Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Για να αναφερθεί κανείς στο πρόσωπο και στο έργο του αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβύτερου π. Ευάγγελου Παχυγιαννάκη, χρειάζεται μεγάλη τόλμη και άπειρες γνώσεις. Δεν νομίζω τέτοιο αποθησαύρισμα και ταμείο αμέτρητων χαρισμάτων να διαθέτει άλλον απ’ αυτόν. Ολόκληρη η Κρήτη και όχι μόνον. Για μένα είναι ουράνια ευλογία να τον γνωρίζω από πολλών ετών, να συνομιλώ μαζί του και να μελετώ τα πεφωτισμένα γραπτά του μεταξύ αυτών και τα υπέροχα, και τα πολλά εις αριθμόν βιβλία του, όπως αυτό στο οποίον αναφέρομαι με τίτλον «Θεομητορικά Ανάλεκτα».
Περί του πολυχαρισματικού συγγραφέως π. Ευαγγέλου, αφήνω, λόγω της ημετέρας αναξιότητος, να μιλήσει ο κ. Εμμανουήλ Δουνδουλάκης, καθηγητής στην ΠΑΕΑΚ, ο οποίος στο προλογικό σημείωμα θα πει για τον σεβαστόν μας και θεοφώτιστον συγγραφέα: «Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Παχυγιαννάκης ο άοκνος «οικονόμος της χάριτος του Θεού» και εργάτης του Αμπελώνος του Κυρίου, ο άριστος θεολόγος και υποδειγματικός διδάσκαλος, ο δόκιμος υμνογράφος, ο σαγηνευτικός λογοτέχνης και συγγραφέας, «η καλικέλαδος αηδών», το καύχημα της Εκκλησίας Κρήτης…». Και, αναφερόμενος στο βιβλίο του αυτό, θα σημειώσει: «Το νέο αυτό βιβλίο του Πρωτοπρεσβύτερου Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη, έρχεται ως άνοιξη στην καρδιά του Χειμώνα, ως μεστός λόγος «εν χάριτι, άλατι ηρτιμένος» (Κολ. 4,6) στον αντίποδα της σύγχρονης αμετροέπειας, ως δοξολογία και έκφραση ευγνωμοσύνης προς την ευεργέτιδά μας Παναγία, σε μια εποχή που οι άνθρωποι τείνουν να είναι αμνήμονες και αγνώμονες προς κάθε ευεργέτη».
Ο αιδεσιμολογιώτατος συγγραφέας έχει μεγάλη αδυναμία προς την Παναγία μας την «φεραυγή χελιδόνα» όπως την χαρακτηρίζει, την «φωτοδόχο λαμπάδα του αδύτου φέγγους», εκείνην που «υπηρέτησε το υπέρτατο μυστήριο του Θεού, που είναι το μυστήριο της σαρκώσεως του Θείου Λόγου. Το ίδιο και η Παναγία είναι μυστήριο, αφού «Αλλότριον των μητέρων η παρθενία και ξένος τοις παρθένοις η παιδοποιία» και «το μυστήριον ου φέρει έρευναν πίστει μόνο τούτο πάντες δοξάζομεν…»
Στα «Θεομητορικά ανάλεκτα» εμπεριέχεται μια συναγωγή πενήντα ενός κειμένων που αφορούν στους χαιρετισμούς της Παναγίας και σε Θεομητορικές εορτές. Περισσότερα Θεομητορικά κείμενα μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίου του π. Ευαγγέλου «Δεσποτικά – Θεομητορικά», Άγιος Νικόλαος 2006, στις σελίδες 97-135.
Το βιβλίο αυτό είναι πάντοτε επίκαιρο και διαχρονικό. Πορευόμενοι σ’ έναν κόσμο χωρίς μέλλον, χωρίς αποκούμπι «καθήμενος εν σκότει και σκιά θανάτου» (Ματθ. 4,16), έχομε ανάγκη από την Παναγία μας την «φωτοδόχος λαμπάς του αδύτου φέγγους» και, όπως σημειώνει ο χαρισματικός συγγραφέας, αυτή η «φωτοδόχος λαμπάς» «που στέλνεται ως ελπίδα μέσα στις απέλπιδες αναδιπλώσεις της ζωής και ως καθαρή ηλιακτίδα στις λασπωμένες και λερωμένες συνειδήσεις που εναγώνια την αποζητούν και την καλούν με τη σιωπή των στεναγμών και των προσευχών τους».
Μακάρι να ζήσομε την Παναγία όπως την έζησε, και την ζει, ο μεγάτιμος συγγραφέας, τον οποίον ακούμε ευγνώμονα, και με Θεομητορική αγάπη να εξομολογείται: «… ενός ελαχίστου δούλου του Θεού, που αισθάνεται δίπλα του και μέσα του την προστασία της Παναγίας από τότε που στο μυστήριο της βαπτίσεως του έδωσε το όνομα της Ευαγγελίστριας Παναγίας κι έγινε η αχώριστος προστάτης και Βοηθός του κι ύστερα στην ιερατική του ζωή ήρθε ως η Παναγία η Κορυφή, η Παναγία η Χρυσοπηγή και η Παναγία η βρεφοτρόφος».
Τι να πω τι να προσθέσω, τι να υμνήσω και να ομολογήσω. Σταματώ στο τελευταίο ρήμα και ομολογώ τον απέραντο θαυμασμό σ’ αυτή την μεγάλη κορυφή των αρετών και των θείων χαρισμάτων, τον θεόσταλτον και Παρθενοσκέπαστον π. Ευάγγελον. Από καρδίας τον ευχαριστώ και τον συγχαίρω, και τον παρακαλώ να δέεται και υπέρ της αναξιότητός μου προς την Παναγίαν, ως έχων μέγιστη προς Αυτήν παρρησίαν.