Άρθρο των Βαγγέλη Χρήστου και Μανώλη Μούστου
Για τις 10 Μάρτη έχει προγραμματιστεί η εξ αναβολής δίκη των 12 φοιτητών του Φυσικού Τμήματος που διώκονται από τους καθηγητές τους από το φθινόπωρο του 2011. Οι φοιτητές καταδικάστηκαν πριν από δύο χρόνια στο πειθαρχικό συμβούλιο του πανεπιστημίου –που συνεδρίασε κρυφά καταπατώντας κάθε ακαδημαϊκό κανονισμό– χάνοντας οι περισσότεροι ένα εξάμηνο από τις σπουδές τους.
Φαίνεται, όμως, ότι είναι τέτοιο το μένος και η εκδικητικότητα των καθηγητών που οι φοιτητές τώρα σέρνονται στα ποινικά δικαστήρια από τους ίδιους τους δασκάλους τους με κατηγορίες όπως παράνομη κατακράτηση και απόπειρα παράνομης βίας!
Αλήθεια, ποιο ήταν το τρομερό «έγκλημα» των 12; Το φθινόπωρο του 2011 ξεσηκώθηκαν μαζί με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας ενάντια στον μνημονιακό νόμο-έκτρωμα της τότε υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου. Αν και το νομοθέτημα είχε συναντήσει τη δίκαιη αντίδραση τόσο των φοιτητών όσο και του συνόλου των διδασκόντων, οι καθηγητές του Φυσικού διαφοροποιήθηκαν εξαρχής με αρθρογραφία στον Τύπο: το μνημόνιο αφορά μία σειρά αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, τα ΑΕΙ οφείλουν να εξυγιανθούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, οι διαδηλώσεις ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα δεν έχουν κανένα νόημα.
Κάπως έτσι άρχισε το σίριαλ εκδικητικότητας που φτάνει μέχρι σήμερα. Μετά την κινητοποίηση του φοιτητικού συλλόγου για την Εξεταστική (που φυσικά είχε δοθεί σε όλες τις υπόλοιπες σχολές) οι καθηγητές ξεσπούν σε ένα όργιο παραδειγματισμού και τρομοκρατίας. Διαπόμπευση των φοιτητών, ονόματα στην ασφάλεια, συγκρότηση πειθαρχικού συμβουλίου (με βάση τον τότε ολόφρεσκο νόμο!), απομάκρυνσή τους από τα αμφιθέατρα στις διαλέξεις, κυκλοφορία ψευδών κατηγοριών, κανιβαλισμός και στοχοποίηση με τον πιο άδικο τρόπο, 12 νέων επιστημόνων που εντελώς συμπτωματικά ήταν όλοι εκλεγμένοι εκπρόσωποι και συνδικαλιστές την περίοδο αυτή. Μιλάμε για πραγματικούς «επιστήμονες» στον εκφοβισμό και τις πολιτικές διώξεις…
Ο αγώνας των 12, αγώνας όλων μας!
Όλα τα χρόνια, όπως είναι φυσικό, πλήθος φορέων, συλλογικοτήτων, διανοούμενων και απλών ανθρώπων αντέδρασαν στην πρωτοφανή προσπάθεια αντιδημοκρατικής εκτροπής που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί στην ιστορία των ελληνικών ΑΕΙ. Πάνω από 1.000 υπογραφές για την αθώωση των φοιτητών στο πειθαρχικό, δεκάδες κινήσεις συμπαράστασης, εκδηλώσεις σε όλη την Κρήτη με στόχο την ενημέρωση της κοινωνίας, ψηφίσματα από σωματεία και κινήσεις γειτονιάς, συναυλίες, μαζικές πορείες και παραστάσεις διαμαρτυρίας. Όλα αυτά συνέθεσαν το ψηφιδωτό αλληλεγγύης του κόσμου που τα τελευταία 5 χρόνια έχει δείξει ότι στέκεται δίπλα σε όποιον το έχει ανάγκη.
Ανάμεσα στα άλλα, υπάρχει και η δήλωση του νυν πρωθυπουργού και τότε προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλ. Τσίπρα ο οποίος στις 22/10/2012 δήλωνε: «Στη μνημονιακή εποχή της φτώχειας και της έξαρσης της καταστολής, η δίωξη 12 φοιτητών στην Κρήτη, είναι δίωξη πολιτική, δίωξη λόγω συνδικαλιστικής δράσης». Αλλά και πλήθος επερωτήσεων στο κοινοβούλιο από βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Αμέσως έγινε αντιληπτό ότι πρόκειται για μία υπόθεση ποινικοποίησης ενός δίκαιου αγώνα και ότι στη θέση των 12 θα μπορούσε να βρίσκεται κάθε νέος που αγωνίζεται για να ζήσει στη χώρα του με αξιοπρέπεια αλλά και κάθε δημοκράτης πολίτης που παλεύει για το δίκιο του.
Να νικήσει η δημοκρατία!
Τα ερωτήματα που γεννάει η υπόθεση είναι κρίσιμα. Σε μια χώρα όπου η μνημονιακή εκτροπή αποκτάει μόνιμα χαρακτηριστικά χωράνε οι δημοκρατικές ελευθερίες και οι αγώνες; Τι θα σημαίνει ότι για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά θα διωχθούν εκλεγμένα μέλη του Δ.Σ. συλλόγου φοιτητών επειδή άσκησαν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα; Είναι αυτή εκσυγχρονισμένη δημοκρατία ή έχουμε γυρίσει πίσω σε εποχές μετεμφυλιακού κράτους και επταετίας;
Τι θέση θα πάρει η πανεπιστημιακή κοινότητα για τη συνεχιζόμενη πολυετή εκτροπή στους κόλπους της; Η κυβέρνηση που ως αξιωματική αντιπολίτευση είχε κινήσει το ζήτημα τώρα τι θα κάνει; Θα πάρει θέση ή θα σφυρίξει αδιάφορα; Το σίγουρο είναι ότι τώρα χρειάζονται συγκεκριμένες πράξεις και όχι λόγια.
Η πρόσφατη απόρριψη του αιτήματος έκδοσης των 5 φοιτητών στην Ιταλία δημιουργεί ένα θετικό προηγούμενο και δείχνει ότι ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες είναι δυνατόν το δίκιο να νικήσει και να λάμψει η αλήθεια.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να κάνουμε πέρα τη μοιρολατρία, την ατομική στάση απέναντι στα αδιέξοδα και τις δυσκολίες, την ανάθεση, το παγωμένο φρόνημα και να αγωνιστούμε για την οριστική αθώωση των παιδιών.
