δεν έλειψαν ούτε τα κάλαντα, μα ούτε και ο χορός. Συρτός χανιώτικος, για μερακλήδες, στην Καπνικαρέα. Και όλη η Ερμού γίνεται Κρήτη…
