Ήταν η περίφημη δεκαετία του ’60 μαθήτρια γυμνασίου εγώ σε μεικτό γυμνάσιο. Εκείνη την εποχή κάποιες Κυριακές μας πήγαιναν εκκλησιασμό. Με απουσίες απ’ το προαύλιο και στην σειρά με συνοδό καθηγητή. Μας πήγαιναν στον Άγιο Νικόλα στην Σπλάντζια.
Χαράς Ευαγγέλια εμείς. Θα φεύγαμε απ’ το σπίτι και το παρεάκι θα χάζευε για κάμποσες ώρες.
Γιατί μόλις έφτανε η σειρά στην γωνία Τσουδερών εκεί που είναι η Κοινωνική Κουζίνα, κοιτάζομε σε ποιο ύψος βρίσκεται ο καθηγητής και δίναμε μια και φεύγαμε.
Κρυβόμαστε στις βιτρίνες μέχρι να περάσει η σειρά. Και μετά εγώ, η Λελέ, ο Φίλιππας, ο Νίκος, ο Γιώργος, δεν θυμάμαι και ποιοι άλλοι κάναμε σκασιαρχείο, τρέχαμε στου Τζεδάκη για προφιτερόλ. Ήταν το αγαπημένο μας στέκι. ΟΙ αδελφοί Τζεδάκη ήταν εκεί πάντα σοβαροί, μπορώ να πω αυστηροί λιγομίλητοι και τυπικοί.
Εμείς καθόμαστε στην κεντρική πίσω κολώνα με την πλάτη σ’ αυτήν για να μην φαινόμαστε απ’ τον δρόμο και το μάθουν οι γονείς μας και μας δείρουν. Δεξιά μας ήταν ο πάγκος και πίσω απ’ τον πάγκο οι αδελφοί Τζεδάκη. Αριστερά μας, τραπέζια και καθίσματα. Η γωνιά μας ήταν, σαν φωλίτσα και το προφιτερόλ νοστιμότερο δεν έκανε κανείς άλλος στα Χανιά. Πιο τραγανά σού δεν υπήρχαν, πιο γλυκειά αρωματική σοκολάτα, πιο φρεσκοκαβουρδισμένα φουντούκια. Δεν ξέρω αν όντως δεν υπήρχε καλλίτερο ή αν το έκανε έτσι η αίσθηση ελευθερίας που απολαμβάναμε. Πάντως, μόλις ακούγαμε για εκκλησιασμό, κοιτιόμαστε μεταξύ μας και λέγαμε:
– Πάμε;
– Για προφιτερόλ;
– Πάααμε!!
Τρώγοντας το γλυκό μας, αστειευόμασταν, λέγαμε για τους καθηγητές μας, λέγαμε για το Βιετνάμ, για τους Χίπις στα Μάταλα, για τους Beatles τον Τζον, τον Τζόρτζ, τον Ρίνγκο, τον Πώλ, λέγαμε για την Κύπρο, για τα συλλαλητήρια και πως θα ξεφεύγαμε απ’ τον Περράκη τον Λυκειάρχη που μας κλείδωνε την εξώπορτα.
Λέγαμε και τι δεν λέγαμε. Και οι αδελφοί Τζεδάκη εκεί, διακριτικοί, σαν να μην άκουγαν, δεν έπιαναν ποτέ φιλίες μαζί μας αλλά ήταν όμως πολύ ευγενικά τυπικοί μαζί μας.
Ένας πελάτης κάποια στιγμή φώναξε τον έναν απ’ τους δύο, Κλί – Κλι. Θα ήταν προφανώς φίλοι. Εμείς κοιταχτήκαμε, χαμογελάσαμε και είπαμε μεταξύ μας: «Το χαϊδευτικό του θα είναι».
Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Πηγαίναμε στους Τζεδάκη, πηγαίναμε και αλλού αλλά πάντα θυμόμαστε και συζητούσαμε για εκείνες τις Κυριακές που κάναμε σκασιαρχείο και πηγαίναμε στους Τζεδάκη για προφιτερόλ.
Κάποια μέρα παραμονές Χριστουγέννων ήταν ή Πάσχα, είχα πάρει τηλέφωνο στους «Τζεδάκη» για να βάλουν ευχές στην εφημερίδα.
Πήρα βαρύγδουπο ύφος και είπα: «Καλημέρα σας, σας τηλεφωνώ απ’ το διαφημιστικό τμήμα της εφημερίδας τάδε μπορώ να μιλήσω με τον κύριο Τζεδάκη;
– Ποιόν απ’ τους δύο;
Έλα τώρα που δεν τους ήξερα με τα μικρά τους ονόματα. Αμηχανία δευτερολέπτων και μου ‘ρχεται στην θύμηση το Κλι –Κλι που τον φώναξε πριν πολλά χρόνια όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια ένας φίλος του στο ζαχαροπλαστείο.
– Τον κύριο Κλι – Κλι.
Βγαίνει απ’ την άλλη άκρη πνιχτό γελάκι και του φωνάζουν:
– Κύριε Κλι – Κλι τηλέφωνο.
Ο κύριος Τζεδάκης δεν έδειξε ότι αλλιώς τον έλεγαν, ίσως για να μην με προσβάλει και έβαλε διαφήμιση.
Πάντα μας έβαζαν διαφήμιση, Χριστούγεννα Πάσχα και ήταν πάντα το ίδιο διακριτικοί, καλοσυνάτοι και ευγενικοί.
Ο Σοφοκλής “Κλι – Κλις” έφυγε πρώτος. Προχτές ακολούθησε και ο αδελφός του ο Τάκης. Ήταν πάντα μαζί.
Λες και δεν γινόταν να είναι χώρια.
Καλό σας ταξίδι κε Τζεδάκη.
Σ’ ένα ταξίδι που δεν σηκώνει σκασιαρχείο. Οριστικό και αμετάκλητο. Εμείς, πάντα θα λέμε για τις Κυριακές στου Τζεδάκη και θα θυμόμαστε δύο επιχειρηματίες της πόλης μας καλούς και ευγενικούς με τους συμπολίτες τους.
Η οικογένεια Αγγελάκη, διαβιβάζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην γυναίκα του και στα παιδιά του. Μια επίμονη γρίπη μας εμπόδισε να παραστούμε στην κηδεία. Να έχουν δύναμη και υπομονή ν’ αντέξουν την απώλεια του αγαπημένου τους ανθρώπου.
Νίκος και Άννα Αγγελάκη
