Όλοι άρχισαν να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν τα σπίτια τους, να ποστάρουν φωτογραφίες των φαγητών που μαγειρεύουν ή των καθαρών σπιτιών τους. Άρχισαν να συμμετέχουν σε διαφόρων μορφών challenges. Στο instagram οι φωτογράφοι καλούνται να ποστάρουν φωτογραφίες «από το παράθυρό τους» ενώ στο facebook οι χρήστες καλούνται να μιμηθούν κάποιο διάσημο πίνακα. Όλοι θέλουν να μοιραστούν τη μοναδικότητα της εμπειρίας τους που μοιάζει τόσο πολύ με την εμπειρία των άλλων που απαγορεύεται να προσεγγίσουν. Η ζωή στην καραντίνα εξελίσσεται σε μοτίβα που επαναλαμβάνονται όμως βιώνεται ατομικά.
Σύντομα βρέθηκαν τρόποι για να σπάσει το ατομικό, για μία επιστροφή στον άνθρωπο.
Με πρόφαση την έξοδο για γυμναστική ή για η βόλτα του κατοικίδιου αρκετοί άρχισαν να συγκεντρώνονται σε σπίτια φίλων με μπαλκόνια. Για λίγη ώρα κάθε φορά μοιράζονται ιστορίες και σπάνε την καραντίνα τόσο ώστε να μη διαπιστωθεί η παρανομία τους. Ναι, η κοινωνική συνάθροιση είναι παράνομη.
Σε ασιατικές χώρες αυτό το πρόβλημα το έχουν λύσει.
Με ειδικά apps η κίνηση του κάθε ατόμου ιχνηλατείται και η παραβίαση των προκαθορισμένων ορίων επισύρει τιμωρίας. Έτσι μόνο διασφαλίζεται αποτελεσματικά μία κίνηση που εμπεριέχει μέσα της την έννοια της ασφάλειας, που εγγυάται την επιστροφή στην παραγωγική διαδικασία, στην επανεκκίνηση της οικονομίας.
Κάθε άτομο είναι επικίνδυνο και οφείλει να ελέγχεται διαρκώς. Είναι για το καλό της υγείας του, για το καλό της δημόσιας υγείας, για το καλό της κοινωνίας.
Ο Μπιουνγκ- Τσουλ Χαν στη συνέντευξή του που δημοσιεύουμε σήμερα λέει ότι πλέον:
«…δεν είναι οι ιολόγοι ή οι επιδημιολόγοι που αγωνίζονται κατά της πανδημίας, αλλά οι επιστήμονες υπολογιστών και οι ειδικοί στα “μεγάλα δεδομένα”… Στα κοινωνικά δίκτυα, περιγράφονται ακόμη και drones που χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση τήρησης της καραντίνας. Μόλις κάποιος προσπαθήσει να σπάσει τον εγκλεισμό, πλησιάζει ένα ιπτάμενο drone και με ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα διατάζεται να επιστρέψει στο σπίτι του».
Άραγε, πόσο μακριά είναι η Ευρώπη από την εφαρμογή τέτοιων μέτρων;
“… η «κοινωνία της επιβίωσης» δεν βλέπει με καλό μάτι την ουσιαστική και πραγματική ζωή. Εδώ η υγεία είναι ο απόλυτος βασιλιάς.”, λέει ο Μπιουνγκ- Τσουλ Χαν.
Περπατάμε στους άδειους δρόμους και η παρουσία κάποιου άλλου ανθρώπου αυτόματα μας έλκει κοντά του. Πλησιάζοντας όμως επικρατεί ο φόβος. Ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμεις φορέας. Αισθανόμαστε άβολα όταν κάποιος έρχεται αρκετά κοντά μας, όταν με κάποιο τρόπο πλησιάζει κάποια νοητά σύνορά μας μέσα στα οποία είμαστε ασφαλείς. Είμαστε ασφαλείς όσο είμαστε και εγκλωβισμένοι εντός τους. Είναι το όριο που μας προστατεύει όσο και είναι και η εξορία μας. Ζούμε σα μέσα σε ατομικές Σπιναλόγκες. Δεν υπάρχει υγιής, όλοι είναι εν δυνάμει φορείς του ιού. Ουδείς είναι ελεύθερος. Η αρρώστια έχει κυριαρχήσει επί της ζωής.
Στην αρχή αυτή η νοητή απόσταση προστασίας ήταν τα δύο μέτρα. Τώρα όμως οι επιστήμονες λένε ότι μπορεί να είναι και 4 μέτρα. Κάποιοι λένε ότι ο ιός μπορεί να μεταφερθεί ακόμα και από 8 μέτρα απόσταση. Ποθούμε να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλο όμως αναγνωρίζουμε ότι κάτι τέτοιο τόσο φυσικό, στον πυρήνα της ίδιας της ύπαρξης του ανθρώπου, μπορεί να είναι επικίνδυνο για την επιβίωσή μας. Η αίσθηση της επιβίωσης επικρατεί.
Κατ’ ένα τρόπο αρχίζουμε να μοιάζουμε στον ίδιο τον ιό τον οποίο ερχόμαστε να αντμετωπίσουμε. Ο ιός έχει μοναδικό σκοπό την επιβίωση δια του διαρκούς πολλαπλασιασμού. Κι εμείς πλέον αποδεχόμαστε ότι η ανθρώπινη επαφή, η ζωή πρέπει να μπει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης. Πρέπει να επιβιώνουμε χωρίς να ζούμε. Χωρίς ανθρώπινη επαφή.
Αποσπάσματα μίας ζωής που οφείλουμε ως άνθρωποι να μη συνηθίσουμε.
