Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Ο Ρούντυ, ένα καστανόμαυρο γιγαντόσωμο λυκόσκυλο και η Ασπρούλα μια κατάλευκη γατούλα, ζούσαν ευτυχισμένα στην αυλή της κατοικίας των αφεντικών τους…
…Μεγαλωμένα μαζί τα δυο ζώα, είχαν καταργήσει τα προαιώνια “πρωτόκολλα” εχθρότητας ανάμεσα σε αυτά τα δυο διαφορετικά είδη του Ζωικού Βασιλείου. Αντίθετα, λες και είχαν συνάψει κάποιο “πρωτόκολλο” φιλίας μεταξύ τους, περνούσαν τις ώρες τους συντροφιασμένα κι αγαπημένα, στον ευρύχωρο χώρο της απλωσιάς της καγκελόφραχτης αυλής.
Από το ίδιο δοχείο έπιναν νερό, δίπλα-δίπλα τα δοχεία της διαφορετικής τροφής τους, ποτέ δεν διεκδίκησε το ένα ζώο, τα δικαιώματα του άλλου.
Την ημέρα, ξαπλωμένα στο παχύ γρασίδι έπαιζαν ώρες ατέλειωτες, και το βράδυ αναπαύονταν στο ίδιο ευρύχωρο σπιτάκι σε μια γωνιά της αυλής. Το λυκόσκυλο, ξαπλωμένο στη ζεστή και καθαρή κουβέρτα στο πάτωμα, δέχονταν στη ζεστή αγκαλιά του τη γατούλα του, απολαμβάνοντας συντροφιασμένα και αγαστά, τη θαλπωρή του Μορφέα. Μόνο το ελαφρό και ρυθμικό ροχαλητό της γατούλας, μαρτυρούσε την ύπαρξη ζωής μέσα στο ευρύχωρο ξύλινο σπιτάκι…
…`Ετσι περνούσε ο καιρός με τα δυο ζώα να δρέπουν τους καρπούς της φιλίας τους, και τα αφεντικά τους να τα καμαρώνουν…
…Αυτά, ώσπου, κάποιος δολερός περαστικός, πέταξε στο λυκόσκυλο ένα κομμάτι κρέας, ποτισμένο με δηλητήριο. Και ο άκακος Ρούντυ, δέχτηκε με ευχαρίστηση την απρόσμενη προσφορά του “ανθρώπου” που ποιος ξέρει ποια συναισθήματα τον οδήγησαν στην αποτρόπαιη αυτή πράξη σε βάρος του άτυχου ζώου. Κι εκείνο, δεν πέρασε ώρα πολύ, και άρχισε να σφαδάζει από πόνους φριχτούς, σημάδι πως το δηλητήριο έκανε τον θανατερό του κύκλο στους ιστούς του. Σωριάστηκε στο έδαφος σφαδάζοντας, ισχυροί σπασμοί τάραξαν το κορμί του που κατέληξαν σε αργές συσπάσεις, που όλο και λιγόστευαν….Σε λίγο, το καστανόμαυρο λυκόσκυλο έμεινε ακίνητο, με μάτια ορθάνοιχτα απλανή…`Ηταν νεκρό!…
Η γατούλα, με το αλάνθαστο αισθητήριο των ζώων για το επισυμβάν κακό και με την τριχιά της ορθωμένη, άρχισε να ουρλιάζει σπαραχτικά, να πέφτει και να σηκώνεται από το πτώμα του φίλου της, να τον γρατζουνά, σε μια προσπάθεια να τον κάνει να σηκωθεί…Μάταιος κόπος!…Το λυκόσκυλο παρέμενε ακίνητο, σε μια θανατερή σιωπή!…
Και τότε, συνέβη το αναπάντεχο: Η γατούλα, ξάπλωσε μπροστά στο κεφάλι του άψυχου φίλου και άρχισε να γλείφει τα χείλη του, δίνοντας την εικόνα του “τελευταίου ασπασμού” στους εμβρόντητους οικοδεσπότες, που αναστατωμένοι από τις κραυγές της, είχαν βγει από το σπίτι. Όμως, η γατούλα (σαν την Σαιξπηρική Ιουλιέττα που αποζητούσε το δηλητήριο στα χείλη του νεκρού Ρωμαίου), άλλο έψαχνε: Το δηλητήριο…ίχνη του δηλητηρίου, που –ως φαίνεται- βρήκε, καθώς σε λίγες στιγμές κειτόταν και κείνη άψυχη, πάνω στο πτώμα του φίλου της…
…Κι ο στοχαστής, που παρακολουθούσε αμίλητος τις σκηνές, έλυσε τη σιωπή του, κι ακούστηκε να ψιθυρίζει:
«Όταν τα Ζώα εκφράζονται, ο “νοήμων” άνθρωπος σιωπά!…»…
ΥΓ: Πραγματικό γεγονός, όπως το αφηγήθηκε στον γράφοντα μία φίλη του, οικοδέσποινα του Ρούντυ και της Ασπρούλας… Κάπου στα Χανιά…Μόνο τα ονόματα των ζώων, διαφέρουν!
