Το σκάνδαλο Λαγκάρντ άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για την συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ καταρρίπτοντας τις όποιες προσδοκίες της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού για πολιτική και κοινωνική σταθερότητα. Αντίθετα, η κυβέρνηση χάνει σε δύναμη και επιρροή φοβούμενη ότι σε λίγο καιρό δεν θα μπορεί να περάσει κανέναν νόμο από τη Βουλή.
Οι διεθνείς δανειστές πιέζουν χωρίς δισταγμό για την εφαρμογή των συμφωνημένων μέτρων και ενώ τα περιθώρια για οποιονδήποτε στρατηγικό ελιγμό από την πλευρά των κυβερνώντων στενεύουν. Οι απόπειρες κάθαρσης που επιχειρούνται, με αφορμή το σκάνδαλο Λαγκάρντ, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες αστάθειας αλλά και σε καθημερινή ριζοσπαστικοποίηση των αγώνων από την πλευρά των εργατών.
Η ελπίδα και οι υποσχέσεις για φως στο σκοτεινό τούνελ του χρέους και του δανεισμού εντός του 2013, είτε λόγω «ρευστότητας», είτε λόγω ανάκαμψης δεν επιβεβαιώνονται από καμία πηγή είτε στο εξωτερικό, ούτε στο εσωτερικό. Άκρα του τάφου σιωπή, δηλαδή. Κι ενώ το χρέος έχει αναδειχθεί ως το μεγαλύτερο πρόβλημα για την άρχουσα τάξη, το κεφάλαιο και τους τραπεζίτες, χωρίς ορατή λύση στον ορίζοντα, έρχονται ογκόλιθοι της ευρωπαϊκής αστικής σκηνής, όπως ο Χέλμουτ Σμιτ, να υποστηρίξουν και πολύ σωστά, ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο! Τα σχόλια εδώ περιττεύουν.
Μέσα σε όλα κανένα όπλο από αυτά που είχε στη διαθεσή της η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να λειτουργήσει και να επιβάλλει πράγματα όπως παλιά αφού και η πόρτα των εκλογών είναι κλειστή, εφόσον σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πρώτο κόμμα! Άρα η κυβέρνηση του προηγούμενου εξαμήνου έχει μπει σε καινούργιο αδιέξοδο.
Ο ρόλος του εργατικού κινήματος και των χιλιάδων απεργιακών κινητοποιήσεων στη διαμόρφωση των εξελίξεων είναι καθοριστικός. Συγκεκριμένα, η μη εκτόνωση της εργατικής αντίστασης μετά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση και το ξεκίνημα μιας νέας σειράς αγωνιστικών δράσεων από το ξεπούλημα της ΑΤΕ μέχρι τη μάχη για να μην περάσουν οι απολύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν στήσει την κυβέρνηση με την πλάτη στον τοίχο. Η ίδια η Αριστερά, λιγότερο ως αξιωματική αντιπολίτευση και περισσότερο ως οργανωμένη δύναμη μέσα στους χώρους δουλειάς και τους δρόμους συνετέλεσε στην στροφή των πραγμάτων. Όμως έχουν πολλά να γίνουν ακόμα…
Η συγκυβέρνηση ως μη έχουσα άλλη εναλλακτική λύση και γνωρίζοντας ότι η Αριστερά είναι εκείνη η δύναμη που μπορεί να μιλήσει για μια άλλη, διαφορετική προοπτική εντείνει τις επιθέσεις της ενάντια στους κοινωνικούς χώρους και τις καταλήψεις, τις σχολές και τα σχολεία, την ίδια την Αριστερά αξιοποιώντας τις δυνάμεις της καταστολής και τη ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, θυμίζοντας μας τις δεκαετίες μετά τον πόλεμο με τις απηνείς και λυσαλέες διώξεις συνδικαλιστών, πρώην ανταρτών, αγωνιστών της Αριστεράς.
Είναι μια προσπάθεια αντιστροφής της πραγματικότητας, με την επαναφορά των παλιών μισών και παθών από την πλευρά της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ρητορική που χρησιμοποιείτε είναι ξεκάθαρα εμφυλιοπολεμική. Το κλίμα που είχε δημιουργηθεί μετά τη Μεταπολίτευση και αναγνώριζε την ισότιμη συμμετοχή της Αριστεράς στα πολιτικά ζητήματα έχει πλέον αναιρεθεί.
Όμως η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής κι ενώ συμβαίνουν όλα τα παραπάνω, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο που της έχει ανατεθεί για την καταστολή των αντιστάσεων και χρειάζεται την προστασία της αστυνομίας απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις των αντιφασιστών. Όμως ναζιστικό και φασιστικό κόμμα που έχει ανάγκη την προστασία της αστυνομίας είναι άχρηστο για τα αφεντικά του όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν κάνει.Τα παραδείγματα των αντιφασιστικών διαδηλώσεων στα Χανιά, το Ηράκλειο, το Ελληνικό, τη Λευκωσία και άλλες πόλεις, μαζί με την μεγαλειώδη πανκινητοποίηση των μεταναστών την 24η Αυγούστου είναι χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, η κυβέρνηση επιτίθεται στα συνδικάτα και στις εργατικές ενώσεις, τα οποία έχουν σπάσει σε μεγάλο βαθμό την εξάρτηση και σύνδεση τους με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, προσπαθώντας να τσακίσουν τη συλλογικότητα της εργατικής τάξης. Το πως απαντάει η Αριστερά σε όλα αυτά είναι και πρέπει να είναι ένα πολύ βασικό σημείο της παρέμβασής της που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει από τις ηγεσίες των κομμάτων της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ευτυχώς όμως που η βάση αυτών των κομμάτων αλλά και των σχημάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς είναι μπροστά από τις αντιλήψεις της ηγεσίας και έχει διαφορετική άποψη.
Το θετικό είναι ότι η Επαναστατική Αριστερά και συγκεκριμένα το αντικαπιταλιστικό τμήμα της, δεν κάνει πίσω από τις ανάγκες της εποχής δίνοντας πολύ συγκεκριμένες πολιτικές και ιδεολογικές μάχες που μπορούν να οδηγήσουν και τον κόσμο της δουλειάς και τα άλλα αριστερά σχήματα σε μαζικές και δυναμικές δράσεις όπως συμβαίνει με την οργάνωση της διεθνούς αντιφασιστικής ημέρας «19 Γενάρη – Αθήνα, πόλη αντιφασιστική».
Η ανταπόκριση του κόσμου της δουλειάς που νιώθει και είναι αντιφασίστας είναι εκπληκτική. Δεκάδες φορείς και συλλογικότητες, άνθρωποι του πνεύματος, μαθητές και φοιτητές, αθλητικά σωματεία και σύλλογοι φιλάθλων συνεργάζονται και οργανώνουν τη συμμετοχή τους στο μεγάλο και ιστορικό αντιφασιστικό ραντεβού. Είναι απολύτως ρεαλιστικό να καταφέρουμε να κερδίσουμε αυτή τη σπουδαία μάχη και να καθορίσουμε τις απαντήσεις στο αντιφασιστικό μέτωπο.
Η Χρυσή Αυγή δεν πρέπει να αναδειχθεί σε πολιτική δύναμη όπου θα είναι ικανή να κινητοποιήσει πλήθος κόσμου σε σύγκρουση με την εργαζόμενη πλειοψηφία. Η Χρυσή Αυγή είναι μια περιθωριακή ομάδα και έτσι πρέπει να μείνει ώστε να την οδηγήσουμε στην οριστική εξαφάνισή της. Οι απαντήσεις όμως χρειάζεται να βασίζονται σε πολιτικές επιλογές ξεκάθαρες σε σχέση με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.
Οι φασίστες δεν αντιμετωπίζονται φτιάχνοντας ομάδες κρούσης ως επί το πλείστον μειοψηφικές, ούτε με την εμμονή σε μια ανώφελη θεσμολαγνεία, ούτε αποκρύπτοντας την πραγματική φύση του ναζισμού και των επιθέσεων που πραγματοποιεί εναντίον μεταναστών γιατί η κοινωνία έχει δήθεν εκφασιστικοποιηθεί, όπως υποστήριζουν μέχρι σήμερα κάποιες θεωρίες, αλλά χτίζοντας μαζικό κίνημα στους χώρους δουλειάς, τις σχολές και τα σχολεία, τα χωριά και τις γειτονιές.
Επίσης, και στο απεργιακό μέτωπο πρέπει να δωθούν πολύ συγκεκριμένες μάχες ώστε να αποφύγουμε μια λύση με επιζήμιους συμβιβασμούς για την εργατική τάξη. Εύκολα αναγνωρίζουμε ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που η Αριστερά προηγείται στις δημοσκοπήσεις, υπάρχει ο πειρασμός για τα αριστερά τμήματα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, να υποστηρίξουν τη θέση ότι τα ζητήματα του χρέους και των απολύσεων μπορούν να λυθούν εκλογικά ενώ οι απεργιακοί αγώνες μπορούν να έχουν υποστηρικτικό και κριτικό ρόλο. Επίσης άλλη θέση είναι ότι ο αγώνας μας είναι αντιμνημονιακός. Είναι μια λάθος άποψη που οδηγεί σε ήττες και μ’ ένα ηττημένο απεργιακό κίνημα τίποτα δεν μπορεί να είναι σίγουρο.
Γι’ αυτό ας είμαστε ξεκάθαροι στις θέσεις μας αλλά και πολύ αυστηροί. Δεν μπορεί να υπάρξει γόνιμη και νικηφόρος αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της καταστροφής αν δεν ενωθούμε στους αγώνες κάτω από την κόκκινη σημαία της Αριστεράς και δίνοντας τις μάχες μας με αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, αντικαπιταλιστικό πρόσημο και ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε να μην λησμονούμε ότι σκοπός μας είναι η απελευθέρωση της κοινωνίας κι όχι η προοδευτικότερη διαχείριση της υπάρχουσας σάπιας κοινωνικής πραγματικότητας που μόνο τους αστούς θα ωφελήσει. Να πούμε όχι σε μια νέα Βάρκιζα, ίσως χειρότερη από την προηγούμενη, και να δώσουμε ένα οριστικό τέλος στον φόβο και την καταπίεση. Η 19 Γενάρη πρέπει να είναι η αφετηρία για μια τέτοια προοπτική.
«Το όνομά μου είναι Σάμουελ Μπακ. Είμαι Εβραίος και ζω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά γεννήθηκα στο Βίλνιους, όταν ανήκε στην Πολωνία.
Όταν γεννήθηκα, ο Χίτλερ καταλάμβανε την εξουσία στη Γερμανία. Το 1933 τον προώθησαν κύματα βαθιάς δυσαρέσκειας και φρενιασμένου εθνικισμού. Τεράστια πλήθη τον επευφημούσαν, σαν να ήταν Θεός. Προτιμούσαν να αγνοήσουν το ακριβό τίμημα που συνόδευε μια τέτοια επιλογή.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 ήμουν ένα αγόρι 5 – 6 χρονών. Και όλα αυτά τα απειλητικά γεγονότα συνέβαιναν πέρα από τα σύνορα της χώρας μου. Στο όμορφο και φιλικό σπίτι μου η ζωή συνεχιζόταν όπως συνήθως. Συχνά καθόμουν σε ένα καλοστρωμένο τραπέζι, περιβαλλόμενος από μια στοργική οικογένεια. Και άκουγα αυτές τις λέξεις:
«Αυτό δεν μπορεί ποτέ να συμβεί εδώ…»
Δυο χρόνια μετά οι Ναζί όρμησαν στο διαμέρισμά μας. Έσυραν τη μητέρα μου κι εμένα στο Γκέτο. Δολοφόνησαν τον πατέρα μου, τον παππού και τη γιαγιά μου. Δολοφόνησαν πολλά προσφιλή μέλη της οικογένειάς μου. Δολοφόνησαν περίπου το 95% των Εβραίων της Λιθουανίας, το πιο υψηλό ποσοστό στην εξόντωση των 6 εκατομμυρίων Εβραίων της Ευρώπης.
Δεν λυπήθηκαν αναρίθμητους Ρώσους αιχμαλώτους πολέμου, Τσιγγάνους, ομοφυλόφιλους, κομμουνιστές και άμαχο πληθυσμό γενικά – με μια λέξη, εκείνους που εμπόδιζαν την πορεία τους προς την καθολική εξουσία. Σήμερα είμαι ένας από τους λίγους τυχερούς επιζώντες που μπορούν να προσφέρουν μαρτυρία. Το κάνω με την τέχνη μου, τις διαλέξεις μου και τα γραπτά μου.
Σήμερα, οποτεδήποτε οι παλιοί, απειλητικοί και οικείοι τόνοι οποιασδήποτε φασιστικής ή νεοναζιστικής νοσταλγίας επιστρέφουν, είτε διακηρύσσονται στα αγγλικά, γαλλικά, εβραϊκά ή ελληνικά – μια ανατριχίλα με διαπερνά.
Πότε θα ενημερωθούν οι λαοί;
Πότε θα κοιτάξουν στον καθρέφτη της ιστορίας;
Πότε θα διδαχθούν από τα λάθη του παρελθόντος;
Γιατί το χειρότερο μπορεί να συμβεί εδώ, και πιο σύντομα από όσο νομίζουμε!»
Σάμουελ Μπακ, επιζών του Ολοκαυτώματος, Γουέστον, Μασαχουσέτη, 5 Ιανουαρίου 2013
Πηγή: http://Babushkagr.blogspot.gr/
