Μας έθαψε η ισχνή οικονομία και το πελατειακό σύστημα | Το 1961 χρονιά που ο Καραμανλής διαπραγματευόταν την συμφωνία σύνδεσης με την Ε.Ο.Κ των 6, ο Ευάγγελος Παπανούτσος φιλόσοφος και δοκιμιογράφος διατύπωνε τους έντονους προβληματισμούς του και έγραφε στις 3-8-1961 στο «ΒΗΜΑ» «για νέα αποικιοκρατία.» «Ομολογώ ότι αυτή η ιδέα της Ευρώπης χωρίς σύνορα-σήμερα οικονομικά αύριο πολιτικά και μεθαύριο εθνικά με ενοχλεί. Σωβινιστής δεν είμαι και γνωρίζω τις οικονομικές και τις πολιτικές αθλιότητες του τόπου μας. Το αίσθημα το δικό μου απέναντι στο ενδεχόμενο τούτο είναι ένας σκοτεινός και έμμονος φόβος. Φοβούμαι αυτούς τους μεγάλους και δυνατούς ή τους μικρούς και πλούσιους που μια ωραία ημέρα οι επιχειρηματίες τους πρώτα και έπειτα οι πρωθυπουργοί και οι στρατηγοί τους έβαλαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα, και τώρα λένε στους άλλους “ή σύντροφοι μαζί μας και θα σωθείτε, ή έξω από τον όμιλο μας και θα σβήσετε. Σ`αυτόν τον περίπλοκο και αξεδιάλυτο ιστό συμφερόντων και βλέψεων, τι λόγο έχει να μπερδευτεί μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα; Τα οικονομικά της ωφελήματα {των πολλών όχι των λίγων}είναι αναμφίβολα.”
Σε μια εταιρεία πλουσίων και εξελιγμένων επιχειρηματιών, ο φτωχός εταίρος είναι, σχεδόν κατά κανόνα, η καταναλωτής για εκμετάλλευση ή ευτελής υπηρέτης. Πολύ φοβούμαι ότι αυτές οι ευρωπαϊκές ενώσεις{είτε ανατολικού είτε δυτικού τύπου} που έγιναν ή σχεδιάζονται, αποτελούν μια νέα μορφή αποικιοκρατίας ύστερα από την κατάλυση των παλαιότερων ποικιλιών του συστήματος. Με τη μέθοδο αυτή κράτη πλούσια και ισχυρά πάνε να μεταβάλλουν σε αποίκους όχι τους μαύρους της Αφρικής και τους κίτρινους της Ασίας αλλά τους λευκούς της Ευρώπης.»
Ο Υπουργός προεδρίας Κων. Τσάτσος απάντησε πάλι από το «ΒΗΜΑ»¨
«Αποτελεί ιστορικήν ανακρίβεια ο ισχυρισμός ότι η προς την ένωσιν τάσις σχετίζεται μόνο προς το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου και μια ορισμένης κρατούσας τάξεως.» «Τα συμφέροντα αυτά ενδέχεται εν τη πορεία προς την ένωσιν να επιδιώξουν να αντλήσουν ορισμένα ωφελήματα το ένα από το άλλο ή όλα μαζί από τας εργαζομένας και ανωτέρας τάξεις, αυτό είναι ενδεχόμενον εις χώραν διεπομένης από μιαν ελευθέραν οικονομίαν. Αλλά ουδ`επ`ελάχιστον τούτο αλλοιώνει το γεγονός ότι οι λόγοι δια τους οποίους επιβάλλεται η ένωσις της Ευρώπης είναι λόγοι αφορώντες εις το συμφέρον του συνόλου των λαών, συμφέρον εθνικής και πολιτικής επιβιώσεως των.» Ο υποδιοικητής της τράπεζας της Ελλάδας Ι. Πεσμαζόγλου απάντησε από το «Βήμα» όπου είπε μεταξύ άλλων και τα εξής: «Το ερώτημα που τίθεται μεταξύ του Ελληνικού λαού είναι η επιλογή μεταξύ δύο λύσεων.» Η μία είναι να συμμετάσχων εις την ενοποιούμενην Ευρώπην , αντιμετωπίζοντας την πίεσην εις τον ανταγωνισμόν οικονομικώς και οργανωτικώς πλέον προηγμένων λαών, με την προοπτικήν όμως ταχείας οικονομικής και κοινωνικής προόδου καθ.ο μέτρον θα επιτύχωμεν εγκαίρως την απαραίτητην προσαρμογήν μας εις τας απαιτήσεις της διεθνούς ανταγωνιστικότητας.» Η άλλη λύση κατά τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου είναι να προφυλαχθούμε από τον ανταγωνισμό άρα και από την πρόοδο και να απομονωθούμε.
Η Αριστερά ήταν εναντίον της εντάξεως μας στην Ε.Ο.Κ θεωρώντας ότι θα καταντήσουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης.» Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις διατεινόταν μέχρι το 1981 ότι¨ « Ε.Ο.Κ και Ν.Α.Τ.Ο το ίδιο συνδικάτο.» 51 χρόνια μετά την συμφωνία σύνδεσης 32 μετά την πλήρη ένταξη και 11 μετά την Ο.Ν.Ε τι συμπεράσματα βγαίνουν; Προφανώς ότι δεν κάναμε την αναγκαία διοικητική και οικονομική -ανταγωνιστική προσαρμογή και θαλασσοδέρνουμε με μεγάλη τρικυμία στο φουρτουνιασμένο πέλαγος της κρίσης και των μνημονίων.
[ Πηγή: Γ. Ρωμαίος: “Η Ελλάδα των Δανείων και των Χρεοκοπίων | εκδόσεις Πατάκη ]
