Γράφει η Ιωάννα Μελάκη *
Το μυαλό του μέσου Έλληνα, όσο αριστούχος της μαθηματικής εκπαίδευσης και να είναι, κάνει στοπ, υπολογίζει και ξαναυπολογίζει και στο τέλος οριστικοποιεί το αποτέλεσμα και λέει: “Όχι, δεν κάνω λάθος, έτσι βγαίνει…”
Με δεδομένο ότι επίσημα το Υπουργείο Εργασίας θεωρεί πως ο μέσος μισθός στη χώρα μας βρίσκεται στα 1.252 ευρώ, η καταγραφή που έχει γίνει από το Πληροφοριακό Σύστημα (ΠΣ) “Εργάνη” και έχει παρουσιαστεί στην ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας (ΙΝΕ) της ΓΣΕΕ, δείχνει ολοκάθαρα πως κάτω από αυτό το όριο βρίσκεται το 69,63% των εργαζομένων (1.606.194 άτομα). Άρα, οι μισθοί “βρίσκουν τοίχο” στα 1.200 ευρώ και δεν μπορούν να υπερβούν αυτό το εμπόδιο.
Από την άλλη, η ακρίβεια σε αγαθά και υπηρεσίες και η κυβέρνηση να συνεχίζει να “σφυρίζει” αδιάφορα, μη μειώνοντας τον ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης και καθημερινής χρήσης, αλλά χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνολογικά μέσα και pass, ισχυριζόμενη ότι στηρίζει την επιβίωσή μας, είναι αδιανόητο να το δεχόμαστε. Όταν γίνεται λόγος ότι βρίσκονται σχεδόν τέσσερις στους δέκα εργαζόμενους της χώρας μας (39,06% ή 896.482 άτομα) με μέσο μισθό από 800 έως 1.200 ευρώ μικτά, και για να ζήσει κανείς φυσιολογικά και με αξιοπρέπεια χρειάζεται τουλάχιστον τα διπλάσια, κάτι πρέπει να γίνει σήμερα.
Η αλήθεια είναι ότι ο σημερινός Έλληνας, είτε είναι μισθωτός είτε συνταξιούχος, βιώνει κρίση αξιοπρεπούς διαβίωσης, διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο να υπάρχει ως ανθρώπινη οντότητα, ζώντας σε υποβαθμισμένες συνθήκες, τρώγοντας προϊόντα αμφίβολης ασφάλειας και ζώντας μεταπολεμικά, με μιζέρια και στερήσεις. Στη χώρα μας, η κυβέρνηση παραβλέπει την πραγματικότητα, ενώ μπορεί να μην τη βιώνει η ίδια και να αρέσκεται σε στατιστικά νούμερα, αποκρύπτοντας από τον ίδιο τον εαυτό της τις πραγματικές συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών.
Οι άνθρωποι όμως των κοινωνικών συλλογικοτήτων (π.χ. Εθνικές Ενώσεις Καταναλωτών κ.ά.) γνωρίζουν την κρίση που περνούν σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά, καθώς η φωνή του κάθε νοικοκυριού καθημερινά υψώνεται στα αυτιά τους, γινόμενη κραυγή, αγωνία και δάκρυα. Οφείλουν να τη συλλέξουν και να τη μεταφράσουν σε διαμαρτυρία, με στόχο την επίτευξη αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης και μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης.
Για το κοινωνικό κράτος, εάν η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να το οικοδομήσει και να το στηρίξει με ουσιαστικά κοινωνικά μέτρα, αλλά επιθυμεί να συντηρεί την κοινωνική αποδυνάμωση, αναπροσανατολίζοντας τον λαό με πληρωμένες επικοινωνιακές και αφηρημένες στατιστικές, παραπληροφορώντας μας ότι όλα βαίνουν καλώς ώστε ο σημερινός Έλληνας να ζει στην άγρια ζούγκλα της επιβίωσης, εμείς ως συλλογικές κοινωνικότητες τής ζητάμε να κατευθυνθεί στο ουσιαστικό ζήτημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης βάσει των πραγματικών τιμών δεικτών κοινωνικής βιωσιμότητας, υλικής στέρησης και εκτιμήσεων του μισθού και της σύνταξης αξιοπρεπούς διαβίωσης.
* Πρόεδρος Ένωσης Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης