Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Πλήθος δημόσιων τοποθετήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σχετικής αρθρογραφίας προσπαθεί να εκφέρει έναν λόγο διαφορετικό από αυτόν που φαίνεται να επικρατεί σχετικά με τον αντικαπνιστικό νόμο της κυβέρνησης. Συντασσόμενος με αυτό το κλίμα, και ανέκαθεν μη καπνιστής αλλά όχι αντικαπνιστής, είναι κρίσιμης σημασίας διαφορά, παραθέτω τις ακόλουθες σύντομες, όσο ένα… τσιγάρο, σημειώσεις:
1) Απέναντι σε κάθε Ρέμο (: σύμφωνα με μια είδηση οι θαμώνες σε κέντρο που εμφανίζονταν ο τραγουδιστής έκαναν το τσιγάρο τους στον εξωτερικό χώρο της επιχείρησης η οποία εφαρμόζει το νόμο) που τα οικονομάει χοντρά από τα… γαρίφαλα και τις μποτίλιες με το σίβας (εντάξει, και με το τζακ ντάνιελς) και που ποσώς -υποθέτω- τον ενδιαφέρει αν υπάρχουν ακροατές που προτιμούν τον εθισμό με το τσιγάρο απ’ ότι τον ίδιο, βρίσκονται μια σειρά τραγουδιστών που “πεθαίνουν” στο νυχτοκάματο αλλά με μηδενικές απολαβές τόσες όσο η δεύτερη ή και τρίτη πρωινή δουλειά να τους είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη…
2) Απέναντι στον κάθε εθισμένο στο τσιγάρο, που καπνίζει παρόλο που γνωρίζει ότι μεταξύ άλλων και το τσιγάρο σκοτώνει, βρίσκονται οι εργαζόμενοι/ες στην εστίαση που δεν τους φτάνει η απληρωσιά, τα φέσια των αφεντικών, η θεσμοθετημένη εργοδοτική αυθαιρεσία, η μόνιμη εργασιακή αβεβαιότητα και η καταναγκαστική εργασία, έχουν και τον καθένα να στουμπώνει τα δικά τους πνευμόνια με τον καπνό του, τόσο που ακόμα και καπνίζοντες εργαζόμενοι να δυσανασχετούν…
3) Το κάπνισμα είναι -κακώς αλλά είναι- μια ολόκληρη κουλτούρα, ένας τρόπος ζωής που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με απαγορεύσεις τέτοιου τύπου και την επιβολή προστίμων. Το μόνο που φέρνει, στην καλύτερη περίπτωση, είναι ο χλευασμός, στην χειρότερη αντίδραση και μάλιστα η αντίδραση γιγαντώνεται όταν οι εφαρμοστές αυτού του νόμου α) υποστηρίζουν μια πολιτική που ξεπουλάει τον δημόσιο πλούτο σε οικονομικά συμφέροντα με “οικολογικές” ευαισθησίες και β) έχει αφήσει την δημόσια υγεία και περίθαλψη στο έλεος της… ιδιωτικής πρωτοβουλίας που καταστρέφει βουνά, δάση και θάλασσες, την ίδια την ζωή μας… Κι αυτά είναι ζητήματα που δεν τα προσπερνούν αδιάφορα οι πολίτες, καπνίζοντες ή μη.
4) Αν συνυπολογίσουμε ότι οι υπερασπιστές του αντικαπνιστικού νόμου είναι οι ίδιοι που επέτρεψαν, στο μέτρο του εφικτού, την εδραίωση της καπνοκουλτούρας -χρησιμοποιώ προβοκατόρικα την λέξη- τα προηγούμενα χρόνια εύκολα τότε μπορούμε να αντιληφθούμε ότι… “κάποιο λάκο έχει η φάβα” όπως λέει κι η παροιμία.
5) Ο… λάκος βαθαίνει κι άλλο όταν η αντίστοιχη πρόνοια για τους τοξικοεξαρτημένους συμπολίτες μας παραχωρείται στην αγορά, σ’ αυτό αποσκοπεί η αλλαγή της διοίκησης κι η κατάργηση του αυτοδιοίκητου στο ΚΕΘΕΑ από την κυβέρνηση της ΝΔ…
6) Και φτάνουμε στον πάτο του λάκου με την αποκάλυψη ότι ο αριθμός ενημέρωσης και καταγγελιών σχετικά με τον αντικαπνιστικό νόμο α) δεν είναι δωρεάν -βλέπετε, η νεοφιλελεύθερη λογική του πρωθυπουργού τα αντιμετωπίζει όλα με οικονομικούς όρους, η υγεία μας είναι το πρόσχημα, επιδιώκοντας να βγάζει “κι απ’ την μύγα ξύγκι” όπως λέει κι ένα γνωμικό- και β) είναι μια απροκάλυπτη χορηγία σε γνωστό υπόδικο επιχειρηματία.
7) Την ίδια ώρα που συμβαίνουν όλα τα παραπάνω η ΔΕΗ κι όχι μόνο οδηγείται σε ολοκληρωτικό ξεπούλημα…
8) Ερώτηση: μπορεί να εφαρμοστεί ένας πιο λογικός αντικαπνιστικός/μη καπνιστικός νόμος; Στο κάτω κάτω της γραφής όλοι/ες -έστω, αρκετοί/ες από εμάς- συμφωνούμε ότι το κάπνισμα σκοτώνει…
Απάντηση: Ναι! Με συνεπή απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς, δημόσιους χώρους με επίκεντρο την δημόσια υγεία κι όχι την φοροληστεία των φτωχών και των μεσαίων ή την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων. Παράλληλα απαιτείται, και προς ενίσχυση του μέτρου, να ξεκινήσει μια μαζική εκστρατεία πληροφόρησης του κοινωνικού σώματος με πολυποίκιλες δράσεις καθώς και με όλες τις τελευταίες έρευνες για τη συσχέτιση του καπνίσματος με επικίνδυνες ασθένειες όπως ο καρκίνος κ οι καρδιοπάθειες. Ακόμα, και δίπλα στα προηγούμενα, αξίζει να προωθηθεί με κάθε τρόπο ο ερασιτεχνικός αθλητισμός όπου κάθε γειτονιά ή συνοικία θα διαθέτει χώρους άθλησης και πολιτισμού για όλους κι όλες ώστε αντί της κοινωνικοποίησης μέσω του τσιγάρου να ξεκινήσει να εδραιώνεται μια διαφορετικού τύπου κοινωνικοποίηση ωφέλιμη για το σώμα και το μυαλό. Η ενίσχυση τέτοιων δράσεων και των δημόσιων νοσοκομείων μπορεί και πρέπει να γίνει μέσω της φορολογίας της καπνοβιομηχανίας και γενικότερα του κεφαλαίου που παράλληλα θα την οδηγήσει σε κλείσιμο ή αλλαγή δραστηριότητας εξασφαλίζοντας όμως τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζόμενων σε αυτήν κι ακόμα εξασφαλίζοντας εργασία σε κάποιο νέο αντικείμενο.