Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, στις 11 και 32 μμ της 31/12 του 2017, στα Χανιά ένας 66χρονος πεζός, λαχειοπώλης, σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε από οδηγό αγροτικού αυτοκινήτου που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα.
Ήταν το τελευταίο θύμα τροχαίου στην Ελλάδα τη χρονιά που πέρασε.
Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, στο Ηράκλειο, στο Βενιζέλειο νοσοκομείο, λίγες ώρες αργότερα στις 2 τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς του 2018, γεννήθηκε ένα αγοράκι.
Είναι το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στην Ελλάδα τη χρονιά πού ξεκίνησε.
Οι διαμετρικά αντίθετες αυτές ειδήσεις θα εύχονταν καθένας να σηματοδοτούσαν το οριστικό τέλος μιας περιόδου και την αρχή μιας άλλης.
Την αρχή μιάς εποχής πού η ζωή θα αποκτήσει προτεραιότητα και το τροχαίο έγκλημα και ο θάνατος στο δρόμο θα εξαλειφθούν.
Δυστυχώς αυτό δεν πρόκειται να γίνει με ευχές.
Όσο η οργανωμένη πολιτεία (Κυβέρνηση, Περιφέρειες, Δήμοι) αρνείται να υιοθετήσει μια Δέσμη Μέτρων για την Οδική Ασφάλεια θα παραμένουμε δέκτες τέτοιων αλληλοσυγκρουόμενων μηνυμάτων. Τη χαρά για την έλευση της Ζωής θα σκιάζει πάντα η γκρίζα είδηση του θανάτου.
Θα πούν κάποιοι πως αυτό είναι φυσιολογικό, ερχόμαστε και φεύγουμε, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.
Δεν είναι έτσι ακριβώς.
Ερχόμαστε ειρηνικά, αλλά όλο και συχνότερα φεύγουμε βίαια.
Ο θάνατος από τροχαίο δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Ούτε το τίμημα του πολιτισμού (παράπλευρη απώλεια…). Είναι αποτέλεσμα της άνευ όρων ανάπτυξης της αυτοκίνησης και της παράδοσης του δημόσιου χώρου και των θεσμών σ αυτήν και στους χρήστες της. Της πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.
Τα τροχαία είναι προβλέψιμα και άρα μπορούν να προληφθούν.
Κάποτε σαν κοινωνία και σαν πολιτεία πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε να ακούμε. Το κλάμα ενός παιδιού που έρχεται στον κόσμο ή το κλάμα μιας οικογένειας που έχασε έναν αγαπημένο της.
Προς το παρόν ακούμε ταυτόχρονα και τα δύο. Όσοι ακούμε.
Γιατί σε θεσμικό επίπεδο εκτός από την τυφλότητα υπάρχει και η κώφωση.
Γιώργος Κουβίδης
