Ξεχώρισαν οι «Σμιλεμένες Ψυχές» του Σταύρου Ψυλλάκη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αφου κατέκτησε 3 περιφερειακά βραβεία.
Πιο συγκεκριμένα, οι “Σμιλεμένες Ψυχές” κατέκτησαν το Βραβείο “ERT – Thessaloniki Pitching Forum”, το Βραβείο FIPRESCI, και το Το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας
Το Βραβείο FIPRESCI σε ελληνική ταινία που συμμετέχει στο Διεθνές Πρόγραμμα απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ:
“Sculpted Souls” του Σταύρου Ψυλλάκη
Αιτιολόγηση: Για την ισχυρή του αποτύπωση της αποκατάστασης της αξιοπρέπειας, του σεβασμού και της κατανόησης προς εκείνους που έχουν εγκαταλειφθεί, στιγματιστεί και απομονωθεί, επιβεβαιώνοντας έτσι την ανθρωπιά και καλλιεργώντας μια βαθιά εκτίμηση για την πολυπλοκότητα της ζωής, το Βραβείο FIPRESCI για ελληνική ταινία απονέμεται στο “Sculpted Souls” του Σταύρου Ψυλλάκη.
Το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας από την Επιτροπή Νεότητας απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ:
“Sculpted Souls” του Σταύρου Ψυλλάκη
Αιτιολόγηση: Η Επιτροπή Νεότητας, αποτελούμενη από φοιτητές της Σχολής Κινηματογράφου, απονέμει το Βραβείο Καλύτερης Ελληνικής Ταινίας στο ντοκιμαντέρ “Sculpted Souls” του Σταύρου Ψυλλάκη. Η καταγραφή των εμπειριών του Julien Grivel μάς υπενθυμίζει ότι μπορούμε να αντιληφθούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια όσων υποφέρουν, ενώ ταυτόχρονα μας προτρέπει να τον αλλάξουμε προς το καλύτερο.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
Στο πλαίσιο του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) απένειμε βραβείο στην ελληνική παραγωγή που θα κερδίσει το βραβείο FIPRESCI.
Το Βραβείο ΕΡΤ απονεμήθηκε στο ντοκιμαντέρ:
“Sculpted Souls” του Σταύρου Ψυλλάκη.
Σμιλεμένες Ψυχές: Το πορτρέτο του Ζιλιέν Γκριβέλ
Ο Σταύρος Ψυλλάκης συνεχίζει την περιήγηση του σε ανθρώπινα πορτρέτα που αφηγούνται κάτι από την ιστορία των τόπων και των ανθρώπων αυτής της χώρας, σε ένα ιστορικό διηνεκές που υπενθυμίζει και αξίες που όσο χάνονται τόσο μοιάζουν απόλυτα απαραίτητες.
Οι «Σμιλεμένες Ψυχές» είναι το πορτρέτο του Ζιλιέν Γκριβέλ, ενός Ελβετού οδοντιάτρου που έφτασε στην Ελλάδα το 1972 με σκοπό να φροντίσει τα δόντια ενός χανσενικού στην Αθήνα, στο νοσοκομείο Αγία Βάρβαρα. Ο ερχομός του στη χώρα θα τόνιζε τα φιλελληνικά του αισθήματα – αφηγείται όλο το ντοκιμαντέρ σε άπταιστα ελληνικά, αλλά κυρίως θα έδινε ένα νόημα στη δική του εκδοχή της προσφοράς και του «μοιράσματος».
Ο Γκριβέλ θα επέστρεφε σε τακτά διαστήματα στη χώρα για να φροντίσει τα δόντια των χανσενικών δωρεάν, ενώ θα άρχιζε να αναπτύσσει σχέσεις με χανσενικούς που είχαν ζήσει και στη Σπιναλόγκα και στη συνέχεια στην Ελούντα, μέλος και ο ίδιος μιας κοινωνίας που έζησε με το βάρος της κάτω από την αδιαφορία ενός ολόκληρου κράτους για μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της.
Με τον Γκριβέλ στο επίκεντρο, να επιστρέφει στα μέρη όπου έδρασε επί 26 ολόκληρα χρόνια, με γυρίσματα τόσο στην Αθήνα όσο και στην Κρήτη, αλλά και με αρχειακό υλικό από χανσενικούς που δίνουν την εκδοχή του ασθενούς ώστε να αναδειχθεί τόσο η ιστορία των λεπρών στην Ελλάδα αλλά και η τεράστια προσφορά του αγαπημένου σε όλους οδοντιάτρου, οι «Σμιλεμένες Ψυχές» είναι περισσότερο και από αυτά ένα ντοκιμαντέρ για την προσφορά.
Είναι πολλές φορές που ο Γκριβέλ, συγκινητικός, με την προσωπική του ιστορία του να είναι ταυτόχρονα ανοιχτό βιβλίο αλλά ομολογουμένως χωρίς να αποκαλύπτει τι τελικά οδήγησε κάποιον να γίνει «πολίτης» μιας άλλης χώρας φλερτάροντας ουσιαστικά καθημερινά με το θάνατο, μιλάει για το πόσα παίρνεις όταν δίνεις σε μια κοινοτοπία που τελικά ανάγεται σε ένα οικουμενικό μυστικό. Η σχέση του με την επιστήμη του, η ανιδιοτελής καλοσύνη του απέναντι στους ασθενείς, αλλά και η εγγενής φιλοσοφία ζωής του για τη διαφορετικότητα, την εσωτερική ομορφιά των ανθρώπων και τους καημούς που σμιλεύουν τις ψυχές, γίνεται ένα οδοιπορικό σε μια αφανή Ελλάδα.
Οσο γνωστή κι αν είναι η ιστορία των λεπρών σε όλους, οι παρεξηγήσεις και κυρίως οι προκαταλήψεις γύρω από την «εξορία» στη Σπιναλόγκα και την απομόνωση στην Αγία Βάρβαρα αλλά και για την ίδια τη μεταδοτικότητα της ασθένειας, γίνεται μέσα από το πορτρέτο του Σταύρου Ψυλλάκη μια αντεστραμμένη ιστορία επιβίωσης που μπορεί να μην αγγίζει την αφηγηματική ένταση που αναμένεις και να μένει παραπάνω από όσο αντέχει η ιστορία του στα προφανή, αλλά παραμένει διαρκώς εστιασμένη σε μια ανάγκη να κοιτάξουμε τον άνθρωπο πίσω από πολλαπλών ειδών παραμορφώσεις. Και να σταθούμε για λίγο με δέος απέναντι του.
