Του Αντώνη Χαρχαλάκη
Πράγματι, είναι αναρίθμητα όπως τα χάλια τούτης της χώρας… Και τρέεεχουν οι αμέτρητοι… σωτήρες, να αρπάξει έκαστος ένα κοψίδι από τις σάρκες της λαϊκής ευπιστίας ή ανοησίας, μπας και στεριώσουν τα προσωποπαγή κουρέλια τους που τα βαφτίζουν αναίσχυντα κόμματα, κακοποιώντας βάναυσα τις έννοιες του πολιτικού μας λεξιλογίου!!
Ένας μάλιστα εξ αυτών, γραφικός τα μάλλα, θέλει «… να τα αλλάξει όλα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα»! Σαν κι αυτόν άλλοι εξόχως γραφικοί, επιδιώκουν να κάνουν τη ζημιά και όταν ο πολίτης ψηφοφόρος απομακρυνθεί από το ταμείον (κάλπη) «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται».
Ο γράφων απορεί, πιστεύοντας για το πώς θα αντέξει η δυστυχής τούτη χώρα, η πολλαπλώς τραυματισμένη, τις … μαλάξεις από τα αναρίθμητα χέρια άσχετων χειρούργων! Που το ‘βαλαν αμέτι – μουχαμέτι, να πετύχει η επέμβαση με … νεκρό έστω τον ασθενή!! Πολλοί εξ ημών των τραγικών κατοίκων αυτής της χώρας, ακατατόπιστοι ή μωρόπιστοι, ενθουσιωδώς, εκστασιάζονται από τις τυπολογίες των διαφόρων … σωτήρων, έτοιμοι να πιστέψουν τους γραφικούς που μας περιγράφει ο Σουρής: «Δεν έβγαλε κι αυτός εφημερίδα / δεν γύρεψε κι αυτός βουλευτιλίκι». Το όνομα αυτού που περιέγραψε ο Σουρής ήταν «Κύριος Μπαρδούσης», που ήταν λέει «Η δόξα κι η τιμή της πρωτευούσης».
Θα μου πείτε προφανώς: Τόσες κατραπακιές έχουμε φάει, γιατί δεν ενηλικιωθήκαμε ακόμη; Θα μου δώσετε μερικοί από σας ίσως την απάντηση (με ερωτηματικό) «Μήπως από τις κατραπακιές πάθαμε αιμάτωμα στην φαιά ουσία μας που μπορεί να οδηγήσει στην σηψαιμία;». Ο λαός μας που κάποιοι επιμένουν να τον χαρακτηρίζουν «Σοφό» λέει πως «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει». Πιστεύω πως… πίνει στην υγεία ημών των κορόιδων!… Που άλλοι εξ ημών επιμένουν επί τα αυτά, επιμένοντες να ομιλούμε περί έθνους, εθνικού και δεν συμμαζεύεται, βάζοντας την αφεντιά τους και τα νιτερέσα τους, (συχνά ανύπαρκτα) μέσα στην έννοια του εθνικού!! Κι άλλοι τρέμοντας στην ιδέα, μήπως αυτά τα νιτερέσα κινδυνεύσουν από… επιδρομές βαρβάρων, άλλοτε γηγενών και άλλοτε αλλογενών … Κάποιες φορές φυσικά, αυτά είναι εικονικά… Ειδικά σ’ αυτούς τους τελευταίους ποντάρουν οι διάφοροι… σωτήρες, γνωρίζοντας την.. πνευματική τους ακτινοβολία και το πόσο επηρεάζονται από τους διάφορους κεκράκτες, τους φέροντες άλλοτε κοσμικόν ένδυμα και άλλοτε μέλανα τήβεννον… Που κρατούν άπαντες αυτοί, τα κλείδας του παραδείσου, δηλαδή της πολιτικής, οικονομική, υπερκόσμιας εξουσίας!!
Σαφώς έχουν την πεποίθησιν πως εντός του ότι οι υπ’ αυτούς τυγχάνουν «Πτωχοί τω πνεύματι» δέον όπως παραμένουν και πτωχοί υλικά, έτσι για να προσφέρουν για την υλική επάρκεια σε λίγους, ώστε να υπάρχει η… ευχέρεια της ΚΡΙΣΗΣ όπως η σημερινή. Που δίνει την ευχέρεια των «Συσσιτίων αγάπης», των ενεργειών προς τους «πτωχούς συμπολίτες μας», την ευχέρειά των, αξιοπρεπώς διαγόντων να βοηθούν τους αστέγους και ότι άλλο απαιτείται. Καθώς και την πληρότητα των ναών, όπου ακούγεται ο παρήγορος λόγος! Που από το έμψυχο υλικό όλων των παραπάνω, θα προέρχεται το πλήθος το οποίον θα πλαισιώνει τα αναρίθμητα κόμματα! Αμ πώς; Είναι, όλα αυτά, ένας τρόπος να λειτουργεί καλώς το κοινωνικό μας σύστημα, έτσι για να μην παγιδευτεί ο πληθυσμός του έθνους μας και το «πλήρωμα της εκκλησίας μας» από τας δυνάμεις του κακού που συνεχώς ενεδρεύει… Για να υπάρχουν επίσης τα αναρίθμητα κόμματα… Αυτά…