Σε τεταμένο κλίμα εξελίχθηκε χθες στη Βουλή η συζήτηση της επίκαιρης επερώτησης για τη συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία, ενώ στο “τραπέζι” έπεσε και το όνομα ενός Κρητικού, ο οποίος μάλιστα κατονομάστηκε από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, ως … μεσάζων που ενημέρωσε “περί ενδιαφέροντος Σαουδαράβων για πολεμικό υλικό”. Ο κ. Τσίπρας είπε ότι το όνομα αυτού του Κρητικού είναι Τζωρτζ Σφακιανάκης όμως στην αλήθεια είναι Γιάννης Σφακιανάκης, και πριν 6 χρόνια έδινε συνεντεύξεις στα κρητικά μέσα ενημέρωσης για τον λαϊκισμό που έχει καταστρέψει τη χώρα, για τον πατριωτισμό που έχει χαθεί και το πόσο ανόητο είναι να μιλάμε για επαναφορά της δραχμής.
Ο κ. Σφακιανάκης κατάγεται από τον Άγιο Βασίλειο Ρεθύμνου και η συνέντευξη που είχε δώσει στη δημοσιογράφο της εφημερίδας “Πατρίς” κ. Κατερίνα Μιλωνά ως επικεφαλής οικονομολόγος της Banque Saudi Fransi που εδρεύει στην Σαουδική Αραβία σήμερα αποκτά άλλο ενδιαφέρον.
Διαβάστε τη σχετική συνέντευξη και δείτε και ένα βίντεο με δηλώσεις του στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ για το πόσο καταστεπτικό θα είναι αν επιστρέψουμε στη δραχμή:
“Από τις αρχές του 1980, δηλαδή, από τότε που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έλαβε 89 δισ. ευρώ. Αυτά τα λεφτά διοχετεύτηκαν κάπου, διασκορπίστηκαν στην ελληνική οικονομία από το κοινωνικό κράτος. Έμαθαν τον ελληνικό λαό σε ένα παράλογο τρόπο σκέψης και ζωής και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις που ακολούθησαν πάτησαν σε αυτή την ίδια πλατφόρμα. Άρα, όλοι οι πολιτικοί που ακολούθησαν, για να αναλάβουν υπουργικές ή βουλευτικές θέσεις (καρέκλες), πάτησαν στην ίδια πολιτική και οικονομική πλατφόρμα.”
“Πριν διαπραγματευτεί η κυβέρνηση, οι πολιτικοί θα έπρεπε να βγούν- για αυτό δεν υπάρχουν ηγέτες στη σύγχρονη Ελλάδα με όραμα- και να πούνε στον ελληνικό λαό, χωρίς να σκεφτούν το πολιτικό κόστος, την αλήθεια. Αλλά ακόμη και στην αρχή του πρώτου μνημονίου αυτοί σκεφτόντουσαν την καρέκλα, πώς θα κρατήσουν το κράτος με τους δημόσιους υπαλλήλους, τις ΔΕΚΟ, πώς να μη ρίξουν τα ειδικά συμφέροντα, τα συνδικάτα, και το μη βιώσιμο κράτος.”
“Ο κρατικός τομέας έχει χρεοκοπήσει, δεν υπάρχουν λεφτά, άρα δεν υπάρχει η δυνατότητα να προχωρήσει σε επενδύσεις. Θα μπορούσε θεωρητικά, αν η Ελλάδα δεν ήταν χρεωμένη τόσο πολύ, να δανειστεί λεφτά, ούτως ώστε να μπει αυτό το χρήμα ως επένδυση. Αλλά όταν υπάρχει ένα τέτοιο φοβερό έλλειμμα , η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να έχει ανάπτυξη.”
“Το τραπεζικό σύστημα έπαιξε ένα ρόλο καταλυτικό. Οι τράπεζες από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα προσέφεραν άφθονο χρήμα στην κατανάλωση. Η ελληνική οικονομία αντί να είναι πιο παραγωγική έμαθε στην κατανάλωση, εισάγαμε περισσότερα αγαθά και εξάγαμε λιγότερα.”
“Όλο το πολιτικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο στην Ελλάδα. Όλοι έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια. Θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί. Πού είναι οι ηγέτες με όραμα, πίστη, δυνατότητα, ντομπροσύνη και πατριωτισμό; Είμαι κι εγώ εξοργισμένος.”
Το πήρες κείμενο της συνέντευξης που παραχώρησε χθες στην «Π» έχει ως εξής:
Πώς πιστεύετε ότι φτάσαμε σε αυτή την κρίση; Δεν αντέδρασαν οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος ή όντως όλοι μαζί τα φάγαμε;
«Το πρόβλημα της Ελλάδας, το σημείο δηλαδή που έχουμε φτάσει, δημιουργήθηκε από τις αρχές του 1980. Ήταν η πολιτική που ακολουθήθηκε τότε, η λαϊκιστική πολιτική, που άνοιξε τα ταμεία και έδωσε πολλά λεφτά στην κοινωνία, στο λαό. Έτσι ο λαός συνήθισε να λαμβάνει τα κονδύλια από τους πολιτικούς, οι οποίοι δημιούργησαν ένα κοινωνικό κράτος χωρίς όμως να μπορέσουν παράλληλα να κρατήσουν τις δημόσιες δαπάνες σε ένα σωστό επίπεδο.
Από τις αρχές του 1980, δηλαδή, από τότε που η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έλαβε 89 δισ. ευρώ. Αυτά τα λεφτά διοχετεύτηκαν κάπου, διασκορπίστηκαν στην ελληνική οικονομία από το κοινωνικό κράτος . Έμαθαν τον ελληνικό λαό σε ένα παράλογο τρόπο σκέψης και ζωής και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις που ακολούθησαν πάτησαν σε αυτή την ίδια πλατφόρμα. Άρα, όλοι οι πολιτικοί που ακολούθησαν, για να αναλάβουν υπουργικές ή βουλευτικές θέσεις (καρέκλες) πάτησαν στην ίδια πολιτική και οικονομική πλατφόρμα. Δόθηκαν π.χ. συντάξεις σε άτομα που δεν τις δικαιούνταν, το συνταξιοδοτικό ήταν ενάντια στην οικονομική λογική ενός κράτους του οποίου τα έξοδα θα ήταν ελεγχόμενα, ή έγιναν διορισμοί σε φορείς όπου δεν υπήρχαν κενά προσωπικού. Το 1980 το έλλειμμα ήταν 28% και το 1990 έφτασε να είναι στο 89%. Αυτό που έκαναν, λοιπόν, οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, δηλαδή, του Μητσοτάκη, Σημίτη, Καραμανλή, ήταν να αγγίξουν την ίδια πλατφόρμα, να ακολουθήσουν την ίδια πεπατημένη. Διόγκωσαν όλοι μαζί το χρέος. Εκεί λοιπόν εντοπίζονται οι απαρχές του προβλήματος και της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε τώρα».
Όταν διαπιστώθηκε το πρόβλημα, θεωρείτε ότι υπήρχε άλλος δρόμος εκτός από το ΔΝΤ και την τρόικα;
«Πριν μπουν στο μηχανισμό στήριξης θα έπρεπε να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν το χρέος που είχε η Ελλάδα τότε, και ταυτοχρόνως να πιέσουν να λάβουν τη βοήθεια σε μια στιγμή που ήταν πιο καλή για την χώρα. Υπήρχαν δικλείδες που θα μπορούσε η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει για να διαπραγματευτεί το παλαιό χρέος αντί να καταλήξουμε να πάρουμε το χρήμα και να ξεκινήσουμε μια πορεία που μας έφερε στη σημερινή καταστροφική θέση. Θα έπρεπε τότε να πάρουμε τις δύσκολες αποφάσεις και όχι τώρα ένα νέο χρηματικό πακέτο. Πριν διαπραγματευτεί η κυβέρνηση, οι πολιτικοί θα έπρεπε να βγούν- για αυτό δεν υπάρχουν ηγέτες στη σύγχρονη Ελλάδα με όραμα- και να πούνε στον ελληνικό λαό, χωρίς να σκεφτούν το πολιτικό κόστος, την αλήθεια. Αλλά ακόμη και στην αρχή του πρώτου μνημονίου αυτοί σκεφτόντουσαν την καρέκλα, πώς θα κρατήσουν το κράτος με τους δημόσιους υπαλλήλους, τις ΔΕΚΟ, πως να μη ρίξουν τα ειδικά συμφέροντα, τα συνδικάτα, και το μη βιώσιμο κράτος. Μπορούσαν να ξεκινήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις όταν η Ελλάδα δεν είχε βγει στις αγορές με ένα τέτοιο αλματώδη τρόπο, καλπάζοντας στην καταστροφική κατάσταση όλων αυτών των spreads. Η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα γιατί η οικονομία δεν ήταν σε τόσο κακή κατάσταση. Υπάρχουν παραδείγματα πολλών χωρών τη δεκαετία του ‘80 και μετά, που διαπραγματεύτηκαν το χρέος, θα μπορούσαν να κάνουν μια επιμήκυνση του χρέους, να ξεκινήσουν να κόβουν το παρασιτικό κράτος και να προχωρούσαν στις αποκρατικοποιήσεις. Να παραδέχονταν την πραγματικότητα, μη λαμβάνοντας υπ’όψιν το πολιτικό κόστος. Αλλά όλοι σκέπτονται την καρέκλα και το πώς θα την κρατήσουν. Το πρόβλημα είναι το εξής, η Ελλάδα αν πάει και δανειστεί ξανά θα έχει ένα χρέος άνω του 200% του ΑΕΠ. Ο πρωθυπουργός, η χώρα πώς θα το ξεπληρώσει;
Η ελληνική οικονομία θα πρέπει να τρέχει με 12% σε πραγματικούς ρυθμούς για 30 χρόνια, και αν λάβουμε 110 δις, θα πρέπει να τρέχει με 16% τουλάχιστον σε πραγματικούς ρυθμούς για τα επόμενα 30 χρόνια που είναι ανέφικτο. Θα πρέπει να τρέχουμε όπως τρέχει η Κίνα συν την Ινδία.
Ο ελληνικός λαός και η Ελλάδα πώς θα ξεπληρώσει το χρέος; Οι πολιτικοί γιατί δε βγαίνουν να παραδεχτούν την σκληρή αλήθεια;»
Η συνταγή «σωτηρίας» όπως φαίνεται βουλιάζει την πραγματική οικονομία και εξαθλιώνει την πλειοψηφία των Ελλήνων. Θεωρείτε ότι με τις συνθήκες που τώρα διαμορφώνονται μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη κάπως;
«Για να υπάρξει ανάπτυξη το μισό της ιστορίας είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη στην οικονομία και θετικό κλίμα. Αυτή τη στιγμή ούτε καλό κλίμα έχουμε ούτε υπάρχει η σιγουριά για την ελληνική οικονομία. Το άλλο 50% είναι τα χρήματα. Από πού θα έρθουν οι επενδύσεις; Πώς θα έρθει η ανάπτυξη όταν η πραγματική οικονομία της Ελλάδας βουλιάζει; Ανάπτυξη θα έρθει όταν υπάρχουν επενδύσεις. Οι επενδύσεις χωρίζονται σε δύο τομείς, στον ιδιωτικό και κρατικό τομέα. Ο κρατικός τομέας έχει χρεοκοπήσει, δεν υπάρχουν λεφτά, άρα δεν υπάρχει η δυνατότητα να προχωρήσει σε επενδύσεις. Θα μπορούσε θεωρητικά, αν η Ελλάδα δεν ήταν χρεωμένη τόσο πολύ, να δανειστεί λεφτά ούτως ώστε να μπει αυτό το χρήμα ως επένδυση. Αλλά όταν υπάρχει ένα τέτοιο φοβερό έλλειμμα , η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να έχει ανάπτυξη. Από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας συρρικνώνεται και οι ιδιωτικές ενέργειες δεν είναι αρκετές για να ωθήσουν την ελληνική οικονομία. Υπάρχουν εξαγωγές που καλυτερεύουν αλλά δε δημιουργούν θέσεις εργασίας.
Η ελληνική οικονομία αναπτυσσόταν 3%, έως 3,9% μεταξύ 2001 και 2008 αλλά ένα μεγάλο κομμάτι προερχόταν από την κατανάλωση που ήρθε από τις τραπεζικές κινήσεις, καταναλωτικά δάνεια, και τον πολλαπλασιασμό των έργων που γίνονταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια οικονομία με πρωτογενές έλλειμμα, δύσκολα ανακάμπτει.
Όταν ξεκινήσει λοιπόν να κάνει την ανάκαμψή της, μετά το 2015, θα έρθουν η ανάπτυξη και οι επενδύσεις αλλά αυτό προϋποθέτει θετικό κλίμα και αξιοπιστία. Μπορεί κάποιοι να υποστηρίζουν ότι φέτος η οικονομία θα τρέξει με καλύτερους ρυθμούς από πέρυσι αλλά η αξιοπιστία δεν υπάρχει, το τραπεζικό σύστημα κλονίζεται, δεν γίνονται επενδύσεις και η ανεργία διογκώνεται. Η ανάπτυξη είναι ολιστική, δε γίνεται με ανεργία».
Σωτηρία μέσα στην ευρωζώνη ή έξω και στη δραχμή;
«Αυτή τη στιγμή εάν ανακοινωθεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει στη δραχμή, την επόμενη μέρα οι Έλληνες πολίτες θα σηκώσουν τα λεφτά από τις τράπεζες, θα έχουμε μια καταστροφική τραπεζική κρίση, όπως το 2001 στην Αργεντινή. Η τράπεζα της Ελλάδος θα ανακοινώσει πλαφόν, θα βάλει ανώτατο όριο στις αναλήψεις. Αν δραχμοποιηθεί το έλλειμμα της Ελλάδος θα γίνει υποτίμηση 40% με 50%, δηλαδή αμέσως θα αυξηθεί το χρέος μας κατά 50%. Θα χρωστάμε 600 δις ευρώ, το 400% του ΑΕΠ, το οποίο είναι καταστροφικό για την Ελλάδα, και η αξιοπιστία θα κλονιστεί ξανά. Οι αγορές θα θεωρήσουν ότι δε θα μπορούμε να ξεπληρώσουμε το χρέος, δε θα βγει η χώρα στις αγορές και θα αναγκαστεί να δανειστεί ξανά. Η μόνη δυνατότητα της χώρας ήταν όταν η κυβέρνηση διαπραγματεύονταν το μνημόνιο, να διαπραγματευτεί το χρέος της δεκαετίας του 1980. Αν σκέπτονταν τότε την διαδικασία δραχμοποίησης της οικονομίας, θα ήταν καταστροφικό. Τότε ήταν οικονομικώς αδύνατο και όποιος το αναφέρει αυτό, ακουμπάει στην ανοησία».
Αν έχουν δίκιο όσοι στοιχημάτισαν για την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας, τι νόημα έχουν οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που οδηγούν στη φτώχεια τους Έλληνες;
«Οι περικοπές που γίνονται είναι αναγκαίες, το κράτος θα πρέπει να συρρικνωθεί. Δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει ένα δημόσιο τομέα που υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο υπαλλήλους και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης να είναι έξι φορές μικρότερος».
Τι είναι, λοιπόν, οι λεγόμενες «αγορές» και τι ρόλο παίζουν σήμερα στην ελληνική κρίση οι οίκοι αξιολόγησης;
«Οι αγορές είναι αυτές που βοηθάνε μια χώρα να δανειστεί όταν βρίσκεται φυσικά σε θέση να δανειστεί. Αυτή είναι η αξιολόγηση που γίνεται. Φυσικά, οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης δεν έχουν πάντα δίκιο. Ξέρουμε το παράδειγμα με την αμερικάνικη οικονομία, αξιολογούσαν ως υγιή τα τοξικά ομόλογα, που μετέπειτα αξιολογήθηκαν φυσικά ως τοξικά. Υπάρχει μια κρίση και στην αξιολόγηση των οίκων αυτών. Πρέπει να διερωτηθεί η αγορά ποιος αξιολογεί τους οίκους αξιολόγησης. Οι αγορές δεν έχουν πάντα δίκιο αλλά όταν είναι αυτές που θα προσφέρουν το χρήμα, πρέπει κανείς να τις κρατά στο νου του και να λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψιν».
Πόσο νομίζετε ότι συνετέλεσε το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα στη δημιουργία της κρίσης;
«Το τραπεζικό σύστημα έπαιξε ένα ρόλο καταλυτικό. Οι τράπεζες από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα προσέφεραν άφθονο χρήμα στην κατανάλωση. Η ελληνική οικονομία αντί να είναι πιο παραγωγική έμαθε στην κατανάλωση, εισάγαμε περισσότερα αγαθά και εξάγαμε λιγότερα. Κατέληξε ο Έλληνας να κάνει μεγαλύτερη κατανάλωση από ό, τι χρειαζόταν και η αιτία ήταν τα τραπεζικά δάνεια. Ο ελληνικός λαός έμαθε να είναι καταναλωτής και όχι παραγωγός. Αυτό συνέβη όταν η κοινωνία των πολιτών, τη δεκαετία του 1990 ήταν ακόμα σε μια δύσκολη εποχή, δεν ήταν σε άνθιση, η παρουσία της δεν ήταν τόσο καλή ώστε να υπάρχουν κατάλληλες δικλείδες για να προστατευτεί ο καταναλωτής, όπως ο οργανισμός για την προστασία του καταναλωτή».
Θα μπορούσαν οι άλλες χώρες της ευρωζώνης να εγκαταλείψουν σήμερα την Ελλάδα;
«Όχι, η Ελλάδα δε θα εγκαταλειφθεί αλλά θα υπάρξει πρόβλημα όταν η Ελλάδα πάψει να είναι συστημικό πρόβλημα στην οικονομία της ευρωζώνης. Μην ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία είναι λιγότερο από 2% του ΑΕΠ της ευρωζώνης . Όταν οι τράπεζες και οι χώρες που έχουν δανείσει στην Ελλάδα περάσουν τον κίνδυνο, και η παγκόσμια οικονομία αρχίσει και ανακάμπτει με καλύτερους ρυθμούς, νομίζω ότι η χώρα θα έχει ένα πρόβλημα, η Ευρώπη θα ξεχάσει την Ελλάδα και θα πουν ότι δεν μπορούν να ρίχνουν λεφτά σε ένα δοχείο που δεν έχει πάτο. Θα υπάρξει η ερώτηση για το πού πηγαίνει η Ελλάδα, γιατί χάσαμε δυο χρόνια πολύτιμα, γιατί το καθεστώς των διαπλεκομένων παραμένει».
Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα συνιστούσατε σε κάποιον να επενδύσει σήμερα στην Ελλάδα;
«Θα έλεγα ότι αν δεν αλλάξει το επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα, τότε παραμένει μια δύσκολη χώρα για επενδύσεις. Ακόμα περιμένουμε αυτό τον περιβόητο επενδυτικό νόμο. Δε γίνεται η Ελλάδα να σκέφτεται μόνο τα προνομιακά της στοιχεία που μας κάνουν διαφορετικούς και οι γείτονές μας, κυρίως αυτοί που ήταν πολύ πιο πίσω στην ανάπτυξη, να βρίσκονται σήμερα μπροστά από μας και η οικονομία τους καλπάζει, όπως η Τουρκία. Είναι δύσκολο στην Ελλάδα να ανοίξει κανείς μια επιχείρηση και άλλο τόσο πιο δύσκολο να την κλείσει».
Ποια πλεονεκτήματα θεωρείτε ότι διαθέτει η χώρα και δεν έχει αξιοποιήσει;
«Νομίζω ότι είναι πολλά αλλά πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στον τουρισμό και τη ναυτιλία και φυσικά σε όλες τις υπηρεσίες που βοηθούν ή συνδέονται με αυτούς τους δύο τομείς της οικονομίας. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την προνομιακή μας γεωγραφική θέση και να επενδύσουμε στην αιολική και ηλιακή ενέργεια».
Αν είχατε ένα μεγάλο ποσό σήμερα σε ελληνική τράπεζα θα το βγάζατε στο εξωτερικό φοβούμενος τη χρεοκοπία; Πώς θα διαχειριζόσασταν σήμερα τις αποταμιεύσεις σας και σε τι θα επενδύατε;
«Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί από τις κινήσεις που κάνουν οι Έλληνες, τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε αυτό το δίλημμα. Υπάρχει μια εκροή χρημάτων από το τραπεζικό σύστημα και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε αυτό. Εδώ και ενάμιση χρόνο, ένα σημαντικό κεφάλαιο ξεκίνησε να φεύγει, η ελληνική κυβέρνηση το αγνόησε. Θα πρέπει λοιπόν τώρα να δημιουργήσει κίνητρα για να επιστραφούν κονδύλια, κεφάλαια πίσω στην Ελλάδα άνευ πόθεν έσχες. Δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι θα ανακαλύψουν τα κεφάλαια στο εξωτερικό. Πρέπει να πουν ότι θα δοθεί διορία 60 ημερών να επιστραφούν χωρίς πόθεν έσχες. Το πρόβλημα είναι στο ελληνικό νοικοκυριό, όχι οι μεγαλοκαταθέτες».
Εάν είχατε εσείς τον πρώτο λόγο σήμερα στην Ελλάδα ποιες κινήσεις θα κάνατε;
«Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα. Είναι μεγάλο το πολιτικό κόστος και ένας πολιτικός δε θα το αποδεχόταν. Θα έδινα έμφαση στον τουρισμό, τη ναυτιλία, την ενέργεια και την παιδεία, στην οποία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Οι καλοί και μορφωμένοι Έλληνες φεύγουν στο εξωτερικό. Θα ήθελα να υπάρχει ένα fast track των επενδύσεων, όπως την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία. Στο πολιτικό επίπεδο θα ήθελα να είχα τον πλήρη διαχωρισμό των τριών εξουσιών και δε θα γινόταν κανένας από τους βουλευτές υπουργός. Οι βουλευτές θα έμεναν ως βουλευτές για δύο τετραετίες, δε θα υπήρχε κανένας καριερίστας. Η βουλή θα είχε 150 άτομα. Θα έκοβα και τους μισθούς των βουλευτών και τις διευκολύνσεις, όχι ότι θα προσέφερε πολλά στο κράτος αλλά θα ήταν συμβολική κίνηση, θα έδειχνε στο λαό ότι πάσχουμε όλοι μαζί.
Όλο το πολιτικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο στην Ελλάδα. Όλοι έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κατάντια. Θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί. Πού είναι οι ηγέτες με όραμα, πίστη, δυνατότητα, ντομπροσύνη και πατριωτισμό; Είμαι κι εγώ εξοργισμένος».
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=kUrw0XVL4tQ”]