Του Χρήστου Κάτσικα | Η 11η Δεκεμβρίου, με πρωτοβουλία του Ο.Η.Ε και της UNICEF, έχει ορισθεί ως Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.
Μάλιστα στο πλαίσιο του ετήσιου εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας του Παιδιού, το υπουργείο Παιδείας καλεί τους Διευθυντές των σχολικών μονάδων Π.Ε. της χώρας, «όπως μεριμνήσουν για την οργάνωση σχετικών εκδηλώσεων, με τη συμμετοχή ολόκληρου του διδακτικού προσωπικού και τη συνεργασία, όπου αυτό είναι εφικτό και άλλων τοπικών παραγόντων, έτσι ώστε να διαδοθεί το μήνυμα της Ημέρας, για το καλύτερο αύριο των παιδιών όλου του κόσμου».
Αν ξύσει, ωστόσο κανείς τις διακηρύξεις και τα «μαλαματένια λόγια» θα βρεθεί μπροστά σε μια πραγματικότητα εξόχως ζοφερή.
Εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 5-14 ετών εργάζονται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες σ΄ ολόκληρο τον κόσμο! Εκατομμύρια άλλα δεν πάνε σχολείο, κακοποιούνται, πεινούν, πεθαίνουν ή μένουν ανάπηρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης…
Τα στοιχεία είναι επίσημα (Έκθεση UNISEF), εκπληκτικά και … «μακρινά».
Τόσο «μακρινά», έτσι ώστε να «χωνεύονται θεαματικά» ακόμη και μέσα στην «έγχρωμη» δραματοποίησή τους…
Ας έρθουμε, όμως, στα δικά μας, τα κοντινά, κι ας χαρτογραφήσουμε μια σειρά από περιπτώσεις των «παιδιών της θύελλας» που συνθέτουν το μαύρο φόντο του εορτασμού για την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού και αναδεικνύουν «χάρτινες» τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα δικαιώματά του.
Τα δεκάδες παιδιά που ξεπαγιάζουν στο Σύνταγμα, μέρες τώρα, επειδή ανήκουν στους κολασμένους αυτής της γης, δεν είναι παρά μόνο η κορφή του παγόβουνου. Αποκλεισμός από την εκπαίδευση, παιδική εργασία, κακοποίηση, σεξουαλική εκμετάλλευση, είναι μόνο μερικά «στιγμιότυπα» από το παζλ των «χρόνων της χαμένης αθωότητας», σε μια κοινωνία που για τα πιο αδύναμα μέλη της «λειτουργεί» ως «βιομηχανία» παραγκωνισμένων ανθρώπων που πριν ακόμη κοπεί η κορδέλα των εγκαινίων της παιδικής τους ηλικίας ζωντανεύουν της «γης τους κολασμένους» των παραμυθιών του Άντερσεν, του Ντίκενς, του Ουγκώ, του Μαλό…
Όπως και παντού, έτσι και στην Ελλάδα, οι «αποκλεισμένοι» του εκπαιδευτικού συστήματος είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία παιδιά φτωχών οικογενειών, για τα οποία η φιλελεύθερη πρόταση για ισότητα στην εκπαίδευση μοιάζει με την ψευτοευγένεια μιας πρόσκλησης σε ανεπιθύμητους καλεσμένους, όταν υπάρχει η βεβαιότητα πως οι συνθήκες θα τους αποτρέψουν από το να τη δεχτούν.
Κάθε χρόνο καταγράφονται 6 – 8.000 περίπου παιδιά στο μακρύ κατάλογο των αναλφάβητων. Παράλληλα χιλιάδες άλλοι ανήλικοι που δεν καταγράφονται πουθενά είτε δεν πάνε καθόλου σχολείο είτε δεν μπορούν να πάνε. Αναφερόμαστε βεβαίως, στα χιλιάδες τσιγγανάκια που στην πλειοψηφία τους απέχουν από το σχολείο είτε σε -άγνωστο αριθμό- παιδιά κατατρεγμένων προσφύγων ή μεταναστών που η «παρανομία» τους δεν τους επιτρέπει να φοιτήσουν στο σχολείο.
Αποκλεισμός από την εκπαίδευση, αναλφαβητισμός, περιθωριοποίηση…. Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» του 2002, είναι εδώ !
ΤΑ ΞΥΠΟΛΗΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ή «ο Όλιβερ Τουίστ, βρυκολακιάζει…»
Ακόμη και η πιο εκθαμβωτική «μείωση» της καταγραμμένης παιδικής εργασίας φαίνεται να μην μπορεί να φωτίσει παρά μόνο το σκοτεινό φόντο των δεκάδων χιλιάδων ανήλικων παιδιών της αδήλωτης και «απαγορευμένης» εργασίας των ανηλίκων και μάλιστα, συνήθως, στα πιο αποκτηνωτικά για την ηλικία τους πόστα.
Η σκληρή πραγματικότητα της αδήλωτης και «απαγορευμένης» παιδικής εργασίας χιλιάδων ανήλικων κάνει τις διακηρύξεις για το Έτος του Παιδιού να φαίνονται σαν ελεημοσύνη στην επαιτεία που μπορεί να μαλακώνει για λίγο τις ψυχές σε καμιά περίπτωση όμως δεν εξαφανίζει τη ζητιανιά. Τα ξυπόλητα «παιδιά των φαναριών» που πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια, τις «σκοπιές» τους σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα δεν είναι παρά το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί όχι τόσο στους σύγχρονους «ανθρωπολαθρέμπορους» – εκμεταλλευτές τους που περιμένουν στη «γωνία του δρόμου» για τις «εισπράξεις» όσο και κυρίως στην «πολιτεία» του κοινωνικού αποκλεισμού και στη «λογική» των ανισοτήτων που γεννάει.
Παιδιά 5-10 ετών τα περισσότερα, περνούν γρήγορα από τη ζητιανιά στην εγκληματικότητα συμπληρώνοντας το όνομά τους στα μητρώα των «καταστημάτων ανηλίκων». Η αλήθεια για τη ζωή αυτών ειδικά των παιδιών παραμένει άγνωστη, αφού δεν «καταγράφονται» σε καμιά επίσημη στατιστική, δεν περιλαμβάνονται σε κανένα πρόγραμμα «ενσωμάτωσης μη ευνοημένων ομάδων»…
ΤΟ SOFTWARE TΩN «PIZZA – BOYS»
Στα μεγάλα αστικά κέντρα καταγράφεται ένα αυξημένο ποσοστό παιδιών που δουλεύουν σαν διανομείς έτοιμων φαγητών. Πρόκειται ως γνωστόν, για μια από τις πιο επικίνδυνες, κακοπληρωμένες και ανασφάλιστες εργασίες που αν και δεν δηλώνονται για να καταγράφονται στην πραγματική τους έκταση, ωστόσο, η κοινή εμπειρία αποκαλύπτει την έκταση και την ένταση της συμμετοχής τους.
Αναφερόμαστε, βεβαίως, στους pizza – boys, τους χιλιάδες ανήλικους με τα μηχανάκια, που δουλεύοντας κατά κανόνα με ποσοστά, πυκνώνουν τους δρόμους της Αθήνας, μεταφέροντας, αγχωτικά, το «έτοιμο φαγητό» στο σπίτι. Στα «ταχυφαγεία» που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια ο μισθός του ανήλικου μεταφορέα εξαρτάται από τη μηχανοκίνητη ταχύτητά του που, βέβαια, θέτει σε συνεχή εκκρεμότητα την ανασφάλιστη ζωή του.
