Του Γιάννη Αγγελάκη | Στην Ελλάδα έχουμε ένα πραξικόπημα δίχως δικτάτορα.
Στην Ευρώπη δεν έχει σημασία η εκλογική διαδικασία αφού οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν είναι προκαθορισμένες.
Η μόνη ψήφος που έχει ουσία είναι αυτή που ταιριάζει με τις πολιτικές που έχουν οριστεί από τη Γερμανία: Δεξιές, νεοφιλελεύθερες, βαθιά υφεσιακές.
Όμως, δεν είναι απλά ένα πραξικόπημα δίχως δοτό δικτάτορα, αλλά ένα πραξικόπημα όπου ο δικτάτορας οφείλει να εκλέγεται από τον λαό.
Η εκλογή αυτή δεν έχει καμία σημασία. Η εκλογή είναι αναγκαία μόνο ως νομιμοποιητική ουσία μίας απολυταρχικής πρακτικής.
Εφόσον ο εκλεγμένος δεν συμβιβάζεται, εφόσον δεν ταιριάζει με τις πολιτικές, οδηγείται στην παραίτηση έως ότου βρεθεί ο κατάλληλος για να εφαρμόσει τις προκαθορισμένες πολιτικές: Οι πολιτικές δεν μπορούν να αλλάξουν, οι πολιτικοί μπορούν.
Μέχρι να εκλεγεί, οι πολιτικές συνεχίζουν να εφαρμόζονται δια κυβερνήσεων “εθνικής ενότητας”, “για να μη μείνει ακυβέρνητη η χώρα”. Έχει ήδη συμβεί δύο φορές στην Ελλάδα. Και η επιστροφή στην “ομαλότητα” δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατική λειτουργία αλλά με την αταλάντευτη εφαρμογή πολιτικών που ποτέ δε θα επέλεγαν ελεύθερα οι πολίτες.
Θα μπορούσε να είναι ένας καφκικός εφιάλτης, είναι η ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Γιατί δεν καταργούν τις εκλογές; Γιατί δεν ορίζουν “κυβερνήτες” στις επαρχίες του γερμανικού ευρώ;
Για τώρα αυτό το σενάριο μοιάζει δύσκολα πραγματοποιήσιμο.
Όμως θα ήταν απείρως πιο ειλικρινές…