«Κολοσσιαίο λάθος» χαρακτηρίζει ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Τζότζεφ Στίγκλιτς την άσκηση πίεσης για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Στη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Die Zeit ο Αμερικανός οικονομολόγος τονίζει χαρακτηριστικά: «Είμαι πολύ ανήσυχος για την Ευρώπη. Είναι ένα κολοσσιαίο λάθος να σπρώξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ».
Στην ερώτηση «αν η Ελλάδα είναι ένοχη για ένα πιθανό grexit» ο Τζ. Στίγκλιτς τονίζει: «Όχι. Τα υποτιθέμενα προγράμματα διάσωσης είναι εντελώς εσφαλμένα… Φυσικά και υπήρχαν προβλήματα τα οποία σε τελευταία ανάλυση οδήγησαν στην κρίση του 2010, όμως η τρόικα με τα μέτρα της επιδείνωσε τα πάντα… Η τελευταία πρωτοβουλία ακολουθεί την ίδια λανθασμένη προσέγγιση. Αυτά είναι κακά προγράμματα ύφεσης και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να βγει η Ελλάδα από την εξαθλίωση που έχουν προκαλέσει αυτά τα προγράμματα. Είναι ξεκάθαρο: Οι Έλληνες ψηφίζουν την Κυριακή για τα μέτρα λιτότητας και το παράλογο χρέος. Το χρέος δεν υπάρχει περίπτωση να αποπληρωθεί».
Στην ερώτηση της γερμανικής εφημερίδας «ποια θα ήταν η καλύτερη διέξοδος από την κρίση» ο Τζ. Στίγκλιτς εκτιμά: «Να ψηφίσουν “Όχι” οι Έλληνες την Κυριακή. Στη συνέχεια, οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να διαπραγματευτούν εκ νέου. Η καλύτερη λύση θα ήταν να μειωθεί το βάρος του χρέους και να μπει ένας ρεαλιστικότερος στόχος ανάπτυξης, ας πούμε 1,5%. Οι Έλληνες χρειάζονται ένα πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα για να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Και η χώρα θα πρέπει να πάρει την κατάλληλη βοήθεια για μια αλλαγή».
– «Δηλαδή, ακόμη περισσότερα χρήματα;» ρωτά η εφημερίδα. Και ο Στίγκλιτς απαντά: «Μέχρι στιγμής, τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα δεν έχουν φθάσει ποτέ στην Ελλάδα. Αυτά δόθηκαν για να σωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες».
– «Δηλαδή, είναι ένοχοι οι Γερμανοί;» ρωτά η Die Zeit. «Βασικά ναι» υποστηρίζει ο Στίγκλιτς. «Είναι η ανυποχώρητη στάση της Γερμανίας η οποία συνέβαλε στο να μετατραπεί ένα διαχειρίσιμο πρόβλημα σε τεράστιο. Η Ελλάδα όντως αποτελεί μόνο το 2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της ζώνης του ευρώ. Η καθολική εμμονή στην υποτιθέμενη ηθική μιας πολιτικής προσανατολισμένης στην ανάπτυξη, κατέστησε την κρίση άλυτο πρόβλημα. Υποδαυλίζει ασταμάτητα τον φόβο ότι η Ισπανία θα μπορούσε να ακολουθήσει την Ελλάδα, αν εμφανιστεί κάποιος πολύ υποχωρητικός. Κατά ειρωνικό τρόπο, θα μπορούσε ακριβώς αυτό το σενάριο τρόμου να βγει τώρα αληθινό. Αν η Ελλάδα αναγκαζόταν να βγει από το ευρώ και στη συνέχεια κατόρθωνε να βγει από την ύφεση –πράγμα που δεν είναι απίθανο- τότε θα προσέβλεπαν σε αυτό οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και άλλες χώρες. Και στην επόμενη κρίση θα μπορούσαν να πουν: Υπάρχει μια καλύτερη λύση, γιατί θα πρέπει να αγωνιστούμε για να παραμείνουμε στο ευρώ; Αυτό θα ήταν στην πραγματικότητα η μοιραία ρωγμή στα θεμέλια του ευρώ».
