Γράφει και επιμελείται ο Ειρηναίος Μαράκης
1) Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, η γερμανική ακροδεξιά και οι ναζί βρίσκονται και πάλι στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, στο Bundestag. Είναι η περιοριστική πολιτική του ασύλου και του ρατσισμού που καλλιέργησαν οι κυβερνήσεις στη Γερμανία, η ισλαμοφοβία που αποτελεί την αιχμή του δόρατος του νέου ρατσισμού (αλλά τόσο όμοιου με τον παλιό), οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης στη χώρα αλλά και στο σύνολο της ΕΕ, η καλλιέργεια κλίματος έλλειψης αλληλεγγύης στην γερμανική κοινωνία και η αβεβαιότητα μεταξύ μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού που προετοίμασαν το έδαφος για την εκλογική (αλλά όχι κοινωνική) άνοδο του AfD.
2) Αντίθετα, δεν είναι η Αριστερά που βάζει υπερβολικά αιτήματα για την κοινωνική απελευθέρωση που οδήγησε σε αυτή την άνοδο, όπως διάφοροι το παρουσιάζουν (κι είναι μια άνοδος που όλοι, δυστυχώς, περιμέναμε και γι’ αυτό μοιάζει και είναι παράλογο να πέφτουμε από τα σύννεφα με αυτή την εξέλιξη), ούτε είναι στη φύση του γερμανικού λαού η στήριξη των ναζιστικών μορφωμάτων όπως διάφοροι μετά Χριστόν προφήτες αρέσκονται να αναφέρουν, υιοθετώντας στην πραγματικότητα την ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης που πολύ εύκολα αλλά όχι κι ανώδυνα στοχοποιεί τον απλό εργαζόμενο ως υπεύθυνο για ότι συμβαίνει παραβλέποντας, συνειδητά προφανώς, τις ευθύνες του αστικού κράτους και των μηχανισμών του στη στήριξη των ναζί.
3) Οτιδήποτε άλλο αξιοποιείται ως ερμηνεία για την εκλογική άνοδο της ακροδεξιάς ξεχνά αφενός ότι δεν αρκεί η ιστορική μνήμη για να αναχαιτίσει την επανεμφάνιση παλιών πολιτικών φαινομένων, αλλιώς εδώ στην Ελλάδα δεν θα είχαμε την Χρυσή Αυγή, και αφετέρου ότι δεν εκπροσωπούν οι ισλαμοφοβικές και ρατσιστικές πολιτικές το σύνολο του γερμανικού και ευρωπαϊκού πληθυσμού. Όπως δεν έχουν έρεισμα άλλες απόψεις, προερχόμενες από το νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο, ότι οι… πολιτικές του Χόνεκερ στην Ανατολική Γερμανία πριν πολλά, πλέον, χρόνια οδήγησαν στην ενίσχυση της ακροδεξιάς σήμερα(!) παραβλέποντας ότι με τον ίδιο τρόπο που “υποδέχτηκε” η Δυτική Γερμανία τους πρόσφυγες από τα ανατολικά σύνορα της, με ρατσιστικούς διωγμούς και με έντονη στοχοποίηση, με τον ίδιο τρόπο υποδέχτηκε το σύγχρονο γερμανικό κράτος τους πρόσφυγες από την Ασία: κι είναι αυτή ακριβώς η πολιτική του φυλετικού και κοινωνικού διαχωρισμού που οδηγεί στην καλλιέργεια ρατσιστικών πεποιθήσεων.
Ένα ακραίο, ρατσιστικό κόμμα
4) Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι το AfD είναι ένα ακραίο ρατσιστικό, εχθρικό απέναντι στο Ισλάμ κόμμα με στενούς δεσμούς με το φάσμα των ναζιστικών οργανώσεων. Η εκπροσώπηση του στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο θα του εξασφαλίσει ένα βήμα για την ρατσιστική του προπαγάνδα. Θα του εξασφαλίσει επίσης μια ολόκληρη σειρά από πόρους (χρήματα, θέσεις, δημοσιότητα) τους οποίους μπορεί να αξιοποιήσει για να οικοδομήσει ακροδεξιές δομές. Το AfD δεν είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, ένα ναζιστικό κόμμα. Όμως έχει μια φασιστική πτέρυγα στο εσωτερικό του που κερδίζει ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή. Την ίδια ώρα που η συντηρητική, εθνικιστική, “λαϊκιστική” πτέρυγα του AfD προσπαθεί να επιβάλλει τις απάνθρωπες θέσεις του μέσα από κοινοβουλευτικές συμμαχίες -και άρα να το παρουσιάσει σαν ένα ευυπόληπτο κόμμα, όπως επιχείρησαν στο παρελθόν εδώ στην Ελλάδα το ΛΑΟΣ και οι ΑΝΕΛ- η φασιστική πτέρυγα προσπαθεί να το μετατρέψει σε ένα “ορθόδοξο” ακροδεξιό κόμμα αντιπολίτευσης “στο δρόμο”,όπου θα καταστείλει στη ρίζα της την ανάπτυξη των εργατικών και κοινωνικών αγώνων, όπως επιχειρεί η Χρυσή Αυγή. Στην ανατολική Γερμανία, ειδικά το AfD, κινητοποιείται ήδη ανοιχτά στον δρόμο μαζί με το Pegida (το ισλαμοφοβικό ακροδεξιό κίνημα της Γερμανίας) και τις ναζιστικές συμμορίες (γερμανικής) “ταυτότητας”.
5) Το AfD κατηγορούσε προεκλογικά την Άγκελα Μέρκελ ότι είναι πολύ ανεκτική(!) απέναντι στους πρόσφυγες και τη μετανάστευση ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα σύνορα της Ευρώπης παραμένουν ερμητικά κλειστά για τους πρόσφυγες ενώ ο Μεγάλος Συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών/
6) Όμως παντού και οπουδήποτε το AfD, το Pegida, οι ναζί ή άλλοι ρατσιστές προσπαθούν να οργανώσουν κάποια εκδήλωση βρίσκονται αντιμέτωποι με μαζικές διαμαρτυρίες. Στις 19 Αυγούστου οι Ναζί προσπάθησαν να οργανώσουν συλλαλητήριο στην μνήμη του Ρούντολφ Ες (του υπουργού του Χίτλερ που αυτοκτόνησε πριν από 30 ακριβώς χρόνια στη φυλακή Spandau του Βερολίνου όπου κρατείτο), αλλά εμποδίστηκαν από τους αντιφασίστες. Ενώ δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ανάπτυξη της καμπάνιας “Να ξεσηκωθούμε ενάντια στον ρατσισμό” (Aufstehen gegen Rassismus) που είχε σαν σύνθημα “όχι ναζί στο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο”.
7) Αλλά και ο “επίσημος” ρατσισμός της κυβέρνησης βρίσκει απέναντί του συχνά μαζικές αντιστάσεις. Οι κινητοποιήσεις των μαθητριών και των μαθητών στα σχολεία ενάντια στις απελάσεις των συμμαθητών τους ανάγκασαν την κυβέρνηση να σταματήσει τις μαζικές απελάσεις προς το Αφγανιστάν -προς το παρόν τουλάχιστον γιατί η μάχη αυτή δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Φτώχεια και εξαθλίωση
8) Ούτε αυτή η μάχη, ούτε όμως η μάχη ενάντια στην φτώχεια και την εξαθλίωση έχει τελειώσει. Για παράδειγμα, από το 2006 μέχρι σήμερα το γερμανικό ΑΕΠ έχει αυξηθεί κατά περίπου 700 δις ευρώ αλλά το ποσοστό των οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έχει αυξηθεί αντί να μειωθεί -από το 14% στο 16% ενώ οι αμοιβόμενες με τον βασικό μισθό ή και λιγότερο “μορφές ευέλικτης απασχόλησης” γνωρίζουν ευρεία διάδοση την ίδια ώρα που οι άστεγοι δεν καταγράφονται. “Για το κράτος αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν” υποστηρίζει η BAG, μια οργάνωση αλληλεγγύης στους άστεγους. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανεξάρτητων ερευνητικών κέντρων αυτή τη στιγμή ζουν περίπου 860 χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του πληθυσμού (290 χιλιάδες). Το μεγαλύτερο κομμάτι, όμως, αποτελείται από ανθρώπους που έχουν πεταχτεί στο δρόμο από την ίδια τη γερμανική κοινωνία. Η BAG εκτιμάει ότι ένα περίπου εκατομμύριο άνθρωποι βρίσκονται σήμερα “σε υψηλό κίνδυνο” να βρεθούν στο δρόμο…
9) Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι και στην Γερμανία βρίσκεται σε εξέλιξη μία μάχη, όπως και στον υπόλοιπο κόσμο, η οποία δεν έχει κριθεί και που η κατάληξη της θα οριστεί από τις πρωτοβουλίες που θα πάρει η Αριστερά κυρίως αλλά κι όλες οι δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό και το αντιφασιστικό κίνημα και κατά πόσο θα λειτουργήσουν αυτές οι πρωτοβουλίες ενωτικά, με ξεκάθαρη αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων και των διλημμάτων που θέτουν οι πολιτικές της καπιταλιστικής κρίσης (την φτώχεια, τον ρατσισμός και τον κοινωνικό αυτοματισμό) διεθνώς. Πριν προλάβουν να γίνουν πραγματικότητα όλα όσα διάφοροι δημοσιολόγοι από δεξιά και “αριστερά” απεχθάνονται αλλά που κατά βάθος στηρίζουν μέσα από τις αναλύσεις τους με ιδιαίτερο ζήλο διαστρεβλώνοντας τα γεγονότα και αποσιωπώντας ότι η πολιτική αναζήτηση του κόσμου της εργασίας στρέφεται αριστερά και αντιφασιστικά τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε Αγγλία, Γαλλία και φυσικά, στη Γερμανία.
Πηγές:
1) Η Γερμανία πίσω από την εκλογική βιτρίνα, Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 1290 // http://ergatiki.gr/article.
2) Το αντιρατσιστικό κίνημα κλειδί για τις γερμανικές εκλογές, Σοσιαλισμός από τα Κάτω, Νο 124 // http://www.socialismfrombelow.
