Το 1ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ήταν…το πρώτο μας, απόλυτη άγνοια, άγχος, αγωνία. Και τελικά το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας. Πολιτικές κουβέντες πλαισιώθηκαν από όμορφες μουσικές και ιδιαίτερες γεύσεις. Η χανιώτικη κοινωνία αγκάλιασε το φεστιβάλ και κάπως έτσι καθιερώθηκε η ετήσια συνάντηση μας.
Στο 2ο φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από την εξαιρετική αφίσα με το σκίτσo του Solup. Πολλές μουσικές, συζητήσεις για το ρατσισμό, την Παλαιστίνη, τους ελεύθερους χώρους και τα κόμιξ, το Παραμυθάκι για το χειμώνα και το καλοκαίρι από την ομάδα του Κ.Α.Χ.Υ.Ψ.Υ. καθώς και προβολή της ταινίας Δυο επισκέπτες, παραγωγή της κινηματογραφικής ομάδας του Κοινωνικού Στεκιού -Στεκιού Μεταναστών.
Στο 3ο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ κυριάρχησε η παρουσία των μεταναστών. Πιο έντονα στη μνήμη μας έχει μείνει η θεατρική παράσταση «Χωρίς Διαβατήριο» την οποία ανέβασαν Έλληνες και Μετανάστες φίλοι του Στεκιού (μετά από πάρα πολλή δουλειά και προετοιμασία σε δύσκολες συνθήκες).
Η παράσταση συγκέντρωσε παρά πολλούς θεατές (είναι χαρακτηριστικό ότι στην παράσταση της Κυριακής που έγινε υπό συνεχή βροχή ο χώρος ήταν κατάμεστος από κόσμο). Ακόμα, για πρώτη φορά είχαμε την παρουσία στην μουσική σκηνή δύο καλλιτεχνικών σχημάτων από παιδιά «δεύτερης γενιάς μεταναστών». Το συγκρότημα «High Definition» με παιδιά που κατάγονται από τις Φιλιππίνες και το μουσικό σχήμα του Μανόλη Αφολάνιο (Mc Yinka) που είναι παιδί μεταναστών από την Νιγηρία.
Σε όλα τα φεστιβάλ η παρουσία πλήθους κόσμου που δεν συμμετέχει στην καθημερινότητα του Στεκιού ήταν καθοριστική, ωστόσο το 4ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ ξέφυγε από τη συλλογικότητα του στεκιού. Νέος κόσμος που για πρώτη φορά συμμετείχε σε ένα τέτοιο γεγονός έδωσε το παρόν. Καθοριστική όμως ήταν η παρουσία των μαθητών. Παιδιά με τα οποία συναντηθήκαμε πρώτη φορά στο δρόμο μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2008 βρεθήκαμε ξανά και δουλέψαμε για το αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Μαθητές που έδωσαν ξεχωριστή πνοή με τη διακριτή και πληθωρική τους παρουσία, με τη χαρά και τη μεταδοτική ζωντάνια τους. Από τότε καθιερώθηκαν η δεύτερη μαθητική σκηνή και τα graffiti.
Το 5ο φεστιβάλ ήταν ίσως το πιο πλούσιο από όλα. Στο φορτωμένο πρόγραμμα των συζητήσεων για τον φασισμό στα σχολεία, την τέχνη, την οικονομική κρίση, τα ζητήματα των οικονομικών μεταναστών, τον μύθο της πράσινης ενέργειας, προστέθηκε την τελευταία στιγμή και η κουβέντα για το Στόλο της Ελευθερίας που είχε δεχτεί επίθεση λίγο καιρό πριν. Στις προβολές μας κυριάρχησε,Ο Δρόμος προς τη Δύση, του Κυριάκου Κατζουράκη και Άλλος Δρόμος δεν υπήρχε του Σταύρου Ψυλλάκη.
Στο 6ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ κυριάρχησε το θέμα της κρίσης ή μάλλον οι τρόποι οργάνωσης από τα κάτω για την αντιμετώπιση της. Και επειδή η “γειτονιά μας” συγκλονιζόταν από τη λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, μας έλειψαν οι αραβικές μουσικές που “αντικαταστάθηκαν” από συζητήσεις για τις αραβικές εξεγέρσεις.
Το 7ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ ήταν το πιο “θεατρόφιλο” από όλα. Το πολιτικό θέατρο στο μεγαλείο του, με τους Τζιριτζάντζουλες να στήνουν μια λαϊκή όπερα, τους μηχανικούς του φθηνού μελοδράματος να ανεβάζουν το κλασικό έργο του Ντάριο Φο “ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” και τη θεατρική ομάδα του 2ου ΓΕΛ Χανίων να μας θυμίζουν πως η παγκόσμια ιστορία θα μπορούσε να γραφτεί ως ιστορία μετακινούμενων ανθρώπων – και καχυποψίας για τον ξένο, ανεβάζοντας το έργο του Mike Kenny “το αγόρι με τη βαλίτσα”.
Στο 8ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ πλήθυναν οι πληροφορίες που έπρεπε να χωρέσουν στην αφίσα: ο τίτλος μεγάλωσε σε Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης φέρνοντας στο προσκήνιο το βασικό όπλο μας, την αλληλεγγύη. Στο προσκήνιο ήρθαν και οι “αφανείς ήρωες” του φεστιβάλ, συμπολίτες, φορείς, συλλογικότητες πέρα από το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών, που πάντα συμμετείχαν και στήριζαν το φεστιβάλ, αυτή τη φορά ανέλαβαν τη διοργάνωση του.
Στο 9ο Φεστιβάλ κυριαρχούσε η Μεσόγειος, η mare nostrum, η δική μας θάλασσα. Η θάλασσα που δεν τη θέλουμε νεκρή από τα χημικά του πολέμου, ούτε νεκροταφείο προσφύγων. Η δική μας θάλασσα, αυτή που ενώνει τους λαούς, με τους πολιτισμούς και τους αγώνες για ελευθερία, αξιοπρέπεια, αυτοδιάθεση. Η θάλασσα που ενώνει όσους αντιστέκονται, από τους διαδηλωτές στην Τουρκία μέχρι τις καταλήψεις στέγης στην Ισπανία….
Από το πρώτο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ μέχρι σήμερα οι ζωές μας έχει αλλάξει ριζικά. Παρόλα αυτά, στο δρόμο για τον 10ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης, διαπιστώνουμε κύκλους και επαναλήψεις:
Αν στο 5ο φεστιβάλ μας είχε συγκλονίσει η δολοφονική επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας, το 10ο Φεστιβάλ, ξεκινά με προφεστιβαλική εκδήλωση για τη νέα αποστολή προς τη Γάζα.
Και αν πέρυσι τέτοια εποχή είχε φτάσει στα Χανιά μια καραβιά προσφύγων, φέτος έχουν φτάσει ήδη τρεις, και πολλοί ακόμα πρόσφυγες καταφθάνουν σε άλλα νησιά, στη Λέσβο, στην Κω…
Και αν στο 6ο Φεστιβάλ μιλούσαμε για την κρίση και τις δομές αλληλεγγύης από τα κάτω, κάθε μέρα που περνά διαπιστώνουμε την αντοχή και την καθοριστική συμβολή αυτών δομών.
Και αν υπάρχει κάτι πολύ κοινό, είναι το πείσμα και η επιμονή, η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα που μας κάνουν να προσπαθούμε να χτίζουμε μικρά παραδείγματα του κόσμου που οραματιζόμαστε!
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=51q7auFIMKk”]