Του Ανδρέα Μπελιμπασάκη

Με μια δόση ελαφρότητας μπορούμε να πούμε ότι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση, να επιχειρήσει κανείς να ανιχνεύσει τις σκέψεις και  προθέσεις των επαγγελματιών της πολιτικής ανά την υφήλιο για το ζήτημα της ασφάλειας. Η απάντηση θεωρείται δεδομένη. Και πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Θα μιλήσουν για πολιτική προστασίας, για τον φόβο που γενούν οι εξελίξεις και τέλος, θα διαβεβαιώσουν για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής εξουσίας.  Το τελευταίο είναι και η ουσία: δεν θεωρούν ότι είναι σημαντικό να είναι κάποιος ασφαλής, αλλά να νομίζει ότι είναι.

Εάν αφαιρέσουμε λοιπόν το «μιντιολογικό» χαρακτήρα της ασφάλειας  (κραυγές και υστερία στη τηλεοπτική πραγματικότητα) τι ουσιαστικά μένει; Κατανοούμε πραγματικά τους κινδύνους που ανακύπτουν για την ασφάλεια από τις τεράστιες διεθνείς γεωπολιτικές ανακατατάξεις, κοινωνικές αλλαγές και τεχνολογικές εξελίξεις στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα;

Η διακίνηση των ανθρώπων, των ιδεών, των κεφαλαίων γίνεται σε απερίγραπτα εξοντωτικούς ρυθμούς, εντονότερους απ’ οποιαδήποτε άλλη ιστορική στιγμή. H πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου αναδεικνύει την ένταση της τυφλής βίας, του μίσους και της τρομοκρατίας και την επιβολή του δόγματος της αντιμετώπισης της βίας με ακόμη περισσότερη βία.

Πανίσχυρες κυβερνήσεις και ένοπλες τρομοκρατικές ομάδες που η δράση τους εκπορεύεται από τον εθνικισμό και τον φονταμενταλισμό, παράλληλα με την δράση του οργανωμένου εγκλήματος, την διακίνηση ναρκωτικών, οπλών και ανθρώπων και την καταστροφή του περιβάλλοντος, υποδαυλίζουν εσκεμμένα το φόβο, διαβρώνοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα, για να δημιουργήσουν έναν πιο πολωμένο και ανασφαλή κόσμο. Συνέχεια όμως του παλιού, που δεν ήταν και αναμάρτητος.

Η 11η Σεπτεμβρίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ως γεγονός χωρίς προηγούμενοπου άλλαξε ριζικά το πρόσωπο του σύγχρονου κόσμου, ακόμη κι αν οι επιπτώσεις του ήταν οδυνηρές. Δεν σηματοδότησαν όμως τη γέννηση μιας νέας εποχής ή άλλου τύπου τρομοκρατία. Υπενθύμισε ουσιαστικά ότι ο κόσμος δεν έλυσε τα προβλήματα του και παραμένει δραματικά ανασφαλής. Με άλλα λόγια, η δράση της βίας ξεπροβάλλει σε παλιά μονοπάτια και υφαίνει περίπλοκα καινούρια πρότυπα.

Είναι ζωτικό να αντισταθούμε στη χειραγώγηση του φόβου και να αμφισβητήσουμε τη στενή εστίαση του προγράμματος ασφαλείας όπως επιφανειακά τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται οι επαγγελματίες της πολιτικής και οι διαφόρων τύπου κρατικές και κυβερνητικές οντότητες.