– Είδα με τα μάτια μου ακροβολιστές πάνω στο κτίριο του ΟΤΕ να κτυπούν με σιγαστήρες και σφαίρες ντουμ-ντουμ φοιτητές, λαό!

Αθόρυβα, σα φίδι κατέβηκαν στο δρόμο έσπερναν τον θάνατο. Πλατεία Βικτωρίας! Θέ μου, τι είδα

– Είδα… 20χρονο παλληκαράκι στην Πατησίων, στην γωνία μετά το Μουσείο, να κρατά τα εντόσθιά του, που είχαν βγει έξω, κτυπημένος από σφαίρα ντουμ-ντουμ. Να κλαίει σπαρακτικά!

– Είδα… τον Δημήτρη Μυράτ να τον παίρνει στην αγκαλιά του, παρηγορώντας τον, πως θα γίνει καλά.

– Είδα.. να ξεψυχά στα χέρια του! Είναι γραμμένο στους νεκρούς; Ποια είναι η μάνα που τον γέννησε;

– Είδα… φοιτητή, με μια μικρή τρύπα πάνω στο μέτωπο, ανάμεσα στα φρύδια του. Από πίσω, δεν υπήρχε κεφάλι. Του το ‘χε διαλύσει η σφαίρα ντουμ—ντουμ! Ποιο να ‘ταν άραγε το όνομά του; Υπάρχει άραγε ανάμεσα στους νεκρούς; Ποια να ‘ταν η μάνα που τον γέννησε;

– Είδα… δολοφόνους της Χούντας μέσα στα νοσοκομειακά αυτοκίνητα να κτυπούν τραυματίες

– Είδα… πόρτες να κλείνουν ερμητικά στο απελπισμένο χτύπημα βοήθειας. Πόσοι άραγε από αυτούς δήλωσαν αργότερα αντιστασιακοί;

– Είδα… την μεγάλη Σοφία Βέμπο ν’ ανοίγει διάπλατα το διαμέρισμά της και να το γεμίζει με φοιτητές, με λαό, που χτύπησε την πόρτα της. Κανείς όμως αργότερα δεν την ανέφερε. Και αυτή δεν ζήτησε ποτέ δάφνες.

– Είδα… τον Θανάση Βέγγο να βοηθά τραυματισμένους ανθρώπους αψηφώντας τον κίνδυνο.

– Είδα… τα άρματα μάχης μ’ εκείνον τον αποτρόπαιο θόρυβο να λειώνουν ότι υπήρχε στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.

– Είδα… τα τεθωρακισμένα οχήματα να βάλουν κατά πολιτών στην Πατησίων

Και τι δεν είδα εκείνη τη νύχτα και την επομένη του Πολυτεχνείου

– Είδα τον ηρωισμό του λαού που τέτοιον δεν ξαναθυμάμαι.

«Προσκυνώ τη χάρη σου Λαέ μου»

Είδα… και δεν ξεχνώ!

Νίκος Αγγελάκης